ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΑΛΑΜΙΤΣΗΣ

«Έχω μια αδελφή, κουκλίτσα αληθινή …»
του Σωτήριου Καλαμίτση


Κυρίες και κύριοι, δημοκράτες και δημοκράτισσες, σοσιαλιστές και
σοσιαλίστριες, σοσιαλδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτισσες, αριστεροί και
αριστερές, δεξιοί και δεξιές, ακροαριστεροί και ακροαριστερές,
ακροδεξιοί και ακροδεξιές, φιλελεύθεροι και..φιλελεύθερες, κεντροαριστεροί και κεντροαριστερές, χουντικοί και χουντικές, αντιχουντικοί και αντιχουντικές, αγανακτισμένοι και αγανακτισμένες, βασιλόφρονες και αντιβασιλικοί/ές, νεοφιλελεύθεροι και νεοφιλελεύθερες. αδιάφοροι και αδιάφορες, άφρονες και παράφρονες... Ελπίζω να μην ξέχασα κανέναν και καμμία σας…

Έτυχε, λόγω ηλικίας και όχι από βίτσιο, να πραγματοποιήσω τις σπουδές
μου και να υπηρετήσω τη στρατιωτική μου θητεία επί «εθνοσωτηρίου».

Εγώ ο ταπεινός και ασήμαντος, δεν είχα το σθένος να τοποθετώ κροτίδες
αντιστεκόμενος στη χούντα των συνταγματαρχών, δεν διέφυγα στο
εξωτερικό για να κηρύξω από την Place Pigale ή από τον μακρινό Καναδά,
αντίσταση κατά των καταπατητών των ελευθεριών του ελληνικού λαού.

Δεν είχα την τιμή να ανήκω στους έγκλειστους του Πολυτεχνείου που με
ηρωϊσμό και αυταπάρνηση, διαδήλωσαν με τον πιο έντονο τρόπο την
αντίθεσή τους στο στρατοκρατικό καθεστώς μέχρι που οι ερπύστριες των
αρμάτων τούς διέλυσαν.

Δεν είχα την τιμή να ανήκω στο πλήθος εκείνο των νέων, που αντιστάθηκαν και στη συνέχεια χάθηκαν στην «αφάνεια» μη εξαργυρώνοντας τον άθλο τους και την αντρειοσύνη τους, αλλ’ επιδιδόμενοι στα ειρηνικά έργα τους ακουμπώντας τον μόχθο τους στο κοινό καλό και μεγαλώνοντας απογόνους για τη συνέχιση της πατρίδας, όπως ακριβώς εκατομμύρια άλλοι που ήσαν έξω από το Πολυτεχνείο, αλλά το τιμούν πραγματικά.

Δεν είχα την τιμή να γευτώ την περιποίηση του ΕΑΤ-ΕΣΑ και να παραμείνω
αφανής ήρως, μη διαλαλών την πραμάτεια της αντίστασής μου, μικρής ή
μεγάλης, όπως έκαναν χιλιάδες συμπατριώτες μου. Είχα και έχω μόνον την
τιμή να θαυμάζω τους πραγματικούς αντιστασιακούς με πρώτο και
τρανότερο τον Αλέκο Παναγούλη.

Εκεί, λοιπόν, που υπηρετούσα τη θητεία μου, τραγουδούσα μαζί με τους
συσστρατιώτες μου και το εμβατήριο «Έχω μια αδελφή, κουκλίτσα αληθινή,
τη λένε Βόρειο Ήπειρο, την αγαπώ πολύ». Εμβατήριο που έχει διαγραφεί
από το ρεπερτόριο των Ενόπλων Δυνάμεων για να μην προσβάλλονται οι
φίλοι μας Αλβανοί. Τραγουδούσα και τη «Μακεδονία την ξακουστή». Και
πολλά άλλα «στρατοκρατικά» εμβατήρια, όπως θα λέγατε φίλοι και φίλες
δημοκράτες και δημοκράτισσες, σοσιαλιστές και σοσιαλίστριες της Εκάλης
και του Κολωνακίου.

Ήταν, όμως, πολύ παλιά χρόνια εκείνα. Δεν είχαν ακόμη γραφεί τα
εμβατήρια της Goldman Sachs, της Morgan Stanley και της Lehman
Brothers, τα οποία σιγοψιθυρίζουν σήμερα οι κρατούντες στιχουργοί,
αναμένοντας κάποια φωτεινή μορφή να τα μελοποιήσει.

Δεν υπήρχε τότε ο τεράστιος Υπουργός Εθνικής Ἀμυνας Νάνος Μπεγλίτης
που έβγαλε το άχτι του εναντίον των Αρχηγών των Ενόπλων Δυνάμεων για
να ξεπλύνει το άγος της μη παρέλασης της 28.10.2011.

Πού ακούστηκε να επεμβαίνει ο λαός και να ματαιώνει μία παρέλαση
διαμαρτυρόμενος για την κατάντια, στην οποία τον έχουν φέρει οι
επώνυμοι αντιστασιακοί της χούντας, οι ακραιφνείς δημοκράτες και
σοσιαλιστές, όλοι αυτοί οι φαυλεπίφαυλοι που τον έχουν ισοπεδώσει για
να τον σώσουν. Που τον ψεκάζουν με χημικά, όταν τολμά να σηκώσει
κεφάλι και να διαμαρτυρηθεί. Όταν φωνάζει ότι δεν γουστάρει τον
διεθνισμό της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Όταν μιλάει για Κύπρο, για
Μακεδονία, για Θράκη, για Αιγαίο. Όλα αυτά είναι ξεπερασμένα.

Ο λαός πρέπει να περιορισθεί στα καλώς εννοούμενα δημοκρατικά
καθήκοντά του. Αυτά για τα οποία πολέμησε η γενιά του Πολυτεχνείου. Να
τρώει, αν έχει ψωμί, να κοιμάται, να μαστουρώνεται, να αφοδεύει, αν
μπορεί, και να πηδάει, αν του απομένουν δυνάμεις. Αλλά δεν δικαιούται
δια να ομιλεί, όπως είχε πει ο μέντορας των σημερινών δεσποτών Μένιος.

Αυτή είναι η πεμπτουσία τής ζωής. Ποιος Σωκράτης, ποιος Αριστοτέλης,
ποιος Πλάτων, ποιό πνεύμα του ΄21, ποιο πνεύμα του ΄40. Ποιός σφαγέας
Μεγαλέξαντρος. Κι’ άμα του την πέσει κανένα λαθροεισηγμένο κακοποιό
στοιχείο, να δοξάζει τον Θεό που έμεινε με € 100 λιγότερα ή με ένα
δάχτυλο ή μάτι λιγότερο. Μόνον σε τέτοια κατάσταση καταστολής μπορούμε
να υπερηφανευόμαστε για τα Ίμια. Μόνον έτσι μπορούμε να ατενίζουμε με
αισιοδοξία το μέλλον.

Αναπολώντας τη νύχτα των Ιμίων, όπου ένας κατά πάντα άξιος, κατά τους
ειδήμονες, ναύαρχος καταδέχθηκε να ακούσει τον πρωθυπουργό τής χώρας
να του απευθύνει το ερώτημα «Είναι πολύ κακό να πάρουμε τη σημαία από
τη βραχονησίδα;», χωρίς να φτύσει αυτόν τον πρωθυπουργό εις απάντηση.
Πού δεν είχε το σθένος να παραιτηθεί ευθύς ως έληξε η «κρίση»
διαμαρτυρόμενος για την προδοτική στάση της κυβέρνησης που οδήγησε
τρία παλληκάρια στον θάνατο. Βλέπετε, εκτός από ναύαρχος και Αρχηγός
των Ενόπλων Δυνάμεων ήταν και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του
κυβερνώντος κόμματος.

Το κόμμα πάνω από την πατρίδα.

Κι’ ας είχε ορκιστεί να υπερασπίζεται την εδαφική ακεραιότητα και τα
σύμβολα του Έθνους και όχι της Χαριλάου Τρικούπη. Αυτή την παράταξη,
λοιπόν, έθιξαν μερικά, λέει, σταγονίδια [κατά την Αβερώφειο ρήση] στη
Σχολή Ευελπίδων. Και αμέσως σήκωσε τη ρομφαία του ο νυν υπουργός
Εθνικής Άμυνας για να αποκεφαλίσει τον ανεγκέφαλο Εύελπι που
τραγούδησε τον ύμνο της 21ης Απριλίου.

Αυτός ο γίγαντας των προμηθειών νοσοκομειακών υλικών και 15.000.000
εμβολίων κατά της κατασκευασμένης γρίπης των χοίρων διέγνωσε τον άμεσο
κίνδυνο που διατρέχει η δημοκρατία της Siemens και του κ. Reichenbach
και απεφάσισε να επέμβει.

Λέμε πως πολλοί άνθρωποι βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος.
Προσαρμόζοντας τη ρήση στο περιστατικό της Σχολής Ευελπίδων μπορούμε
νομίζω πλέον να λέμε «Βλέπουμε τα σταγονίδια και χάνουμε τον ωκεανό».

Μπορούμε, επίσης, άνετα να λέμε «Βλέπουμε την πισίνα της βίλας μας και
χάνουμε το Αιγαίο».

Σωτήριος Καλαμίτσης
Οκτ. 2011