ΙΡΒΙΝ ΓΙΆΛΟΜ

O Irvin D. Yalom (1931-) είναι επίτιμος καθηγητής ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Στάνφορντ των ΗΠΑ. Μαθητής και συνεργάτης του Rollo May, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους, εν ζωή, εκπροσώπους της υπαρξιακής σχολής στην ψυχιατρική και είναι συγγραφέας του εγκυρότερου και πληρέστερου εγχειρίδιου υπαρξιακής ψυχοθεραπείας ("Existential Psychotherapy"). Το πρώτο του βιβλίο, "Theory and Practice of Group Psychotherapy", έχει μεταφραστεί σε 14 γλώσσες και αποτελεί βασικό διδακτικό εγχειρίδιο σε πολλές σχολές ψυχιατρικής και ψυχοθεραπείας.

Ο Yalom έχει γράψει πολλά ακόμη επιστημονικά βιβλία και άρθρα.
Το λογοτεχνικό του έργο αρχίζει όψιμα και περιλαμβάνει δύο συλλογές διηγημάτων ("Love's Executioner" και "Momma and the Meaning of Life") και τρία μυθιστορήματα ("When Nietzsche Wept", "Lying on the Couch" και "The Schopenhauer Cure"), που όλα έχουν γίνει μπεστ-σέλλερ σε πολλές χώρες.

Όλα του τα λογοτεχνικά βιβλία αποτελούν ιστορίες ψυχοθεραπείας και ο ίδιος τα θεωρεί προέκταση του διδακτικού του έργου, το οποίο, όπως λέει, βρίθει ούτως ή άλλως ιστοριών και διηγήσεων.

Αυτό που είμαστε"
Του Ίρβιν Γιάλομ


Ποιός από μας δεν έχει γνωρίσει κάποιον άνθρωπο (ίσως τον ίδιο μας τον εαυτό) που να είναι τόσο στραμμένος προς τα έξω, τόσο απορροφημένος στη συσσώρευση αγαθών ή στο τι σκέφτονται οι άλλοι, ώστε να χάνει κάθε αίσθηση του εαυτού του; Ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν του τίθεται κάποιο ερώτημα, αναζητεί την απάντηση προς τα έξω κι όχι προς τα μέσα. Διατρέχει δηλαδή τα πρόσωπα των άλλων, για να μαντέψει ποιά απάντηση επιθυμούν ή περιμένουν.


Για έναν τέτοιον άνθρωπο θεωρώ χρήσιμο να συνοψίσω μια τριάδα δοκιμίων που έγραψε ο Σοπενάουερ προς το τέλος της ζωής του. (Για όποιον έχει φιλοσοφικές τάσεις είναι γραμμένα σε γλώσσα σαφή και προσβάσιμη στον μη ειδικό). Βασικά τα δοκίμια τονίζουν ότι το μόνο που μετράει είναι αυτό που το άτομο είναι.

Ούτε ο πλούτος ούτε τα υλικά αγαθά ούτε η κοινωνική θέση ούτε η καλή φήμη φέρνουν την ευτυχία. Αν και οι σκέψεις αυτές δεν αφορούν συγκεκριμένα τα υπαρξιακά θέματα, παρ’ όλ’ αυτά μας βοηθούν να μετακινηθούμε από ένα επιφανειακό επίπεδο προς βαθύτερα ζητήματα.

1. Αυτό που κατέχουμε.
Τα υλικά αγαθά είνα απατηλά. Ο Σοπενάουερ υποστηρίζει πολύ κομψά, ότι η συσσώρευση πλούτου και αγαθών είναι ατελείωτη και δεν προσφέρει ικανοποίηση. Όσο περισσότερα κατέχουμε, τόσο πολλαπλασιάζονται οι απαιτήσεις μας. Ο πλούτος είναι σαν το νερό της θάλασσας: όσο περισσότερο πίνουμε, τόσο πιο πολύ διψάμε. Στο τέλος δεν κατέχουμε εμείς τα αγαθά μας – μας κατέχουν εκείνα.

2. Αυτό που αντιπροσωπεύουμε στα μάτια των άλλων.
Η φήμη είναι το ίδιο εφήμερη όσο και τα υλικά πλούτη. Ο Σοπενάουερ γράφει: “Οι μισές μας ανησυχίες και αγωνίες έχουν προέλθει από την έγνοια μας για τις γνώμες των άλλων των άλλων για εμάς… Πρέπει να βγάλουμε αυτό το αγκάθι απ’ τη σάρκα μας”.

Είναι τόσο ισχυρή η παρόρμηση να κάνουμε μια καλή εμφάνιση, ώστε για μερικούς φυλακισμένους, την ώρα που βαδίζουν προς τον τόπο της εκτέλεσής τους, αυτό που κυρίως απασχολεί τη σκέψη τους είναι να δείξουν θάρρος, το ντύσιμο και οι τελευταίες τους χειρονομίες.

Η γνώμη των άλλων είναι ένα φάντασμα που μπορεί ανά πάσα στιγμή ν’ αλλάξει όψη. Οι γνώμες κρέμονται από μια κλωστή και μας υποδουλώνουν στο τι νομίζουν οι άλλοι, ή, ακόμα χειρότερα, στο τι φαίνεται να νομίζουν – γιατί ποτέ δεν μπορούμε να μάθουμε τι σκέφτονται πραγματικά.

3. Αυτό που είμαστε. Μόνο αυτό που είμαστε έχει πραγματική αξία. Μια καλή συνείδηση, λέει ο Σοπενάουερ, αξίζει περισσότερο από μια καλή φήμη. Ο μεγαλύτερος στόχος μας θα έπρεπε να είναι η καλή υγεία κι ο πνευματικός πλούτος, ο οποίος οδηγεί σε ανεξάντλητα αποθέματα ιδεών, στην ανεξαρτησία και σε μια ηθική ζωή. Η ψυχική μας γαλήνη πηγάζει από τη γνώση, ότι αυτό που μας αναστατώνει δεν είναι τα πράγματα, αλλά η ερμηνεία μας για τα πράγματα.

Αυτή η τελευταία σκέψη – ότι η ποιότητα της ζωής μας προσδιορίζεται από το πως ερμηνεύουμε τις εμπειρίες μας, όχι από τις ίδιες τις εμπειρίες – είναι ένα σημαντικό θεραπευτικό δόγμα που ανάγεται στην αρχαιότητα.

Κεντρικό αξίωμα στη σχολή του στωικισμού, πέρασε από τον Ζήνωνα, τον Σενέκα, τον Μάρκο Αυρήλιο, τον Σπινόζα, τον Σοπενάουερ και τον Νίτσε κι έφτασε να γίνει θεμελιώδης έννοια τόσο στην ψυχοδυναμική όσο και στη γνωστική-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία.


Κρυσταλία Πατούλη
tvxs.gr


Από το βιβλίο του Irvin Yalom, Στον κήπο του Επίκουρου: αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου, εκδόσεις Άγρα.




--------------------------------------------

IRVIN D. YALOM


Από τον συγγραφέα των βιβλίων:

Όταν έκλαψε ο Νίτσε, Στο ντιβάνι, Ο δήμιος του έρωτα, Το δώρο της ψυχοθεραπείας, Η θεραπεία του Σοπενάουερ, Η μάνα και το νόημα της ζωής...

... έρχεται τώρα ένα ξεχωριστό βιβλίο, που αντικρίζει καταπρόσωπο την μεγαλύτερη δυσκολία με την οποία ερχόμαστε όλοι αντιμέτωποι : το πώς να ξεπεράσουμε τον παραλυτικό τρόμο μας για τον θάνατο.


Γραμμένο με τον μοναδικό τρόπο του Ίρβιν Γιάλομ, το βιβλίο
"Στον κήπο του Επίκουρου"...

....συμπυκνώνει το έργο και την προσωπική εμπειρία μιας ολόκληρης ζωής, σε μια βαθύτατα ενθαρρυντική προσέγγιση, στο οικουμενικό ζήτημα της θνητότητας. Ο Γιάλομ δείχνει ότι στον πυρήνα του άγχους μας βρίσκεται συχνά ο φόβος του θανάτου. Στη συνειδητοποίηση αυτή μας οδηγεί πολλές φορές, μια «αφυπνιστική εμπειρία», ένα όνειρο, μια αρρώτια, μια τραυματική εμπειρία ή το γεγονός ότι γερνάμε.

Ανάμεσα σε συγκινητικές προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που πασχίζουν να νικήσουν τον τρόμοτου θανάτου, εντάσσεται ένα κεφάλαιο βαθύτατων αυτοβιογραφικών εξομολογήσεων του Γιάλομ.

Με το βιβλίο αυτό, ο μεγάλος ψυχοθεραπευτής μας προτείνει διάφορες μεθόδους, με τις οποίες μπορούμε να διαχειριστούμε τον τρόμο, και τελικά καταφάσκει στη ζωή. Και το σημαντικότερο, ο Γιάλομ μας ενθαρρύνει να αγωνιζόμαστε για έναν πιο άμεσο σύνδεσμο με τους άλλους ανθρώπους.

Η συμπονετική επαφή, σε συνδυασμό με τη σοφία των μεγάλων διανοητών που πάλεψαν κι οι ίδιοι με το ζήτημα της θνητότητας, μας βοηθάει να ξεπεράσουμε τον τρόμο μας για τον θάνατο, να ζήσουμε μια ζωή πιο χαρούμενη και ουσιαστική και να αναλάβουμε τα αναγκαία ρίσκα για να πραγματώσουμε τον εαυτό μας.

Πρόκειται για το πιο πρόσφατο βιβλίο του ΊρβινΓιάλομ· πρωτοκυκλοφόρησε στην Αμερική τον Ιανουάριο του 2008.


Σχόλια:

«Ο Ίρβιν Γιάλομ έγραψε ένα γενναίο, ευφυές βιβλίο πάνω στο τελευταίο απαγορευμένο θέμα:τονθάνατο. Θαυμάζω το κουράγιο του και τη σπάνια οξυδέρκειά του».

ERICA JONG ------------

«Το βιβλίο Στον κήπο του Επίκουρου, είναι μια γεμάτη περίσκεψη ενίσχυση του στωικισμού που όλοι έχουμε ανάγκη, σε μια εποχή που μας κατακλύζουν η φλυαρία και η άρνηση».

CHRISTOPHER HITCHENS ----------



«Το βιβλίο Στον κήπο του Επίκουρου, αντικρίζει με βιωματική και ψυχοδυναμική ματιά, τονβαθύτερο φόβο μας και περιγράφει με ασυνήθιστη ευγλωττία και βαθιά ανθρωπιά πώς μπορούμε να φτάσουμε σε μια μορφή γαλήνης. Είναι ένα βιβλίο συγχρόνως πνευματώδες, ήπιο και απτόητο. Ένας μεγαλόψυχος στοχασμός, που μπορεί να ανακουφίσει τους ανθρώπους που πεθαίνουν και όσους μένουν πίσω».

ANDREW SOLOMON --------------


«Ένας από τους καλύτερους ψυχοθεραπευτές της Αμερικής, μας ξεναγεί σε μια από τις πιο δύσκολες υποχρεώσεις μας στη ζωή, σ' αυτό το βαθύτατα βοηθητικό βιβλίο. Θα ωφελήσει όποιον το διαβάσει».

Ραβίνος HAROLD KUSHNER -----------



«Ο Γιάλομ είναι η Σεχραζάντ του ντιβανιού και το έργο του είναι μια υπέροχη άσκηση αφήγησης».

LAURA MILLER -------------


«Ο Ίρβιν Γιάλομ γράφει σαν άγγελος για τους δαίμονες που μας κατατρύχουν».

ROLLO MAY -------------



πηγή: tvxs.gr --------


------------------------------------------------------


"Στον κήπο του Επίκουρου"
κ.α. άλλα περ'ι θανάτου


Αποσπασμα :

''Μελέτη θανάτου -όπως την εννοούσε ο Πλάτων - για τον εξορκισμό του ή έστω, το προσπέρασμά του πρόσκαιρα.

Από το «γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα», στην ενασχόληση μαζί του για να ξεπεραστεί ο φόβος του. Ολοι, βέβαια, συμφωνούν πως είναι φυσικό να φοβάται κανείς τον θάνατο -ακόμη και οι ήρωες των ηρωικών εποχών υπάρχουν ενδείξεις ότι τον φοβούνταν. Αλλά το να αφήνεσαι να σε κατακυριεύει αυτός ο φόβος, είναι εξίσου καταλυτικό με τον ίδιο τον θάνατο.

Στα 75 του χρόνια, ο καθηγητής Ψυχιατρικής και συγγραφέας λογοτεχνικών αλλά και επιστημονικών βιβλίων Ιρβιν Γιάλομ (1931-), αποφάσισε να κοιτάξει κατάματα τον θάνατο πιστεύοντας ότι έτσι ξεπερνιέται ο παραλυτικός τρόμος της θνητότητας και ταυτόχρονα καλλιεργούνται η αγάπη και η συμπόνια για τον άνθρωπο - τον Άλλον.

Πώς όμως διαχειρίζεται κανείς την αγωνία του για τον θάνατο;

«Αν ήμουν πολίτης της αρχαίας Αθήνας και βίωνα έναν πανικό θανάτου -γράφει ο Γιάλομ- σε ποιον θα στρεφόμουν για να καθαρίσει ο νους μου από τα πλοκάμια του φόβου; Είναι πιθανό ότι θα έκανα μια βόλτα ώς την αγορά... όπου βρίσκονταν πολλές από τις σημαντικές σχολές φιλοφοσίας», για να σταματήσει στον Κήπο του Επίκουρου, «κι εκεί νομίζω ότι θα έβρισκα τη βοήθεια που θα ζητούσα». Γιατί αυτό;

«Ο Επίκουρος -γράφει ο Γιάλομ- πίστευε ότι η αποστολή της φιλοσοφίας είναι ν' ανακουφίσει την ανθρώπινη δυστυχία», η οποία προκαλείται κυρίως από τον πανταχού παρόντα φόβο μας για τον θάνατο. Αυτή την προσέγγιση ακολουθεί στις θεραπευτικές συνεδρίες του με τους ασθενείς, για να τους κάνει να ξεπεράσουν τον φόβο, να συμφιλιωθούν με τον εαυτό τους και τα προβλήματά τους και να φτάσουν σε μια μορφή γαλήνης.

Γι' αυτό και οι αναφορές, όχι μόνο στους αρχαίους Ελληνες φιλοσόφους αλλά και σε πιο κοντινούς μας διανοητές, που ενισχύουν την άποψή του ότι
ο τρόμος για τον θάνατο -κι εκείνων που πεθαίνουν και των άλλων που μένουν πίσω- μπορεί να υπερνικηθεί...''. .


@radical30 -------------------



-------------------------------------------------------------------

"Όταν Έκλαψε ο Νίτσε"
[When Nietzsche Wept]

Κατηγορία Βιογραφίες, Κοινωνικές
Εταιρία Odeon
Κυκλοφορία 2007
Διάρκεια 100'
Σκηνοθεσία Pinchas Perry
Παίζουν Armand Assante, Jamie Elman, Ben Cross, Katheryn Winnick

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ο Φρίντριχ Νίτσε, ο Σίγκμουντ Φρόιντ, ο Δρ. Τζόζεφ Μπρόιερ και η Άννα Ο. θα συναντηθούν. Tην εποχή εκείνη ο Νίτσε είναι ένας άγνωστος, άρρωστος και φτωχός φιλόσοφος και ο Φρόιντ είναι ένας 26χρονος μαθητευόμενος της ιατρικής.

Ένα σπαρακτικό ερωτικό τρίγωνο και μια μοιραία γυναίκα, η Λου Σάλομε, θα ενώσει τις ζωές τους. Η Λου θα πείσει το Δρ. Μπρόιερ να εφαρμόσει, πειραματικά στο μυαλό του Νίτσε, τη νέα του αμφιλεγόμενη θεραπεία.

Στην προσπάθειά του να θεραπεύσει τον νεαρό φιλόσοφο, ο Μπρόιερ γίνεται ο ίδιος ασθενής. Οι δυο τους θα χαθούν σε έναν κόσμο όπου η πραγματικότητα, τα όνειρα, οι σεξουαλικές εμμονές και τα αιώνια πάθη γίνονται ένα.

Η ταινία ακολουθεί τις συναρπαστικές ζωές δύο από τους πιο σημαντικούς και αινιγματικούς ανθρώπους στην ιστορία της ευρωπαϊκής διανόησης, αλλά και των γυναικών που τους ενέπνευσαν και τελικά τους κατέστρεψαν.

Ο Νίτσε και ο Μπρόιερ εξερευνούν τα βάθη των προσωπικών τους ερωτικών εμμονών, ανακαλύπτοντας την απολυτρωτική δύναμη της φιλίας και της αγάπης


@radical30