Δημήτρης Βαρδαβάς jr

«Τα γρανάζια της γραφής»
Παπαγεωργίου Κώστας
13.09.2015
----------


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΔΑΒΑΣ
«Όπως κανείς συνηθίζει»
Εκδόσεις Momentum, Αθήνα 2015

Είχα πολλά χρόνια να ακούσω έναν εικοσάχρονο να «ορθώνει» τη φωνή του μπροστά στα όσα αντιλαμβάνεται ή διαισθάνεται να απειλούν την πνευματική του κυρίως ακεραιότητα. Κι αυτό με παρέπεμψε, όπως είναι φυσικό, σε άλλες, μακρινές δεκαετίες, όταν οι φωνές των νέων ποιητών συνέκλιναν προς την έκφραση μιας ομόρροπης -αν όχι κοινής- στάσης διαμαρτυρίας για τα ποικίλα διαδραματιζόμενα ή τεκταινόμενα κοινωνικά ζητήματα.

Ο πρωτοεμφανιζόμενος ποιητής, εν προκειμένω, δείχνει να μην ενδιαφέρεται τόσο για την ποιητική αρτιότητα του λόγου του, όσο για μία άλλοτε άμεσα καταγγελτική και άλλοτε εξομολογητική κατάθεση ή εκμυστήρευση, όλων όσα αισθάνεται να τον πνίγουν, να τον φιμώνουν και να εκτρέπουν τη νεανική, δημιουργική ορμή του προς κατευθύνσεις ανώδυνες και αδιάφορες.

Ό,τι περισσότερο απ' όλα επιθυμεί, είναι να ακουστεί η φωνή του σήμερα, γνωρίζοντας -κι έχοντας με ωριμότητα αποδεχτεί- ότι όπως και να 'χει, σύντομα θα είναι μια φωνή λησμονημένη, σαν ποτέ να μην ακούστηκε, κι αν επιμένει, είναι γιατί δεν έμαθε με άλλο τρόπο να εκφράζεται παρά μ' αυτόν της ποίησης: «Όπως κανείς συνηθίζει».

Γράφει με ένταση, εν θερμώ, συχνά αδυνατώντας να διακρίνει -και αδιαφορώντας για το- αν αυτό που τον υποκινεί και τον ενεργοποιεί στο πεδίο της γραφής είναι έμπνευση ή κάτι άλλο.
«Τη φωτιά στο σαλόνι μας / εγώ την έλεγα επανάσταση / εσύ την έλεγες τζάκι», λέει και ο λόγος του ακούγεται χειμαρρώδης, φορέας και όχημα μαζί μηνυμάτων.

Πρόκειται για ένα λόγο οξύτατα κριτικό, συχνά κατεδαφιστικό, ειρωνικό, σατιρικό, σαρκαστικό, αυτοσαρκαστικό, επιθετικό, διαπερασμένο από τη θέρμη και την ορμή ενός νέου ανθρώπου που αισθάνεται να ασφυκτιά, εγκλωβισμένος σε μια πραγματικότητα που δεν ανταποκρίνεται στην ευαισθησία του και στα οράματά του.

Δυσανασχετεί να βλέπει τα μπαλκόνια της πόλης του «γεμάτα άνθη και εσώρουχα», «τα πεζοδρόμια φορτωμένα ιδέες και σκουπίδια», τη στιγμή που «οι ιεροί θεσμοί μας μαύρες γραβάτες και ρατσισμός, οι ψυχές των γονιών καγκελόφραχτες».


Συχνά ακούγεται να μιλάει σαν εκπρόσωπος της γενιάς του· μιας γενιάς παραλυμένης, βολεμένης, που δεν της δόθηκε η δυνατότητα να διεκδικήσει τίποτα, που δεν γνώρισε την αγωνία και τη συντροφικότητα ενός κοινού αγώνα, που οι περιστάσεις απέκλεισαν την, απαραίτητη για την καλλιέργεια της αγωνιστικότητας βίωση της αντιπαράθεσης και της σύγκρουσης των ηλικιών, ενώ το «έγκλημα» της πατροκτονίας «καταργήθηκε» ελλείψει πατέρα.

Όλ' αυτά, ωστόσο, δεν είναι αρκετά για να τον περιφρουρήσουν, να αμβλύνουν τις εσωτερικές του εντάσεις και ρήξεις, κάθε φορά που έρχεται αντιμέτωπος με τις αδήριτες βιολογικές επιταγές της ηλικίας του· και η διάθεσή του, η απόφασή του μάλλον, να γράψει ποιήματα ανταποκρινόμενα στα δεδομένα της εποχής του, μοιάζει να προσκρούει στην ανάγκη του για τρυφερότητα και για έρωτα: «τα ερωτικά γρανάζια της γραφής του δεν γνωρίζουν παύση»· άλλο αν αυτόν τον διχασμό βούλησης και φυσικών ορμών και προδιαθέσεων τον αντιπαρέρχεται σχετικά νηφάλια, επιστρατεύοντας το σθένος και το θράσος της ηλικίας του: Αυτοσαρκαζόμενος.

Δεν μπορώ να εξηγήσω με απόλυτη σαφήνεια, τον λόγο για τον οποίο τα ποιήματα ενός παντελώς άγνωστού μου ποιητή, με έθελξαν και με συγκίνησαν. Ούτε μπορώ να πω αν αυτά τα ποιήματα, αυτή η ποίηση, τέλος πάντων, αποτελεί το προανάκρουσμα μιας νέας, διαφορετικά δομημένης, κοινωνικά προβληματισμένης ποίησης.

Όπως και να 'χει όμως, υποψιάζομαι ότι η περίπτωση του Δημήτρη Βαρδαβά, είναι μία περίπτωση που πρέπει να προσεχτεί ιδιαίτερα. Το ποιητικό του ιδεώδες είναι κοινωνικό· στα ποιήματά του άκουσα να διασταυρώνονται φωνές του Λειβαδίτη, του Αναγνωστάκη από τους δικούς μας και του Μαγιακόφσκι, του Νερούδα, ίσως και του Χικμέτ από τους λιγότερο δικούς μας.

Είναι πολύ νέος κι όμως μιλάει για συντρόφους σαν να ήταν και δικοί του σύντροφοι, που κάποτε μοιράστηκαν «ένα κομμάτι κόκκινο ύφασμα για να έχουμε όλοι στην τσέπη για φυλαχτό λίγη επανάσταση».

Πιστεύει ακόμα στη θαυματουργή δύναμη της ποίησης, που θεωρεί προέκταση του αντικειμενικού χώρου, στις εκτάσεις του οποίου μπορεί να καλλιεργηθούν οι προϋποθέσεις της ελπίδας. Εντυπωσιάζει η αυτοπεποίθησή του, παρόλο που συχνά κλονίζεται από κάτι αιφνίδιες ριπές αμφιβολίας· πιστεύει στη δύναμη των στίχων του, που δεν τους θέλει υποστηρικτικούς των μικροαστικών αυταπατών, γραμμένους «πίσω από συμβόλαια, πίσω από επιταγές, πίσω από το αγγελτήριο θανάτου της Ποίησης», όπως πιστεύει ότι είναι γραμμένη η ποίηση κάποιων ανάξιων δαφνοστεφανωμένων ποιητών.

Το είπα και στην αρχή: τα περισσότερα και χαρακτηριστικότερα ποιήματα του Βαρδαβά είναι γραμμένα εν θερμώ και γι' αυτό κάποτε δείχνουν μετέωρα, αδικαίωτα ποιητικά, ακόμη και τότε, ωστόσο, τα σώζει η ειλικρίνεια και η αγωνία ενός εικοσάχρονου παιδιού που διαισθάνεται ή διαπιστώνει το ανέφικτο της πραγμάτωσης των οραμάτων του.

Η σκληρή διαπίστωση της κυριαρχίας της ύλης και ο φόβος του μάταιου κάθε προσπάθειάς του, να αποδεσμευτεί από την κατάρα ενός τυφλού και αδιαπραγμάτευτου ωφελιμισμού, από τη διάχυτη βαυκαλιστική ψευδαίσθηση ότι τα πάντα κινούνται στους ρυθμούς της τυχαιότητας και ότι είναι οριστικά κομμένοι οι δεσμοί ανάμεσα στην αιτία και το αιτιατό.

Παιδί του αιώνα του, με την πικρή βεβαιότητα ότι όλα εντέλει έχουν ειπωθεί, με αγωνία και πάθος, διερευνά τρόπους που να ανταποκρίνονται στον ψυχισμό του και στο ποιητικό του ιδεώδες, προκειμένου να εκφράσει την αποδομημένη εποχή του, όπου, όπως πιστεύει, η ποίηση αμέτοχη και αυτοπροστατευμένη «κινείται μεταξύ τυριού και αχλαδιού».


«Τα γρανάζια της γραφής»
Παπαγεωργίου Κώστας

http://www.avgi.gr/article/5842151/ta-granazia-tis-grafis|
13.09.2015




=================================================================


17/11/2013
Άρθρο του Δ.Βαρδάβα των νέων ΣΥΡΙΖΑ

Να ζήσουμε τις νίκες της γενιάς μας!

1973 – 2013. Σαράντα χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου κι αυτή παραμένει ακόμα επίκαιρη. Και δεν μπορεί παρά να παραμένει επίκαιρη όσο τα αιτήματα της δεν έχουν ακόμη ικανοποιηθεί. Η Χούντα των Συνταγματαρχών μπορεί να έπεσε τότε μα ούτε ελευθερία δεν ζήσαμε.
Να ζήσουμε τις νίκες της γενιάς μας!

Σήμερα η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Η δικομματική κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου απαξιώνει πλήρως το κοινοβουλευτικό καθεστώς αποφασίζοντας και διατάζοντας μέσω πράξεων νομοθετικού περιεχομένου και απουσιάζοντας συστηματικά από τον κοινοβουλευτικό έλεγχο, απολύει εργαζομένους μαζικά από όλους τους κλάδους του δημοσίου τομέα εφαρμόζοντας πιστά τα μνημόνια, οδηγεί την μικρομεσαία επιχείρηση στη διάλυση, υποβαθμίζει υγεία και παιδεία, ρίχνει «μαύρο» στη δημόσια τηλεόραση με τα ΜΑΤ, ανακαταλαμβάνει νύχτα την αυτοδιαχειριζόμενη πια ΕΡΤ πάλι με τα ΜΑΤ, επιστρατεύει απεργούς, διώκει οροθετικές γυναίκες, βασανίζει κρατουμένους (15 αντιφασίστες, Βελβεντό).

Παράλληλα, η αφήγηση που στήνει η κυβέρνηση με την θεωρία των δύο άκρων για να θέσει τον εαυτό της σε ρόλο ομαλού και ορθολογικού κέντρου σε συνδυασμό με την εξαθλίωση των μνημονίων τρέφει τη Χρυσή Αυγή, η οποία επιδίδεται, μέχρι προσφάτως ανενόχλητη, σε πογκρόμ εναντίον αριστερών, μεταναστών, μελών της LGBTQ κοινότητας φτάνοντας στις δολοφονίες του μετανάστη Σερντάρ Γιακούμπ και του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα.

Για όλους αυτούς του λόγους η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι ακόμη επίκαιρη και για όλους αυτούς τους λόγους η επέτειος για την εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν πρέπει να περιοριστεί σε μια μουσειακού τύπου αναπόληση των γεγονότων. Αντιθέτως, πρέπει να αποτελέσει μια αφετηρία για να ζήσουμε τις νίκες της γενιάς μας. Η απεργία των εργαζομένων στο ΕΚΠΑ και στο ΕΜΠ για την υπεράσπιση του ποιοτικού, δημόσιου και δωρεάν Πανεπιστημίου και ο αγώνας για μια προσβάσιμη χωρίς λανθάνοντα ταξικά κριτήρια Παιδεία, ο αγώνας των εργαζομένων της ΕΡΤ για μια δημόσια, αληθινή, ανεξάρτητη ενημέρωση, θεμέλιο λίθο της δημοκρατίας, το τρανό αντιπαράδειγμα των εργαζομένων της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟΜΕ, ο αγώνας των κατοίκων των Σκουριών και των αλληλέγγυων ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, όλα αυτά μας δείχνουν το δρόμο.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν πρέπει να αποτελεί θύμηση αλλά έμπνευση για έναν αγώνα αντίστασης στην παρούσα αντιδημοκρατική λαίλαπα αλλά και οικοδόμησης του μέλλοντος των οραμάτων και των αξιών μας. Ένας αγώνας για αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση, δημοκρατία και αξιοπρέπεια. Η ανάγκη γίνεται πιο επιτακτική από ποτέ: να ζήσουμε τις νίκες της γενιάς μας!


Ο Δημήτρης Βαρδάβας είναι  μέλος νέων ΣΥΡΙΖΑ και φοιτητής Φιλοσοφικής




=================================================



https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/1425657_714091318602802_1516755535_n.jpg


Γιατί θέτω υποψηφιότητα ως δημοτικός σύμβουλος με την Ριζοσπαστική Κίνηση Πολιτών;

Γιατί πιστεύω στην επαγωγική πορεία της ανατροπής.

Η ανατροπή για να είναι συνολική και να οδηγήσει στην κοινωνική χειραφέτηση οφείλει να ενσωματώσει στην κατεύθυνση της κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας.


Γιατί ο Δήμος μπορεί να γίνει το θεσμικό συμπλήρωμα σε «από τα κάτω» κοινωνικές διεργασίες, όπως δομές αλληλεγγύης κι αυτοοργανωμένα εγχειρήματα.


Γιατί ο Δήμος μπορεί να υπερασπιστεί και να επανανοηματοδοτήσει τον δημόσιο χώρο.


Γιατί ο Δήμος, έχοντας στο πεδίο των αρμοδιοτήτων του την καθαριότητα, μπορεί να υιοθετήσει ριζοσπαστικές λύσεις για την οικολογία.


Και τέλος, γιατί η Ριζοσπαστική Κίνηση Πολιτών μέσα από τις δικές της ανοιχτές, συμμετοχικές, δημοκρατικές διαδικασίες, αποδεικνύει σύμφωνα με ποιό μοντέλο σκοπεύει να διοικήσει τον δήμο Βάρης – Βούλας – Βουλιαγμένης.


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΔΑΒΑΣ,
ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΕΚΠΑ
  29.04.2014


============================================




"ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ''
TVXS.GR - Μαΐου 2013
 
 
Dimitris Vardavas έγραψε:
 (πριν 2 ώρες)

keep walking !!!  Και μη ξεχνάς: οι πορείες δεν πάνε μόνο δεξιά ή αριστερά. Υπάρχει  και το πάνω ή το κάτω... το μπροστά ή το πίσω...Με την ευχή μου, λοιπόν, προχώρα όπως εσύ θέλεις... με οδηγό πάντα την ψυχή σου...
 
παππούς Δημήτρης

 ------------------------
 
 
Ο/Η ΠΙΤΣΑ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ έγραψε:
 (πριν 6 ώρες)

Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με τις απόψεις σας. αλλά... Πώς μπορούμε να απαιτούμε από τους έφηβους, που βιολογικά (κατ' αρχήν) βρίσκονται στο στάδιο της διαμόρφωσης της κρίσης τους , τέτοια ωριμότητα σκέψης που ήδη ελάχιστοι ενήλικες (και...υπερήλικες ακόμη!) διαθέτουν;
 
Πώς μπορούμε να προσδοκούμε πράγματα όταν συνειδητά, εμείς σαν ενήλικες, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ευνουχίσουμε αυτή την "υπό διαμόρφωση" κρίση; Πώς μπορούμε να ζητάμε αντιδράσεις που εμείς "οι μεγάλοι" δεν υιοθετήσαμε ούτε στο ελάχιστο, προβάλλοντας φυσικά τα αντίστοιχα πρότυπα;
 
Όταν εμείς "οι μεγάλοι" με τη διαμορφωμένη (υποτίθεται!) κρίση έχουμε πολλάκις παραπλανηθεί, εξαπατηθεί, αλλοτριωθεί, υποδουλωθεί και λοιπά "ωραία", πώς μπορούμε να περιμένουμε κάτι διαφορετικό από τα ΔΙΚΑ μας παιδιά; Τί πρότυπα φροντίσαμε να δώσουμε από τη στιγμή που γεννήθηκαν, σε ΟΛΑ τα επίπεδα, ώστε να περιμένουμε...εκπλήξεις;
 
Ναι, υπήρξαν γενιές που τόλμησαν ανατροπές, αλλά τότε υπήρχαν ακόμη περιθώρια για να "αλητέψει το μυαλό τους"! Τώρα αυτό το "αληταριό" έχει κοπεί δια ροπάλου, είναι ανεπίτρεπτο και καταδικαστέο, έχει ευνουχιστεί (βλ. το "μάθημα" της Έκθεσης...), έχει υποκατασταθεί από ηλεκτρονικές και εικονικές πραγματικότητες, από ΕΜΑΣ, τους ενήλικες...για να μη ξεχνιόμαστε!
 
Μεταξύ μας, πιστεύω ότι όλο το αυτό το "εργάκι" είναι απλά το "χρονικό ενός προαγγελθέντος θανάτου"... Άψογα μεθοδευμένο, σκηνοθετημένο και οργανωμένο κι ας μου καταλογίσουν ροπή στη συνωμοσιολογία!  Άποψή μου... Μόνη μας ελπίδα κάποιοι..."παραβάτες" της κατεστημένης τάξης...και βέβαια η πολύπαθη ΠΑΙΔΕΙΑ, όπως την περιγράφετε και συμφωνώ απόλυτα.
 
 
=================================
 
 
«Νεολαία S.O.S.»                                                                                        
του Δημήτρη Βαρδαβά
 
Η επικαιρότητα μπορεί πολλούς φόβους να γεννήσει. Οικονομική επισφάλεια, επιστρατεύσεις, ρατσιστικές επιθέσεις κι άλλα παρόμοια.  Μα κάποιος αισιόδοξος θα περίμενε πως κάποιο κύμα γεννημένο απ'  αυτή τη σκοτεινιά θα ερχόταν να σαρώσει και να αλλάξει ριζικά όσους  και ό,τι, για να χρησιμοποιήσω μία έκφραση κλισέ, μας έφερε ως εδώ.
 
Μα φόβος πιο αδιέξοδος δεν υπάρχει από την εντεινόμενη αντιδραστικότητα των νέων. Αρχικά, η Χρυσή Αυγή αποτέλεσε το   πρώτο καταφύγιο, και λέω καταφύγιο, καθότι το επέβαλαν παθογένειες ψυχοκοινωνικές. Μα, κάτι το επίπλαστο αντισυστημικό προφίλ, κάτι η απολιτικότητα και η άγνοια μεγάλου κομματιού των νέων, κάτι η έλξη του κακού ως καθημερινό, το γεγονός, αν και ανησυχητικό, μπορούσε να εξηγηθεί.
 
Τώρα, όμως, προβληματίζει πολύ ένα άλλο ερώτημα. Πόσο εύκολα η νεολαία, απειλουμένων των εξετάσεών της, αποδέχεται ή και ζητάει μεθόδους ολοκληρωτικές για να βολευτεί, ακόμα κι αν αυτές προέρχονται, όχι από κάτι φαινομενικά αντισυστημικό, αλλά από την   ίδια την κυβέρνηση.
 
Είναι πλέον φανερό ότι το φαντασιακό των νέων έχει πληγεί. Η ιδέα που έχουν για την πραγματικότητα, τη ζωή, τα δικαιώματα, τις υποχρεώσεις, φοράει η ίδια σ' αυτούς τις χειροπέδες. Ο νους τους δεν είναι αληταριό, δεν δραπετεύει. Για παράδειγμα, αναγνωρίζουν τις ευθύνες για την ομηρία τους στους απεργούς καθηγητές κι όχι στο θεσμικά δημιουργηθέν άγχος των ψυχοφθόρων πανελληνίων. Ή ταυτίζονται με την εξουσία είτε γιατί αναζητούν την προστασία ενός φαλλού μέσα στην κοινωνία είτε γιατί συγκροτούν το είναι τους γύρω από τη θυματοποίηση.
 
Ύστερα, η απώθηση της θνητότητας σε συνδυασμό με την «αδυναμία του εικονικού καπιταλισμού να νοηματοδοτήσει τη ζωή και την ύπαρξη», όπως γράφει πολύ εύστοχα ο Θεοφάνης Τάσης, επιδοτεί μια προσκόλληση σε βραχυπρόθεσμες ικανοποιήσεις. Κι αυτό ταιριάζει, στην προκειμένη, γάντι. Λίγοι μαθητές, κι ελπίζω να κάνω λάθος, αναγνώρισαν τα περισσότερα αλλά μακροπρόθεσμα κι ενδεχόμενα οφέλη της απεργίας.
 
Βέβαια, δεν είναι όλα κατάμαυρα. Νεολαιίστικο και φοιτητικό κίνημα υπάρχει, αν και αυτό αναμένεται να πληγεί ύστερα από την κατάργηση σχολών και τη μείωση εισακτέων. Αυτό που επιτέλους πρέπει να αλλάξει ριζικά, είναι η καλλιέργεια των νέων. Δεν απαιτώ πνευματικούς ανθρώπους κι αυθεντίες. Άλλωστε η αυθεντία είναι, σε πολλές περιπτώσεις, άλλος ένας δρόμος προς τον ευνουχισμό. Απαιτώ ανοιχτές και δημόσιες συζητήσεις, διακίνηση ιδεών, σεβασμό στο διαφορετικό κι επιτέλους, ασφαλείς συνειδήσεις απέναντι στις σειρήνες του απολιτικού και της υποκουλτούρας.
 
Όπως γράφει ο Κώστας Ουράνης:
Άσε τους να γελάνε. Οι Δον Κιχώτες παν μπροστά,                                     κι οι Σάντσοι ακολουθάνε…
 
 
Άρθρο του Δημήτρη Βαρδαβά jr
                                                 
στο tvxs.gr  (στην κατηγορία Αναγνώστες)
 
 
 
 
=========================
 
 
 
Θα σε πω πλανεμένο...!!
 
 
Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι τα τραγούδια που ακούς και οι ταινίες που βλέπεις μπορεί να είναι "σπυρί στον κώλο" για το κατεστημένο ; Γιατί δίνεις δύναμη σ' αυτούς που θα στα απαγορεύσουν ; Οργίζεσαι που δεν μπορείς να περπατήσεις με ασφάλεια στο δρόμο ό,τι ώρα θες. Και την οργή σου αυτή την διοχετεύεις σε δύναμη υπέρ αυτών που θα λύσουν το πρόβλημα σου όχι με την πάταξη της εγκληματικότητας αλλά με την απαγόρευση της εξόδου από το σπίτι.
 
Νευριάζεις που σε λέμε κακή οδηγό επειδή είσαι γυναίκα ή ακατάλληλη για διευθύντρια και χαζή επειδή είσαι ξανθιά αλλά στηρίζεις αυτούς που θα σε κλείσουν μες στο σπίτι. Σε εκνευρίζει όταν οι άλλοι γνωρίζουν περισσότερα από σένα αλλά εκστασιάζεσαι με τους εχθρούς της γνώσης. Είσαι κοντός, χοντρός, άσχημος κι όχι μόνο φοράς την μάσκα της άριας φυλής αλλά και θεωρείς μαύρους, λεσβίες, αδερφές, αλλόγλωσους και αλλόθρησκους ως παιδιά κατώτερου θεού.
 
Ως τώρα άλλη απαγόρευση δεν ένιωσες πέραν της βούλησης της μαμάς σου και του μπαμπά σου. Και στηρίζεις αυτούς που θα σου κλέψουν ό,τι θεωρούσες αυτονόητο. Που θα σου πουν τι σ' αρέσει, που ο ιδρώτας σου θα είναι το νερό τους. Διοχέτευσες τόση οργή ως απόρροια του από παντού ευνουχισμού σου. Άλλοι σε έκαναν σκουπίδι. Και τώρα φταίει ο αδύναμος ; Φταίει ο αδύναμος που ήρθε από μια χώρα που του σφάζουν μάνα,γυναίκα κι αδερφή, για τον ευνουχισμό που δέχθηκες από τη μάμα, το δάσκαλο, τον υπουργό.
 
Θα μπορούσα να σε πω αμόρφωτο και βλάκα. Θα σε πω πλανεμένο....
 
 
Βαρδαβάς Βαρδαβάς
πηγή: facebook
Κυρ Sep 09, 2012
 
 
-----------------------
 
 
Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,
πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα,
κι όσα δένδρα για τίποτ' άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό.
 
Φωτιά! Τσεκούρι!
Τράβα, ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόψ' το,
και χτίσε κάστρο απάνου του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα,
π' όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για να 'ρθει,
κι όλο συντρίμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.
 
 
--------------------------------------
 
 
 
Aγαπημένε μου εγγονέ, Δημήτρη.
 
Βλέπω πως το πας απ' εδώ, το πας απ' εκεί, αλλά στο τέλος κάτι σε κάνει να γυρίζεις στον Τσε... Και πολύ καλά κάνεις, αφού και για μένα είναι ένας από τους τρεις άνδρες που κέρδισαν τον σεβασμό μου και υπήρξαν κάποιου είδους πρότυπα, στα μέτρα της ταπεινότητάς μου.
 
Γιατί και οι τρείς, πάνω από κάθε άλλο χάρισμα, διέθεταν την απόλυτη, τη συνειδητή ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ. Αυτήν την κράτησαν ανέπαφη μέχρι τη στιγμή του Θανάτου τους και οι τρεις. Οι δύο σκοτώθηκαν πάρα πολύ νέοι. Για την υστεροφημία τους αυτό υπήρξε ένα Δώρο Ζωής. Δεν πρόλαβαν να ασκήσουν Εξουσία και  έτσι, έμειναν ανέπαφοι από την Διαφθορά, που είναι η δίδυμη αδελφή της, δυστυχώς...
 
Ο τρίτος, έφτασε σε μεγάλη ηλικία, κερδίζοντας καθημερινά το θαυμασμό, μέχρι την ώρα του Θανάτου του και κάνοντας όλο και περισσότερους φίλους παντού σε κάθε σημείο που ζουν άνθρωποι σ' αυτό τον τεράστιο πλανήτη. Γ' αυτό και είναι ο ΠΡΩΤΟΣ στη σειρά.
Μιλάω, όπως θα έχεις ήδη αντιληφθεί, για τον Ινδό Μαχάτμα Γκάντι, τον Αργεντίνο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και τον Εβραίο Ιησού. Η σειρά δεν είναι τυχαία.
 
Δυστυχώς ο Ιησούς, παρ' όλη τη λατρεία που τρέφω στη Διδασκαλία του, είναι εκ των πραγμάτων, μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Δεν έζησε περισσότερο από 33 χρόνια, από τα οποία ότι ξέρουμε για Εκείνον συνέβησαν τα τελευταία τρία. Μέχρι τότε ΚΑΝΕΙΣ δεν έμαθε, γιατί δεν μας το είπαν ΠΟΤΕ, που βρίσκονταν και τι έπραξε στη ζωή του. Μετά τη γέννησή του και σε ηλικία 9-10 ετών, χάνεται κάθε πληροφορία για το που, το πως και το πότε, που τον αφορά. Για τον Γκεβάρα, όπως και για τον Γκάντι, ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ... Αλήθειες, ψέματα, λάθη, επιτυχίες, υπερβολές, συκοφαντίες, όλα, τα πάντα.
 
Ο Ιησούς έζησε σε εποχές που οι είδησεις κυκλοφορούσαν με τα πόδια, τα άλογα και τα ιστιοφόρα. Και ως που να φθάσουν στους προορισμούς τους, έχαναν σε αυθεντικότητα, αφού πήγαιναν από στόμα σε στόμα και πάει λέγοντας. Δεν έχουμε ούτε ένα φύλλο χαρτί γραμμένο από τον Ιησού. Τα λεγόμενα Ευαγγέλια των Αποστόλων γράφτηκαν πολύ αργότερα και αφού έπρεπε να υπάρξει η απάντηση στο πως το κατάφεραν, μιας και ήταν όλοι -πλην του Ιούδα- κάποιοι αγράμματοι ψαράδες-χωρικοί. Ε, το story είχε πια ξεκινήσει, η καπήλευση του Ιησού Χριστού από τους "υπηρέτες" των Θρησκειών ήταν απλά θέμα φαντασίας και θράσους.
 
Εδώ τον "έκαναν" ΘΕΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟ, στις λεπτομέρειες θα σκόνταφταν; Πέταξαν εκεί μια ιστορία "περί επιφοίτησης του ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ" σε μια συνεδρία, με εκείνον στον Ουρανό και εκείνους στην Ιερουσαλήμ, και καθάρισαν. Έτσι έμεινε και ένα κέρδος για το μαθητόκοσμο: ΜΙΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΡΓΙΑ...
 
Όχι, δεν είμαι ιερόσυλος! Αγαπώ (δεν λέω πιστεύω) τον Ιησού Χριστό για τη διδασκαλία του. Γιατί αυτό ήταν, έτσι ζήτησε από τους μαθητές του να τον αποκαλούν: Δάσκαλος... Και δίδασκε τις απλές ταπεινές αλήθειες του, πάντα προφορικά μπροστά σε ένα ταπεινό ακροατήριο φτωχών, ασθενών και αδικημένων ανθρώπων, που ήταν σκλάβοι, πρώτα ενός Εβραίου Βασιλιά και μιας αλαζονικής θρησκείας και μετά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Εκείνοι που λεηλάτησαν τη Διδασκαλία του, μετατρέποντάς την σε μια Νέα Θρησκεία, δεν ήταν οι συμπατριώτες του. Εκείνοι τον σταύρωσαν σαν ιερόσυλο και καθάρισαν μαζί του. Το πληρώνουν βέβαια μέχρι να σβήσουν από το Χάρτη (και αν).
 
Οι ίδιοι οι μαθητές του τον πρόδωσαν αφού τον μετέτρεψαν σε ζόμπι: Θεάνθρωπο και θαυματοποιό. Αυτοί επέλεξαν το μύθο της Παρθένου Μαρίας και τον Πατέρα Κρίνο. Ο Ιωσήφ, τους έπεφτε μικρός και ασήμαντος για πατέρας ενός Θεού. Και έτσι ολοκλήρωσαν τα εγκλήματά τους: Θεάνθρωπος ο Ιησούς, κερατάς ο Ιωσήφ και πόρνη η Μαρία, αλλά και με "τον τίτλο" της Παρθένου. ‘Ετσι ακριβώς, χωρίς ίχνος υπερβολής. Με αρκετό κυνισμό, ίσως. Αλλά και με αγάπη για τον Δάσκαλο Ιησού, τον γιο της Μαρίας και του Ιωσήφ.......
 
Ρίξε τώρα το βλέμμα σου στο σύντομο κείμενο που ακολουθεί. ΕΔΩ ΤΑ ΠΡΆΓΜΑΤΑ ΕΊΝΑΙ ΚΡΥΣΤΑΛΙΝΑ ΣΕ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ. Και μη το σβήσεις ποτέ, γιατί θα είναι κάτι σαν προδοσία για τον Τσε, που μοστράρεις στο facebook...
 
Δημήτρης Ε. Βαρδαβάς
Πόρτο Ράφτη - 20.06.10
===================
 
ΕΡΝΕΣΤΟ ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ
 
«Ο μαρξισμός μου έχει βαθιές ρίζες και έχει εξαγνισθεί. Πιστεύω στην ένοπλη πάλη σαν μοναδική λύση για τους λαούς που αγωνίζονται για την απελευθέρωσή τους και είμαι συνεπής με τις πεποιθήσεις μου. Πολλοί θα με πουν τυχοδιώκτη και είμαι, μόνο που είμαι άλλου είδους τυχοδιώκτης, ένας από εκείνους που προβάλλουν τα στήθη τους για να αποδείξουν τις αλήθειες τους».
Ερνέστο Τσε Γκεβάρα
 
Ο Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα (Ernesto Guevara de la Serna) (14 Ιουνίου 1.2.1928 στο Ροζάριο, Αργεντινή; † 9 Οκτωβρίου 1967 στη Λα Χιγκέρα, Βολιβία), γνωστός ως Τσε Γκεβάρα, ήταν Αργεντινός γιατρός, Μαρξιστής - Λενινιστής, επαναστάτης, ένας από τους αρχηγούς των ανταρτών στην Κούβα και πολιτικός.
Συμμετείχε στο κίνημα της 26ης Ιουλίου, που πέτυχε την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος του Φουλχένσιο Μπατίστα στην Κούβα, αρχικά προσφέροντας τις ιατρικές γνώσεις του και αργότερα ως διοικητής των ανταρτών και υπήρξε μέλος της επαναστατικής κουβανικής κυβέρνησης προωθώντας ριζικές μεταρρυθμίσεις.
Το 1965 πιστός στην νίκη της επανάστασης στην Κούβα, έφυγε με στόχο την οργάνωση νέων επαναστατικών κινημάτων στο Κονγκό και αργότερα στην Βολιβία, όπου τραυματίστηκε, συνελήφθη και δολοφονήθηκε ενώ ήταν στο κρεβάτι.
Όπως και ο Μάο Τσετούνγκ, ο Ερνέστο Γκεβάρα ανάπτυξε θεωρίες πάνω στην στρατηγική και την τακτική του μοντέρνου ανταρτοπόλεμου και προσπάθησε να εφαρμόσει τις επαναστατικές του θεωρίες στην πράξη.   Ο Γκεβάρα αποτέλεσε και αποτελεί σύμβολο για τα επαναστατικά και προοδευτικά κινήματα σε όλο τον κόσμο.
---------------------------------
 
Υ/Γ
Φοβάμαι δε, πως σιγά σιγά, με το πέρασμα του χρόνου, το σύμβολο του Τσε μπορεί να εξελιχθεί σε trade mark κάποιας εταιρίας ενδυμάτων τύπου beneton. Οι εποχές σας – οι αυριανές- δεν αντέχουν σε τέτοια σύμβολα, παρά μόνο τυπωμένα σε μπλουζάκια μακό.
Δ.Β.