ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΓΡΑΠΤΑ

"Tα Στερνά Τιμούν Τα Πρώτα"



Τ0 ΜΟΝΙΠΠΟ...

O Πίκουικ μια μέρα νοίκιασε ένα μόνιππο για να πάει στη λέσχη. Καθώς το μόνιππο προχωρεί, ο Πίκουικ κάνει διάφορες ερωτήσεις στον αμαξά.
<<Πέστε μου, του λέει, πως είναι δυνατόν, ένα τόσο αδυνατισμένο και άθλιο άλογο να μπορεί να σέρνει ένα τόσο μεγάλο και βαρύ αμάξι;>>
O αμαξάς του απαντά:
<<Δεν είναι θέμα αλόγου κύριε, είναι καθαρά θέμα τροχών>>.
<<Τι εννοείς>> ρωτά γεμάτος απορία ο Πίκουικ. Και ο αμαξάς απαντά:
<<Ξέρετε, έχουμε ένα υπέροχο ζευγάρι ρόδες, τόσο καλά λαδωμένες ώστε αρκεί το άλογο λίγο να κινηθεί και οι γερές ρόδες αρχίζουν να γυρίζουν με ταχύτητα. Τότε το καημένο το άλογο πρέπεινα τρέξει για να…..γλιτώσει>>.

Αυτός είναι, φίλοι μου, ο τρόπος με τον οποίο ζούμε τον περισσότερο καιρό. Δεν είμαστε το άλογο που σέρνει, είμαστε το άλογο που τρέχει για να γλιτώσει από το αμάξι, γιατί απειλείται η ζωή του.

K. Dicekns
(απόσπασμα από το βιβλίο "Pickwick Papers")

=============

Mε άλλα λόγια ζούμε αντανακλαστικά και αντιδραστικά. Δηλαδή κάτι συμβαίνει γύρω μας και εμείς αντιδρούμε. Κάποιος μιλάει και εμείς απαντάμε. Όταν όμως αφηνόμαστε χωρίς εξωτερικό ερεθισμό, χωρίς κάτι να μας υποκινήσει να σκεφτούμε, να μιλήσουμε ή να δράσουμε, τότε έκπληκτοι, ανακαλύπτουμε ότι, σχεδόν τίποτε δεν υπάρχει μέσα μας που να μας ωθήσει στην πράξη προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.

Δεν ενεργούμε σπρωγμένοι από μέσα μας, αλλά αποδεχόμαστε για δική μας ζωή μια ζωή που , στην πραγματικότητα, τροφοδοτείται απ’ έξω μας.

Προσαρμοζόμαστε στο γεγονός ότι ορισμένα πράγματα εξωτερικά μας πιέζουν και έτσι κάνουμε άλλα και όχι εκείνα που ίσως θέλαμε. Πολύ σπάνια ζούμε απλά, μόνο με τις δυνάμεις και τα μέσα που το δικό μας εσωτερικό βάθος διαθέτει και είναι πλούσιο, αν το πιστέψουμε.

Γενικά ζούμε στραμμένοι προς τα έξω. Και αυτό που μας κάνει να ζούμε έτσι είναι η πλεονεξία, ο φόβος και η περιέργεια.

Ένας Γάλλος επιστήμονας που εργαζόταν στην Αμερική ο Alexis Carrell, στο βιβλίο του <<Ο άνθρωπος, αυτός ο άγνωστος>> γράφει:

<<Αν ρωτήσεις τον εαυτό σου που σταματάει η προσωπικότητά σου, θα διαπιστώσεις ότι η γλώσσα του λαίμαργου απλώνεται σαν πλοκάμι σε όλα τα φαγώσιμα του κόσμου. Τα μάτια του περίεργου σαν κεραίες φτάνουν και κολλάνε σε καθετί γύρω του. Τα αυτιά του ωτακουστή γίνονται πλατειά και μακριά και φτάνουν παντού>>.

Αν μπορείς να σχεδιάσεις ένα σκίτσο του εαυτού σου, με βάση την παραπάνω περιγραφή, θα δεις ότι ελάχιστα πράγματα έχουν μείνει μέσα σου. Έτσι λοιπόν το πρώτο πράγμα που έχει κανείς να κάνει, είναι να ξεκολλήσει τα πλοκάμια τού απ΄έξω, από τον περίγυρο, και να τα στρέψει μέσα του. Δεν μπορεί να πορευτεί κανείς προς τα μέσα αν ζει εντελώς εξωτερικά.

Aρχιεπίσκοπος
Άnthony Bloom.

Mετάφραση: @radical30