Ο Αντίχριστος

O ANTIXΡΙΣΤΟΣ
(απόσπασμα)

Υπάρχουν μέρες που με πιάνει ένα αίσθημα πιο μαύρο κι από την πιο μαύρη μελαγχολία - η περιφρόνηση των ανθρώπων. Και, για να μην αφήσω καμιά αμφιβολία για το τi περιφρονώ, ποιόν περιφρονώ:

Τον σημερινό άνθρωπο, τον άνθρωπο με τον οποίο ζω, μοιραία, στην ίδια εποχή. Ο σύγχρονος άνθρωπος— πνίγομαι από την ακάθαρτη ανάσα του... Η στάση μου προς το παρελθόν, δείχνει, όπως και
η στάση όλων των εραστών της γνώσης, μεγάλη ανεκτικότητα, δηλαδή, μεγαλόψυχη αυτοκυριαρχία: με μελαγχολική επιφυλακτικότητα διασχίζω τα χιλιάδες χρόνια ζωής αυτού του τρελάδικου, που μπορεί
να ονομαστεί "Χριστιανισμός", "χριστιανική πίστη", ή "χριστιανική εκκλησία" —προσέχω να μην καταστήσω υπεύθυνη την ανθρωπότητα για τις διανοητικές της διαταραχές. Αλλά το αίσθημα μου αλλάζει,
θρυμματίζεται, μόλις μπαίνω στη σύγχρονη εποχή, στη δική μας εποχή. Η εποχή μας ξέρει καλύτερα .... Αυτό που ήταν άλλοτε απλώς άρρωστο είναι σήμερα ανάρμοστο — είναι ανάρμοστο να είσαι
Χριστιανός σήμερα. Κι εδώ αρχίζει η αηδία μου. Κοιτώ γύρω μου: ούτε μια λέξη δεν απόμεινε απ' αυτό που άλλοτε λεγόταν "αλήθεια"" δεν μπορούμε πια να ανεχτούμε τον ιερέα που λέει, έστω και ψιθυριστά,
τη λέξη "αλήθεια".

Αν έχουμε ακόμη την ελάχιστη αξίωση για ακεραιότητα, πρέπει να ξέρουμε σήμερα ότι ένας θεολόγος, ένας ιερέας, ένας πάπας, όχι απλώς σφάλλει σε κάθε φράση που λέει, αλλά και ψεύδεται —ότι δεν
είναι πια σε θέση να ψεύδεται από "αθωότητα" ή "άγνοια". Ο ιερέας ξέρει εξίσου καλά με οποιονδήποτε άλλο ότι δεν υπάρχει κανένας "Θεός", καμιά "αμαρτία", κανένας "Λυτρωτής" — ξέρει ότι η
"ελεύθερη βούληση", η "ηθική τάξη" είναι ψέματα: η σοβαρότητα, η βαθιά πνευματική υπερνίκηση του εαυτού, δεν επιτρέπει πια σε κανέναν να μη το ξέρει αυτό.... "Όλες οι έννοιες της εκκλησίας έχουν
αναγνωριστεί τι είναι: είναι η πιο κακοήθης πλαστογραφία, που έχει ως σκοπό την υποτίμηση της φύσης και των φυσικών αξιών. Ο ίδιος ο ιερέας έχει αναγνωριστεί τι είναι: το πιο επικίνδυνο είδος παρασίτου,
η αληθινή δηλητηριώδης αράχνη της ζωής... Ξέρουμε σήμερα, η συνείδηση μας ξέρει, τι αξίζουν πραγματικά, αυτές οι φρικτές επινοήσεις των ιερέων και της εκκλησίας, τι σκοπούς υπηρετούν. Οι επινοήσεις
αυτές έχουν ανάγει την ανθρωπότητα σε μια τέτοια κατάσταση αισχύνης για τον εαυτό της, που η θέα της μπορεί να προκαλέσει αηδία: οι έννοιες "επέκεινα", "έσχατη κρίση", "αθανασία της ψυχής" και "ψυχή"
είναι εργαλεία για βασανιστήρια, συστήματα ωμότητας, τα οποία χρησιμοποίησαν οι ιερείς για να γίνουν, και να παραμείνουν, αφέντες,...

Ο καθένας το ξέρει αυτό, και, μολαταύτα, όλα μένουν όπως πριν. Πού έχει πάει λοιπόν το τελευταίο αίσθημα ντροπής και αυτοσεβασμού, όταν οι ίδιοι οι πολιτικοί άνδρες μας (ένα κατά τα άλλα ατάραχο
είδος ανθρώπου) αυτοαποκαλούνται Χριστιανοί και μεταλαβαίνουν, ενώ στην πράξη είναι απόλυτα αντιχριστιανοί; Ένας νεαρός πρίγκηπας επικεφαλής των συνταγμάτων του, μεγαλειώδης έκφραση του εγωισμού
και της έπαρσης του λαού του, να ομολογεί, χωρίς κ α μ ι ά ντροπή, ότι είναι Χριστιανός!... Ποιόν λοιπόν αρνείται ο Χριστιανισμός; Τ ί είναι γι' αυτόν ο "κόσμος"; "Οταν είναι στρατιώτης, δικαστής,
πατριώτης, όταν αντιστέκεται, όταν υπερασπίζει την τιμή του, όταν επιδιώκει το συμφέρον του, όταν είναι περήφανος.... Κάθε πρακτική σε κάθε στιγμή, κάθε ένστικτο, κάθε αξιολόγηση που μεταφράζεται
σε δράση είναι σήμερα αντιχριστιανική". Tι έκτρωμα δολιότητας πρέπει να είναι ο σύγχρονος άνθρωπος, όταν δεν ντρέπεται να λέγεται, παρά όλα αυτά, Χριστιανός!


Φρ.Νίτσε
ο Αντίχριστος