Άνθρωποι και άνθρωποι..

radical30 Δευ 11 Ιαν 2010, 21:21

Και μόνο η ηλικία μου θα μπορούσε να δώσει κάποια βαρύτητα στα λεγόμενά μου, φαντάζομαι. Όμως σίγουρα δεν είμαι τόσο πολύ μετριόφρων. Υπάρχουν γέροντες που ήλθαν, είδαν, έζησαν την εποχή τους, πάλεψαν για τη ζωή τους και των δικών τους, γέρασαν και όταν ήλθε η ώρα του αντίο ή λίγο πιο πριν, δεν είχαν καταλάβει σχεδόν τίποτα. Σίγουρα όλοι κουβαλάμε τις αναμνήσεις μας, καλές, κακές, μέτριες, πες το όπως θέλεις.
Αυτό ακριβώς είναι η ζωή του καθενός μας: οι αναμνήσεις του, αυτά που έζησε...
Οι αναμνήσεις όμως, έτσι σκόρπιες έστω και με χρονολογική σειρά, φωτογραφίζουν μόνο τη ζωή του κάθε ατόμου χωριστά.
Σαν τους ρόλους που υποκρίνονται οι ηθοποιοί σε μια θεατρική, ας πούμε, παράσταση. Ρόλοι πρωταγωνιστικοί, δεύτεροι ή κομπάρσοι, ακόμη και ο μικρός του ασανσέρ παίζει το ρόλο του στη ζωή και το θέατρο. Όμως στο θέατρο, όπως και στη ζωή, πρέπει να υπάρχει κάποιο σενάριο, μια δομή, γιατί χωρίς κάτι τέτοιο δεν θα υπήρχε Κοινωνία, ούτε συλλογική Συνείδηση, ούτε Έθνος, ούτε αρχή, ούτε συνέχεια, ούτε τέλος. Και βέβαια θα είχαμε καταργήσει και την Ιστορία.
Εδώ αρχίζει ο δικός μου ρόλος. Από παιδί ακόμα, λες και ήξερα - που σαφώς δεν ήξερα τότε - την έννοια και την πολυτιμότητα του ειρμού, έπεφτα στο κρεβάτι να κοιμηθώ, ό,τι ώρα και να ‘ταν, αλλά πριν παραδοθώ στον Μορφέα, έπρεπε να κάνω τον απολογισμό της ημέρας που τέλειωνε. Να ψαχτώ, να αναρωτηθώ, να κρίνω ή και να επικρίνω όσα είχα βιώσει, σε κάποιο νταμάκι του μυαλού μου.
Μιλάω για την ουσία του πράγματος. Για να μένει πάντα κάτι που θα το κρατούσα σαν ‘δεδομένο’, ώστε να υπάρχει μια συνέπεια και μια συνέχεια στον τρόπο που θα έβλεπα αλλά και θα ζούσα τα πράγματα από αύριο, μεθαύριο και πάει λέγοντας.
Αυτό με οδήγησε αργότερα, μέσα από τη γνώση, τη μόρφωση και την εμπειρία της Ζωής, να έχω καταλήξει σε αρκετά ‘δεδομένα’ και ‘βεβαιότητες’ και άρα σε ένα σταθερό τρόπο σκέψης, χωρίς πολλά μπρός και πίσω, χωρίς άχρηστες παλινδρομίες.
Θα διερωτηθεί, όποιος δώσει κάποια σημασία σ’ όλα αυτά, μήπως πρόκειται για κάποιο παραλήρημα! Πολύ πιθανόν.
Το ξεκαθάρισα άλλωστε από τις πρώτες γραμμές, ότι σας ομιλεί ένας γέροντας. Μπορεί και να μη διαβαστούν ποτέ από τρίτους αυτές οι γραμμές, άρα, αν δεν είναι παραλήρημα σίγουρα είναι μια εξομολόγηση. Δημήτρης κερνά, Δημήτρης πίνει.
Προτιμώ την εξομολόγηση. Έτσι σας παρακαλώ να το εκλάβετε. Και μάλιστα ειλικρινή!
Ναι αλλά που θα καταλήξει αυτή η ‘εξομολόγηση’; Θα καταλήξει στην αρχή, εκεί που ξεκίνησε. Στους γέροντες ανθρώπους, στα άτομα που ήλθαν είδαν και απήλθαν, έχοντας κυρίως ή μόνο τις αναμνήσεις τους.
Ένα έργο, δηλαδή, ημιτελές, χωρίς συμπέρασμα, χωρίς επιμύθιο. Χωρίς αυτογνωσία, εν τέλει. Tσάμπα ζωές!
Έλεγα πάντα στα δύο μου αγόρια -αλλά και σε όσους έδιναν κάποια μικρή προσοχή στα λεγόμενά μου- πως μεταξύ των πολλών βασικών χαρακτηριστικών που διακρίνουν την ποιότητα των ανθρώπων, εγώ είχα καταλήξει και δημιουργήσει δύο δικές μου βασικές κατηγορίες. Ξεχωρίζω, δηλαδή, τους ανθρώπους:
α) Σε εκείνους που παρατηρούν, αναλύουν, διδάσκονται και πορεύονται με τα καθημερινά μαθήματα της Ζωής και
β) Σε εκείνους που απλά την χαζεύουν, δεν την μελετούν και ό,τι εν τέλει διδαχτούν, έχει προκύψει από τις σκουντούφλες και τα λάθη τους.
Αυτή η δεύτερη κατηγορία είναι, δυστυχώς, οι περισσότεροι. Άνθρωποι κάθε ράτσας, φυλής και χρώματος. Άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Και είναι αυτοί που κουβαλάνε ανά πάσα στιγμή ένα τρομερό, ίσως το τρομερότερο, όπλο: τη Βλακεία τους! Επικίνδυνοι!

Σημείωση:
Υπάρχει και πρέπει να υπάρχει πάντα, η υποχρέωση της ανοχής και της κατανόησης προς κάθε συνάνθρωπο. Αλλά υπάρχει και μι ακόμα ατάκα από μένα: Χίλιες φορές προτιμώ να συναλλάσσομαι με ένα μάλλον κακό άνθρωπο, παρά με ένα αποδεδειγμένα καλό αλλά βλάκα. Τον εαυτό μου τον κατατάσσω στους σίγουρα κακούς. Ας μου το επιτρέψετε...

Δευ	Τρι	Τετ	Πεμ	Παρ	Σαβ	Κυρ
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30