ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ "10"

@ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ 10

Περίπου ένα μήνα πριν από σήμερα, το ενημερωτικό site protagon.gr. - το οποίο παρακαλουθώ σε καθημερινή βάση - εδημιούργησε ένα forum συζήτησης και προβληματισμού με την επωνυμία "Το κίνημα των 10". Η σκέψη ήταν απλή και εξαιρετικά πρακτική: καλούσε δηλαδή κάθε πολίτη, να έκφράσει δέκα (10) προτάσεις αλλαγής στους υφιστάμενους Θεσμούς διακυβέρνησης που, κατά τη κρίση του, θα απέβαινε προς όφελος του κοινωνικού συνόλου και θα διόρθωνε μέρος, αν όχι όλα, τα πάμπολλα κακώς κείμενα που ταλαιπορούν και αδικούν τους πολίτες αυτής της άμοιρης χώρας.

Ήδη υπήρξε ανταπόκριση και μάλιστα ο 10λογος των προτάσεων είναι ενός αρκετά σοβαρού επιπέδου. Από σήμερα θα δημοσιεύω, εδώ στη γωνιά του radical30, ένα πρός ένα τα άρθρα-προτάσεις έτσι ώστε να μπορούμε να τα έχουμε συγκεντωμένα και να μπορούμε να τα παρακολουθούμε, να τα κρίνουμε αλλά και να εκφράζουμε τα δικά μας σχόλια.....

radical30
Πέμπτη, 5 Μάη, 2011
====================================




@ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ 10
Σταύρου Θεοδωράκη 13/04/2011

Την αρχή έκανε ο Μωυσής με τις δέκα εντολές. Από παιδί αναρωτιόμουν «γιατί 10»; Με προβλημάτιζαν βέβαια και κάποιες από τις εντολές αλλά αυτό δεν έχει σημασία επί του παρόντος. Μετά την σκυτάλη πήραν οι άνθρωποι. «Πες μου 10 πράγματα που έχεις κάνει εσύ για μένα». Θα το ακούσεις από γυναίκες και άντρες. Δεν τους φτάνουν ένα ή δύο, θέλουν δέκα, οι πλεονέκτες.

Το παιγνίδι αυτό το έπαιξα και εγώ μερικές φορές. Όχι με γυναίκες αλλά με πολιτικούς, συνδικαλιστές, επιχειρηματίες... Όταν βαριόμουν τις γενικόλογες τοποθετήσεις, ζητούσα να μου πουν τα δέκα πράγματα που ήταν αποφασισμένοι να κάνουν αυτοί σήμερα για τη χώρα. Το «δέκα» και το «σήμερα» ήταν η ύστατή μου προσπάθεια να τους επαναφέρω στην πραγματικότητα. Σπανίως βέβαια τα κατάφερνα αλλά έστω και έτσι ήταν προτιμότερο από το να ακούω τα ίδια και τα ίδια.

Τις τελευταίες μέρες συζητώντας με φίλους στο protagon.gr συνειδητοποιήσαμε ότι έχει αυξηθεί η κενολογία στη δημόσια ζωή. Μετά από μια μικρή περίοδο που συζητήσαμε (όπως τέλος πάντων συζητήσαμε) κάποια από τα συγκεκριμένα προβλήματα της χώρας, επιστρέψαμε στη γνώριμη ρητορική του τίποτα. Στη Βουλή, στα δημοσιογραφικά γραφεία, στα συγγραφικά στέκια, στους δρόμους αλλά και στα σαλόνια, όλο αυξάνονται οι λέξεις και οι φράσεις που δεν καταλήγουν πουθενά. Σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει αξία ούτε καν να διαφωνήσεις, αφού δεν ξέρεις τι λέει ή τι σκέφτεται αυτός που μιλάει. Και δεν αναφέρομαι στα πέντε δέκα οικονομικά μέτρα αλλά σε όλα τα άλλα που πρέπει να γίνουν, μήπως και βγούμε από την κρίση.

Όλοι σε μια ένδειξη μεγαθυμίας, παραδεχτήκαμε ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Τι άλλο είναι όμως; Και το κυριότερο: πώς θα βγούμε από αυτή; Τι είναι το καινούργιο και τι είναι το παλιό; Τι είναι αριστερό και τι είναι δεξιό; Τι είναι πατριωτικό και τι προδοτικό; Τι άδικο και τι δίκαιο; Τι αποτελεσματικό και τι ατελέσφορο; Εδώ η κουβέντα χάνεται. Μπροστά σε αυτές τις αδιέξοδες διαπιστώσεις, γεννήθηκε η ιδέα για «Το Κίνημα των 10». Να καλέσουμε δηλαδή σημαντικούς ανθρώπους, να μας δώσουν ένα κατάλογο με τα 10 πράγματα που θα άλλαζαν στη χώρα. Τηλεγραφικά ή αναλυτικά. Θεσμικά ή πρακτικά. Καθημερινά ή μεγαλεπήβολα. Τεκμηριωμένα ή ονειρώδη. Καθηγητές, ακτιβιστές, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, πολιτικοί, μειονοτικοί, ηθοποιοί, ποιητές, δάσκαλοι, δικαστικοί, αθλητές, φοιτητές, επιχειρηματίες, συνδικαλιστές, όλοι – ο καθένας ξεχωριστά- να παρουσιάσουν τις προτεραιότητες τους. Συγκεκριμένα όμως. Γιατί αυτό το συγκεκριμένα είναι που μας λείπει. Κάθε μέρα εδώ στο Protagon.gr θα δημοσιεύουμε και καινούργιες απόψεις.

Οι αναγνώστες θα μπορούν να κάνουν σχόλια, να προτείνουν νέα πρόσωπα για «Το Κίνημα των 10» και να αξιολογούν τις προτάσεις που θα γίνονται. Οι πιο ρηξικέλευθες απόψεις θα τίθενται άλλωστε κάθε μέρα σε ψηφοφορία. Ξεκινάμε λοιπόν με την ελπίδα ότι όταν τελειώσει αυτός ο δημόσιος διάλογος θα έχει σχηματισθεί ένας κατάλογος με τις προτεραιότητες της χώρας. Ή τουλάχιστον θα έχουμε γίνει όλοι λίγο σοφότεροι. Και θα έχουμε εγκαταλείψει κατά το δυνατόν την ολέθρια επιλογή του «μισού – μισού». Γιατί όπως μου έλεγε ένας σπουδαίος Έλληνας, τον οποίο προσπαθούσα να προσεταιριστώ για «Το Κίνημα των 10», η άρνηση να συντάξουμε ένα χάρτη προτεραιοτήτων, κρύβει τη λατρεία μας στο «μισό - μισό».

Θέλουμε να είμαστε και με την Ανατολή και με τη Δύση. Και με το δημόσιο και με τις αποκρατικοποιήσεις. Και με τους φοροφυγάδες και με τους φοροκυνηγούς. Και με τους νόμους και με τους παρανόμους. Και με την αξιοκρατία και με την κομματοκρατία; Και με το περιβάλλον και με τους καταπατητές του. Και με τους μετανάστες και με τους νοικοκυραίους. Και με τους λαϊκιστές και με τους ευρωπαϊστές. Είναι έτσι; Ή υπάρχουν αυτοί που έχουν επιλέξει. Και είναι έτοιμοι να τα πουν. Και ποιοι είναι τέλος πάντων; Κάντε υπομονή λίγες ώρες και ετοιμαστείτε να χειροκροτήσετε ή να αποδοκιμάσετε «Το Κίνημα των 10».


============



@ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ 10
του Περικλή Κοροβέση 14/04/2011

- Το πρώτο πράγμα που πρέπει να αλλάξει στην Ελλάδα σήμερα είναι η κοινωνική και πολιτική συνείδηση. Αν μπορούμε να δώσουμε μερικά εμπειρικά στοιχεία-ελλείψει μελετών- θα εντοπίζονταν έτσι ορισμένα χαρακτηριστικά του νεοέλληνα. Αυτά θα μπορούσαν να είναι: εγωισμός, ατομικό συμφέρον, καταναλωτισμός, ημιμάθεια, αδιαφορία για τα κοινά κι αρχηγισμός, όπου τον παίρνει, κι υποταγή, όπου δεν τον παίρνει. Κι αυτή η νοοτροπία που είναι δεξιάς κοπής, αποτελεί προνόμιο όχι μόνο της συντηρητικής παράταξης, αλλά όλων των κομμάτων, συμπεριλαμβανόμενων και των αριστερών σχηματισμών.

Πρέπει λοιπόν να αποκτήσουμε κάποτε συλλογική συνείδηση, να κατανοήσουμε πως είμαστε μέλη μιας κοινωνίας που τα προβλήματα της( π.χ. μόλυνση, ανεργία, αρρώστιες κλπ. ) είναι για όλους. Το συλλογικό συμφέρον δεν είναι αντίθετο με το προσωπικό συμφέρον, αλλά το ένα προϋπόθεση του άλλου. Η προσωπική ελευθερία, η έκφραση κάθε άποψης, ακόμα κι αυτής που εναντιώνεται στη συλλογικότητα, είναι προϋποθέσεις για να χτιστεί μια συλλογικότητα.
Κι ας μην έχουμε αυταπάτες. Αυτό είναι το ίδιο δύσκολο με το να ζητάμε να αφοπλιστεί ο στρατός των ΗΠΑ κι όλες οι στρατιωτικές δαπάνες να διατεθούν για την εξαφάνιση της φτώχειας από τον πλανήτη.

- Το υπάρχον οικονομικό σύστημα, που στηρίζεται στις ακραίες κι επικίνδυνες απόψεις του Φρίντμαν, της Σχολής του Σικάγου, και που αποτελεί τη βάση του φιλελευθερισμού, που σημαίνει όλη η εξουσία στο πιο αρπαχτικό και μαφιόζικο κεφάλαιο, χωρίς κανένα πολιτικό έλεγχο, εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα, με μαζική ανεργία και φτώχeια, πρέπει να ανατραπεί, εδώ και τώρα. Για να αντικατασταθεί με ένα ενισχυμένο κεϊνσιανικό σύστημα που θα κινηθεί ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση. Όλες οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας να κοινωνικοποιηθούν και τα κέρδη τους να επενδυθούν ξανά στην κοινωνία για τη δημιουργία μεγάλων έργων υποδομής (δρόμοι, σιδηρόδρομοι, νοσοκομεία, σχολεία, κέντρα πολιτισμού κλπ). Τα μεγάλα έργα θα δημιουργήσουν εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας κι αυτό θα είναι φιλί ζωής στις μικροεπιχειρήσεις και θα κινήσει την αγορά.

Οι τράπεζες που κάποτε ήταν εθνικές πρέπει να επαναεθνικοποιηθούν. Να ενισχυθεί η τάση για τη δημιουργία νέων τραπεζών από κοινωνικούς φορείς, ιδίως από τα διάφορα ασφαλιστικά ταμεία, ή από άλλους επαγγελματικούς φορείς, όπου τα κέρδη τους να πηγαίνουν στην ενίσχυση του κλάδου τους. Έτσι θα έχουμε ένα τριπλό ανταγωνισμό : εθνικές, ιδιωτικές, κοινωνικές τράπεζες που θα υποχρεωθούν να ρίξουν τα επιτόκια.

- Ανατροπή του αναπτυξιακού μοντέλου. Η Ελλάδα σήμερα δεν παράγει σχεδόν τίποτα. Ακόμα και τα αγροτικά προϊόντα εισάγονται. Τρώμε πατάτες Αιγύπτου και στύβουμε λεμόνια Αργεντινής. Αγοράζουμε πινέζες Κίνας και κλειδαριές Ιταλίας. Η Ελλάδα έχασε για πάντα την βιομηχανική επανάσταση, όπως έχασε και τη τεχνολογική επανάσταση. Κατά βάση παρέμεινε μια αγροτική χώρα που ρημάζει. Τεράστιες εκτάσεις μένουν ακαλλιέργητες, κι όπου υπάρχει γη που μπορεί να οικοπεδοποιηθεί και να εκμεταλλευτεί τουριστικά, αυτό γίνεται με το παραπάνω.

Κι όμως εδώ βρίσκεται ο κρυμμένος θησαυρός της Ελλάδας. Θα μπορούσε να γίνει ίσως η μεγαλύτερη χώρα παραγωγής οικολογικών προϊόντων της Ευρώπης, μιας κι όλες οι συνθήκες μας ευνοούν, κι η μεγαλύτερη αγορά τέτοιων προϊόντων είναι δίπλα μας. Κι αυτή είναι η Ευρώπη. Αλλά τη πρωτιά(αν δεν κάνω λάθος) την έχουν η Αυστρία και η Φιλανδία. Μια τέτοια επένδυση θα δημιουργούσε άλλες εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας και θα απορροφούσε εργασιακά κι ένα μεγάλο αριθμό μεταναστών, μια που αυτή ήταν η δουλειά τους.

- Επένδυση στον πολιτισμό. Ένα πεντάστερο ξενοδοχείο που χτίζεται στη Ρόδο, δεν διαφέρει διόλου απ΄ αυτό που κτίζεται στη Τουρκία ή στην Αλβανία. Ο τουρίστας θα κοιτάξει να βρει το φθηνότερο. Δεν θα είναι το ίδιο όμως με αυτό που χτίζεται πλησίον των Δελφών, των Μυκηνών, ή στη Δωδώνη. Η αρχαία Ελλάδα πουλάει ακόμα κι έχει σταθερούς φίλους. Με τις κατάλληλες υποδομές και μοναδικά πολιτιστικά συμβάντα, θα αποκτούσε μόνιμο και σταθερό κοινό.
Το ίδιο ισχύει και με τον θρησκευτικό-χριστιανικό τουρισμό. Με τα πάμπολλα μοναστήρια που βρίσκονται σε περιοχές εξαιρετικού κάλλους και που σήμερα είναι εγκαταλελειμμένα και σαπίζουν. Κι από δω θα μπορούσαν να δημιουργηθούν δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας.

- Τα δημόσια αγαθά δεν είναι εμπόρευμα . Υγεία και Παιδεία είναι συνεκτικοί ιστοί της κοινωνίας και διαμορφώνουν την αίσθηση της κοινότητας. Γι αυτό πρέπει να είναι δωρεάν κι αυτό είναι ένα είδος κοινωνικού μισθού. Εντούτοις, πάνω σ αυτά τα δύο ύψιστα κοινωνικά αγαθά μπορούν να γίνουν κι εξαιρετικές επενδύσεις. Μια υψηλή ιατρική και μια ανώτατη παιδεία, αντίστοιχης με αυτήν των καλυτέρων πανεπιστημίων του κόσμου, θα μπορούσαν να προσελκύσουν δεκάδες χιλιάδες φοιτητές από τις γύρω χώρες. Κι οι γείτονες, με προβλήματα υγείας, αντί να πηγαίνουν για τα δύσκολα στην Ευρώπη θα μπορούσαν να έρχονται εδώ και να αφήνουν τα ωραία τους χρήματα στην Αθήνα κι όχι στο Λονδίνο. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τους φοιτητές.

- Τι γίνεται με το περίφημο χρέος που κανείς δε ξέρει πως δημιουργήθηκε και κανείς δε ξέρει πότε θα αποπληρωθεί; Η λογική απάντηση είναι πάγωμα. Να δούμε πρώτα πως έγινε, να μάθουμε ποιοι το δημιούργησαν και ποιοι ευθύνονται, ποιο μέρος του δανείου είναι πραγματικό και ποιο πλασματικό και το κουβεντιάζουμε. Ως τότε όμως, να αναιρεθούν όλες οι περικοπές των μισθών και των συντάξεων που έγιναν από τη κυβέρνηση Παπανδρέου και να επιστραφούν αναδρομικά όλα τα χρήματα με τους τόκους τους. Το μέτρο αυτό έχει κριθεί από συνταγματολόγους αντισυνταγματικό.

- Να προστατευθεί το δικαίωμα εργασίας όπως ήταν πριν την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και να παγώσουν όλες
οι απολύσεις. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως δεν χρειάζονται αλλαγές στην κρατική μηχανή. Αλλά αυτό πρέπει να συμβεί με αντικειμενικά κριτήρια κι όχι με εισπρακτικές λογικές.

- Αναθεώρηση όλης της εξωτερικής πολιτικής. Η Ελλάδα πρέπει να πολιτεύεται σαν ανεξάρτητο κράτος και να δημιουργεί σχέσεις κι εμπορικές συμφωνίες, να συνάπτει δάνεια και να εξάγει προϊόντα σύμφωνα με τα δικά της συμφέροντα. Είναι όμως η Ελλάδα μια ανεξάρτητη χώρα ή η αιώνια εξάρτησή της έχει πάρει το όνομα της Ε.Ε.; Κι αν στιγμιαία πάμε σε βάθος χρόνου, μετά τη στρατιωτική συντριβή της επανάστασης του 21 κι αν κοιτάξουμε την επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων στο Ναβαρίνο που κατέστρεψε το στόλο του Ιμπραήμ Πασά, μήπως πρέπει να αναρωτηθούμε: ήταν για να μας ελευθερώσουν ή για να μας εντάξουν στην επικράτεια τους; Σήμερα, πλέον, η ένταξή μας στην Ε.Ε. βοηθάει στην οικονομική μας ανάπτυξη τελικά; Το ευρώ μας συμφέρει; Όλα αυτά πρέπει πλέον να ξανακουβεντιασθούν.

- Τι γίνεται με τους μετανάστες; Eίναι ένα δύσκολο πρόβλημα που πρέπει να το δούμε χωρίς ωραιοποιήσεις και ρομαντισμούς. Υπάρχουν οι νόμιμοι μετανάστες που για αυτούς κανείς δε βάζει θέμα. Ούτε καν το ΛΑΟΣ. Κι υπάρχουν κι αυτοί που έφυγαν από ρημαγμένες χώρες, είτε από πόλεμο, είτε από φτώχεια. Οι περισσότεροι απ αυτούς επιθυμούν να πάνε στην Ευρώπη όπου έχουν συγγενείς. Αλλά εμείς τους εμποδίζουμε να φύγουν και τα δυτικά μας σύνορα είναι αδιαπέραστα. Μας εμποδίζει η Συνθήκη του Δουβλίνου 2 (που αφορά τους πολιτικούς πρόσφυγες αλλά μέσω αυτής εμποδίζονται όλοι να φύγουν).Ας ανοίξουμε λοιπόν τα σύνορα για να παν εκεί που επιθυμούν. Και το πρόβλημα να μεταφερθεί σ αυτούς που ρήμαξαν τις χώρες τους. Δηλαδή στην Ευρώπη. Παράλληλα να δημιουργηθούν ανθρώπινα καταλύματα για αξιοπρεπή διαβίωση για αυτούς που δεν μπορούν να φύγουν. Για να πάψουν οι πλατείες να είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης. Παράλληλα χρειάζεται μια τεράστια καμπάνια που να εξηγεί στους Έλληνες γιατί αυτοί οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να έρθουν εδώ. Δυστυχώς, δεν το γνωρίζουν. Κι ο ρατσισμός σε μεγάλο βαθμό είναι προϊόν άγνοιας.

- Οι περιφέρειες να γίνουν κρατίδια με δικό τους κοινοβούλιο και με ουσιαστικές αρμοδιότητες για τις περιφέρειες τους. Οι Δήμοι να είναι αυτόνομοι από την Κεντρική Διοίκηση. Για κάθε μείζον θέμα, όπως π.χ. ευρωπαϊκό σύνταγμα, χρέος, ιδιωτικοποιήσεις κλπ ,δηλαδή για όλα εκείνα τα θέματα που αλλάζουν τη φυσιογνωμία της χώρας να γίνονται δημοψηφίσματα. Το ίδιο ισχύει αναλογικά για τους Δήμους και τις περιφέρειες. Το σύστημα εκλογών πρέπει να γίνει αναλογικό και να καταργηθεί το πλαφόν του 3%.

Υ.Γ. Αυτές είναι αυθόρμητες σκέψεις, όχι αναγκαστικά ιεραρχημένες, και δεν αποτελούν επεξεργασμένες θέσεις που εντάσσονται σε οποιοδήποτε πρόγραμμα. Κι έτσι ίσως να είναι και περιττό να πούμε πως αυτές οι απόψεις εκφράζουν μόνο εμένα. Τώρα, αν βρεθεί και κάποιος άλλος που να χει αντίστοιχες απόψεις, τότε σημαίνει πως αρχίζουμε να γινόμαστε μαζικοί…


===============l


@ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ 10
του Γρηγόρη Ψαριανού 20/04/2011

- Αναθεώρηση συντάγματος με θέσπιση πάγιου αναλογικότερου εκλογικού συστήματος (αν όχι απλής αναλογικής) ώστε να ανοίξει ο δρόμος για κυβερνήσεις συνεργασίας γιατί οι αυτοδύναμες ισχυρές μονοκομματικές κυβερνήσεις είναι αυτές που έφεραν τη χώρα στην καταστροφή. Κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, που λειτουργεί ως νόμος περί απαλλαγής και συγκάλυψης, με δεδομένη και την παραγραφή των αδικημάτων, η οποία επίσης πρέπει να καταργηθεί. Αυτομάτως να αίρεται και η ασυλία των εμπλεκομένων, ώστε οι υποθέσεις να οδηγούνται στη δικαιοσύνη.

- Αναδιοργάνωση της παραγωγικής δραστηριότητας για να δοθούν κίνητρα στην αγροτική παραγωγή, στην κτηνοτροφία, στον τουρισμό και στο εμπόριο και αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα με θέσπιση ενός συστήματος κυλιόμενων μετατάξεων των δημοσίων υπαλλήλων σε εφορίες, πολεοδομίες και λοιπές δημόσιες υπηρεσίες, ως ένα πρώτο σοβαρό βήμα για να αποδιοργανωθεί το πελατειακό σύστημα.

- Διαχωρισμός κράτους- εκκλησίας. Φορολόγηση εκκλησιαστικής περιουσίας και μισθοδοσία των ιερέων των δογμάτων από τους πιστούς κάθε δόγματος. Να τεθεί σε ισχύ το σύστημα της Γερμανίας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών, όπου ο πολίτης δηλώνει σε ποια θρησκεία πιστεύει και μέσω του φόρου που καταθέτει, πληρώνονται οι λειτουργοί του δόγματός του.

- Το Αιγαίο γέφυρα συνεργασίας Ελλάδας - Τουρκίας και όχι πεδίο πολεμικών συγκρούσεων με ταυτόχρονη δραματική μείωση των εξοπλισμών. Παράδειγμα, η Ελλάδα και η Τουρκία να ξοδεύουν σε εξοπλισμούς το ποσοστό του ΑΕΠ, που αντίστοιχα δίνουν σήμερα π.χ. το Βέλγιο και η Ολλανδία.

- Πρόγραμμα αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας με μακρόχρονη ενοικίαση σε ενδιαφερόμενους επενδυτές (Έλληνες ή ξένους). Αυτό να αφορά δημόσιες εκτάσεις, τμήματα σιδηροδρομικού και οδικού δικτύου, λιμάνια, αεροδρόμια, μονάδες παραγωγής ενέργειας, τουριστικές εγκαταστάσεις, βραχονησίδες, κ.α. Βεβαίως είναι απολύτως αναγκαία η άμεση ολοκλήρωση εθνικού κτηματολογίου και δασολογίου.

- Άμεση θέσπιση δίκαιου φορολογικού συστήματος με ταυτόχρονη συγκρότηση προγράμματος για την αντιμετώπιση της τεράστιας φοροδιαφυγής και των «φοροαπαλλαγών».

- Στροφή του ενεργειακού προγράμματος στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας: ηλιακή, αιολική, κυματική (υπέρ και υποθαλάσσια), γεωθερμική κ.α. Στην Ελλάδα τουλάχιστον το 50% της ενέργειας μπορεί να παράγεται από ανανεώσιμες πηγές με ταυτόχρονη απεξάρτηση της χώρας από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο.
Καμία συζήτηση για πυρηνικούς σταθμούς.

- Διαχείριση απορριμμάτων. Χωροθέτηση και κατασκευή ΧΥΤΥ (Χώρων Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων) με σύγχρονες προδιαγραφές σε όλες τις περιφέρειες, αφού βέβαια προηγηθεί πλήρες πρόγραμμα διαχωρισμού, ανακύκλωσης, κομποστοποίησης και παραγωγής ενέργειας από βιομάζα, ώστε να μην υπάρχουν σκουπίδια, παρά μόνο ελάχιστα υπολείμματα ανακύκλωσης.

- Αλλαγή του νόμου περί ναρκωτικών. Διαχωρισμός ουσιών σε ουσίες που προκαλούν σωματικό εθισμό ή όχι (τα λεγόμενα σκληρά- ελαφρά), αποποινικοποίηση χρήσης ουσιών και οι εξαρτημένοι ή οι χρήστες να θεωρούνται ασθενείς και όχι ποινικοί παραβάτες ή εγκληματίες.

- Από την εξοικονόμηση πόρων από τα παραπάνω μπορεί εύκολα και πρέπει να γίνει τουλάχιστον διπλασιασμός του ποσοστού του ΑΕΠ για την παιδεία, την υγεία και τον πολιτισμό όπου τώρα δίνονται ψίχουλα.

*O Γρηγόρης Ψαριανός είναι δημοσιογράφος-μουσικός παραγωγός με σπουδές στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς και έχοντας ασκήσει πολλά διαφορετικά επαγγέλματα για βιοπορισμό. Αναμίχθηκε από πολύ νεαρή ηλικία στις πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς: Γραμματέας του Ρήγα στον τομέα Βορειοανατολικών προαστίων, στο ΚΚΕ Εσωτερικού, ιδρυτικό μέλος της ΕΑΡ, του ενιαίου Συνασπισμού το ’89-90 και της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Τον Μάιο του 2010 με την ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς ανεξαρτητοποιήθηκε. Πρόσφατα εκλέχτηκε από το συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς μέλος της Κ.Ε. δεύτερος σε σταυρούς.


==============


@ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ 10
του Μάνου Ματσαγγάνη 21/04/2011

- Αναγέννηση του δημόσιου χώρου

Πώς είναι η Ελλάδα που ονειρεύομαι; Με δάση χωρίς καμμένα και χωρίς αυθαίρετα. Εξοχές χωρίς σκουπίδια. Παιδικές χαρές χωρίς βανδαλισμένα παγκάκια και grafitti. Πλατείες χωρίς τραπεζοκαθίσματα. Εστιατόρια και μπαρ με λιγότερο τσιγάρο (είναι θέμα σεβασμού). Γειτονιές με λιγότερο θόρυβο (είναι θέμα σεβασμού). Πεζοδρόμια - και πεζόδρομους - χωρίς παρκαρισμένα και χωρίς μοτοσυκλέτες (είναι θέμα σεβασμού). Πόλεις με λιγότερα αυτοκίνητα, κέντρο της πόλης χωρίς αυτοκίνητα. Κοντινές μετακινήσεις με το μετρό, με το ποδήλατο - και με τα πόδια. Πιο μακρινά ταξίδια με το τραίνο. Επειδή: «Αν χάσουμε το σιδηρόδρομο δεν θα χάσουμε μόνο ένα πολύτιμο περουσιακό στοιχείο, που θα μας κοστίσει πολύ ακριβότερα να αντικαταστήσουμε ή να αποκαταστήσουμε. Θα είναι σαν να παραδεχόμαστε ότι έχουμε ξεχάσει πώς να ζούμε συλλογικά.» (Tony Judt)

- Εξυγίανση του κράτους

Οι «δημόσιοι λειτουργοί» που αξίζουν να ονομάζονται έτσι είναι αστυνόμοι που ενδιαφέρονται για τη δίωξη του εγκλήματος και την προστασία των φιλήσυχων πολιτών (δηλ. δεν πουλάνε εκ του ασφαλούς νταηλίκι σε πιτσιρικάδες, δεν συναλλάσσονται με τα κυκλώματα της νύχτας, δεν βαριούνται γενικώς να ασχοληθούν). Υπάλληλοι υπηρεσιών που εξυπηρετούν με ευσυνειδησία. Γιατροί, νοσηλευτές, δάσκαλοι και καθηγητές που κάνουν τη δουλειά τους με εντιμότητα, και όσο καλύτερα μπορούν. Γνωρίζοντας προκαταβολικά ότι η ανταμοιβή τους δεν θα είναι παρά ένας καλός μισθός, η εκτίμηση των συναδέλφων τους, και η ευγνωμοσύνη όσων πέρασαν από τα χέρια τους. (Κάποιοι από αυτούς υπάρχουν ήδη: τους έχουμε γνωρίσει. Πρέπει επειγόντως να πληθύνουν.) Επίσης: προϊστάμενοι και διευθυντές που με τη στάση τους δίνουν ένα παράδειγμα επαγγελματισμού και ακεραιότητας. Και φυσικά: πολιτικοί που συνδέουν τη φιλοδοξία τους (θεμιτό: αν δεν ήταν φιλόδοξοι θα έκαναν άλλη δουλειά) με το δημόσιο συμφέρον (όπως το αντιλαμβάνονται οι ίδιοι).

- Ανασύσταση των δημόσιων αγαθών

Η Ελλάδα (παρά τον βλακώδη αντιαμερικανισμό) είναι η πιο Αμερικανική χώρα της Ευρώπης. Πουθενά αλλού δεν θεωρείται τόσο φυσιολογικό τόσοι πολλοί να τρέχουν σε ιδιώτες γιατρούς, να γεννούν σε ιδιωτικά μαιευτήρια, να στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικό σχολείο, να αθλούνται σε ιδιωτικά γυμναστήρια κτλ. κτλ. Θα πρέπει τα δημόσια αγαθά – το είδος, η ποιότητα και η διαθεσιμότητά τους - να ξαναβρεθούν στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης. Όχι ως πρόσχημα για τα σκανδαλώδη προνόμια των λίγων που ζουν από αυτά. Αλλά ως περιεχόμενο της καθημερινότητας όλων μας, ως πολιτών ενός κράτους που θέλει να λέγεται προηγμένο. Ακόμη και όσοι ανήκουν στις εύπορες μεσαίες τάξεις καλά θα έκαναν να ενδιαφερθούν ξανά για τα δημόσια αγαθά: μπορεί κάποτε να τα χρειαστούν.

- Αποκατάσταση της φορολογίας

Μέχρι τώρα δεν έχει επινοηθεί κάποιο ικανοποιητικό υποκατάστατο ενός κράτους που λειτουργεί σωστά. Όσο και αν έχουν βαλθεί να μας πείσουν για το αντίθετο οι οπαδοί του ελαχίστου κράτους – με τη βοήθεια των συντεχνιών του Δημοσίου. Δεν εννοώ ότι η φορολογία είναι αναγκαίο κακό. Εννοώ ότι είναι αναγκαίο καλό: βρίσκεται στον πυρήνα της δημοκρατίας. Οι πολίτες – εφόσον φυσικά πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους - έχουν δικαίωμα (ή μάλλον υποχρέωση) να απαιτούν δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών, διαφάνεια στις δημόσιες δαπάνες, καταπολέμηση της σπατάλης στα δημόσια έργα. Εξ άλλου: «Οι φόροι, σε τελευταία ανάλυση, είναι τα τέλη που πληρώνουμε για να είμαστε μέλη μιας οργανωμένης κοινωνίας.» (Franklin D. Roosevelt)

- Απαξίωση της φοροδιαφυγής

Χρειαζόμαστε ένα θεσμικό περιβάλλον (δηλ. αξίες και συμπεριφορές, όχι μόνο νόμους) που να απαξιώνει την φοροδιαφυγή. Όχι απλώς να την απαγορεύει και να την τιμωρεί. Θα πρέπει όσοι επιδίδονται σε αυτήν να ντρέπονται να κυττάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη, να φοβούνται μήπως το μάθουν τα παιδιά τους και οι φίλοι τους, να τρέμουν την αποδοκιμασία των συναδέλφων τους. Θα πρέπει επίσης να γνωρίζουν ότι εάν συλληφθούν δεν θα μπορούν να υπολογίζουν στη συνενοχή των υπαλλήλων της Εφορίας, ούτε στη μεσολάβηση κάποιου πολιτικού, ούτε στην επιείκεια των δικαστηρίων.

- Υγιής επιχειρηματικότητα

Η αθλιότητα του δημόσιου τομέα συχνά βρίσκει το ταίρι της σε εκείνη του ιδιωτικού. Υπάρχουν εξαιρέσεις – το γνωρίζω, αλλά δεν αξίζει να αντιδικούμε για το εάν αυτές είναι περισσότερες και λαμπρότερες εδώ ή εκεί. Η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι πάρα πολλές επιχειρήσεις καταφέρνουν να είναι βιώσιμες μόνο στο βαθμό που παραβιάζουν κατά συρροήν τη νομοθεσία: φορολογική, περιβαλλοντική, ασφαλιστική, εργατική - και ποιος ξέρει ποια άλλη. Κακά τα ψέμματα: μέχρι πρόσφατα, ο ταχύτερος τρόπος για να βγάλει ένας επιχειρηματίας χρήματα στην Ελλάδα ήταν να αξιοποιήσει κάποια καλή γνωριμία ώστε να εξασφαλίσει κάποια επιδότηση ή κάποιο καλό συμβόλαιο με το Δημόσιο. Η «επιχειρηματικότητα της αρπαχτής» ως νόρμα. Τώρα που το Δημόσιο δεν διαθέτει πια χρήματα για μοίρασμα, θα χρειαστούμε μιαν άλλου τύπου επιχειρηματικότητα. Και για να την αποκτήσουμε δεν αρκεί η απλοποίηση της νομοθεσίας, ούτε η σταθεροποίηση του φορολογικού περιβάλλοντος, ούτε η εξυγίανση της φορολογικής διοίκησης. Θα πρέπει επίσης να επικρατήσει μια υγιέστερη κουλτούρα μεταξύ των επιχειρηματιών, καθώς και ανάμεσα σε όσους τους δίνουν τον τόνο για το τι είναι νόμιμο, τι ηθικό – και τι σε τελευταία ανάλυση μεσοπρόθεσμα αποδοτικό. Οι δικαιολογίες τελείωσαν, για όλους.

- Ενιαία αγορά εργασίας

Μια επιτυχής ρύθμιση της αγοράς εργασίας θα πρέπει να επιτρέπει στις επιχειρήσεις να αντιδρούν δυναμικά στις εξωτερικές συνθήκες (π.χ. στον όγκο των παραγγελιών για τα προϊόντα που παράγουν) όταν αυτές μεταβάλλονται. Θα πρέπει όμως επίσης να επιτρέπει στους εργαζόμενους να ζουν κανονικές και αξιοπρεπείς ζωές. Η ευελιξία και η ασφάλεια είναι τα κύρια συστατικά όλων των αγορών εργασίας. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι στο ένα κομμάτι της αγοράς εργασίας (σε Δημόσιο και ΔΕΚΟ) είναι συγκεντρωμένη όλη η ασφάλεια χωρίς καθόλου ευελιξία – ενώ στο άλλο (στις μυριάδες επιχειρήσεις όπου εργάζεται η συντριπτική πλειονότητα των μισθωτών) είναι συγκεντρωμένη όλη η ευελιξία χωρίς καθόλου ασφάλεια. Για να γίνει η αγορά εργασίας ενιαία και χωρίς στεγανά, θα πρέπει να την ξαναρυθμίσουμε. Χρειαζόμαστε περισσότερη ευελιξία, εκεί όπου σήμερα δεν υπάρχει. Και κυρίως, χρειαζόμαστε περισσότερη ασφάλεια (νομική, κοινωνική, συνδικαλιστική), εκεί όπου αυτή απουσιάζει. Αυτό δεν γίνεται μόνο με νόμους: χρειάζεται να αλλάξει η ατζέντα της πολιτικής απασχόλησης του κράτους, των εργοδοτικών οργανώσεων, των συνδικάτων.

- Συνδικάτα «νέου τύπου»

Τα τελευταία χρόνια τα συνδικάτα μας αντιστάθηκαν πεισματικά σε κάθε απαραίτητη μεταρρύθμιση. Υπερασπίστηκαν τα πιο σκανδαλώδη προνόμια. Αδιαφόρησαν για το δημόσιο συμφέρον. Με δυο λόγια, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να χρεωκοπήσουμε. Ό,τι και αν συμβεί από εδώ και στο εξής, για αυτή τους την αφροσύνη είναι καταδικασμένα να πληρώσουν βαρύ τίμημα. Η ιδέα του συνδικαλισμού έχει πλέον απαξιωθεί: μεταξύ των απλών πολιτών, και ανάμεσα στους ίδιους τους εργαζόμενους. Οι οποίοι δεν αισθάνονται ότι τους αφορά η λυσσαλέα μάχη για να μην περικοπεί το επίδομα έγκαιρης προσέλευσης, ο 18ος μισθός στα ΕΛΠΕ, η σύνταξη στα 48 στη ΔΕΗ. Και όμως: για μια πολιτισμένη χώρα η υπεράσπιση των εργαζομένων από την εργοδοτική αυθαιρεσία εξακολουθεί να είναι ζωτικό θέμα - υπερβολικά ζωτικό για να το αφήσουμε σε αυτά τα συνδικάτα. Πώς βγαίνουμε από ένα τέτοιο αδιέξοδο; Δύσκολα. Εκτός εάν τα ίδια τα συνδικάτα αποφασίσουν να αλλάξουν. Εκτός εάν ενδιαφερθούν για τα προβλήματα όσων δουλεύουν με μπλοκάκι, όσων πληρώνονται κάτω από τον κατώτατο μισθό, όσων υπογράφουν για 4 ώρες αλλά δουλεύουν 8. Με άλλα λόγια: εκτός εάν τα συνδικάτα μας αποφασίσουν να ενδιαφερθούν για όλους εκείνους που τα έχουν περισσότερη ανάγκη. Εάν το κάνουν, θα ωφελήσουν πρώτα από όλα τον ίδιο τους τον εαυτό. Και ταυτόχρονα θα προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες σε όσους από εμάς θέλουν να ζουν σε μια λιγότερο άδικη και λιγότερο άνιση κοινωνία.

- Ανοιχτή κοινωνία

Είναι λίγο παράξενο να είναι κανείς νέος στην Ελλάδα του σήμερα. Οι σπουδές ενδιαφέρουν κυρίως ως «χαρτί». Τα καλύτερα παιδιά πάνε για μεταπτυχιακά «έξω», και μένουν εκεί. Δουλειές καλές δεν πολυ-υπάρχουν. Οι ουρές στους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ ατελείωτες. Μέχρι να έλθει η πολυπόθητη «επαγγελματική αποκατάσταση», καφέ και μπαρ γεμάτα: ας είναι καλά ο μπαμπάς και το χαρτζηλίκι του. Το ξέραμε ότι οι νέοι μας μένουν στο πατρικό τους περισσότερο από ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη. Δεν φαίνεται όμως να έχουμε συνειδητοποιήσει ότι τα τελευταία 20-30 χρόνια το φαινόμενο αυτό αντί να περιορίζεται συνεχώς διογκώνεται. Η Ελλάδα έχει γίνει μια μπλοκαρισμένη κοινωνία. Αυτό - εάν θέλουμε να έχουμε μέλλον ως χώρα - θα πρέπει να αλλάξει. Και φυσικά δεν θα αλλάξει με 60χρονους πολιτικούς που μιμούνται τους 16χρονους, ή τους αποθεώνουν όταν σπάζουν βιτρίνες. Χρειάζεται να σκεφτούμε από την αρχή την οργάνωση της κοινωνίας μας: την παιδεία, την κοινωνική προστασία, την αγορά εργασίας. Όχι για να χαϊδέψουμε τους νέους μας (αυτό το έχουν κάνει ήδη οι μαμάδες τους). Αλλά για να τους δώσουμε ευκαιρίες ώστε να αναλάβουν οι ίδιοι πρωτοβουλίες για τη δική τους ζωή.

- Ανανεωμένη πολιτική

Ποτέ έως τώρα δεν ήταν τόσο βαθειά η κρίση της πολιτικής, και τόσο χαμηλό το κύρος των πολιτικών. Εν πολλοίς δικαίως. Εν μέρει όμως αδίκως: σε μια δημοκρατία έχουμε τους πολιτικούς που αξίζουμε – και εμάς μας άξιζαν αυτοί. Σήμερα καταφέρονται εναντίον των πολιτικών ακόμη και όσοι μέχρι χθες πίεζαν για διορισμούς, χαριστικές διατάξεις, νομιμοποίηση αυθαιρέτων, ρυθμίσεις χρεών. Ή όσοι ακόμη και σήμερα, καθημερινά, στις δικές τους δουλειές, κλέβουν την Εφορία, απαιτούν φακελλάκι, πληρώνουν για να αγοράσουν τα θέματα του International Baccalaureate: ευυπόληπτα μέλη της κοινωνίας μας μέχρι ενός. Ότι οι πολιτικοί μας αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων είναι προφανές. Όμως, έξω από αυτό το πολιτικό σύστημα σωτηρία δεν υπάρχει (τουλάχιστον για όσους από εμάς δεν ονειρεύονται εθνοσωτήρες). Κάποιοι πολιτικοί θα αποσυρθούν – και δεν θα τους νοσταλγήσουμε. Κάποιοι άλλοι θα τους διαδεχθούν. Ας ελπίσουμε ότι θα είναι πιο έντιμοι, με πιο φρέσκιες ιδέες, με μεγαλύτερη όρεξη για δουλειά. Ας φροντίσουμε όλοι για αυτό – στην ανάγκη, αναλαμβάνοντας οι ίδιοι πολιτικές πρωτοβουλίες ή ακόμη και ευθύνες. Το έχω δοκιμάσει προσωπικά: ακόμη και όταν δεν έχει μεγάλο αποτέλεσμα (συνήθως δεν έχει), είναι πάντοτε ψυχοθεραπευτικό. Σας το συνιστώ.


*Ο Μάνος Ματσαγγάνης διδάσκει κοινωνική πολιτική στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Γεννήθηκε στη Γερμανία (παιδί μεταναστών) το 1963. Σπούδασε στην ΑΣΟΕΕ (1981-86), καθώς και – με υποτροφία του ΙΚΥ - στα Πανεπιστήμια του York (1987-88) και του Bristol (1988-1992).


==========


@ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ 10
του Γιώργου Χρονά 01/05/2011


- Κομψή και αθόρυβη μεταφορά των Υπουργείων στο Ίλιον, Πέραμα, Δάφνη, Δραπετσώνα, Αργυρούπολη, Νίκαια κ.ά.

- Μεταφορά της Πρωθυπουργικής Κατοικίας στη Β΄ Εκλογική περιφέρεια. Τα διάσημα πανεπιστήμια και το εξωτερικό, συνέχεια, φάγανε την στοιχειώδη γνώση για τα συμβαίνοντα εδώ.

- Απαγόρευση των Υπουργών και των Υφυπουργών να γεμίζουν τα παράθυρα των χουντοκάναλων. Όσο λιγότερα λόγια τόσο περισσότερα έργα.

- Μείωση στο 10%, από το 45%, της φορολογίας των επιχειρήσεων. Ώστε να μην μετακομίζουν στις γείτονες χώρες. Καταργούνται όλοι οι νόμοι που εμποδίζουν την δημιουργία μίας επιχείρησης σε μία (1) μέρα και συλλαμβάνονται όσοι παρανομούν.

- Δημόσιοι υπάλληλοι βγαίνουν και καθαρίζουν όλες της ταμπέλες με τις αυτοκόλλητες ταινίες που έχουν κολλήσει, κάθε καρυδιάς καρύδι, σε κεντρικές και εθνικές οδούς.

- Οι δημοτικές αρχές σβήνουν αυθημερόν όλα τα συνθήματα στους τοίχους στα μάρμαρα, στην άσφαλτο. Και συλλαμβάνουν όσους εμποδίζουν με νόμους ηλιθιότητος, ή διαδηλώσεις, να πλησιάσουν κρουαζερόπλοια στο λιμάνι του Πειραιά, ή άλλων πόλεων, με χιλιάδες τουρίστες που θέλουν να έρθουν για 4 ή 5 ώρες.

- Το ΚΚΕ αναλαμβάνει την δημόσια τάξη. Το ανάλογο Υπουργείο.

- Σε κτίρια, όπως το βιομηχανικό πάρκο Αθηνών, όπου βρίσκεται η Μουζάκης ΑΕ περνούν οι ανέστιοι και πένητες, όπου πετούν τα ρούχα τους, μπαίνοντας, πλένονται ενδύονται νέα καθαρά και αναλαμβάνουν εργασία, μαζί με τους κοινωνικούς λειτουργούς, που βγαίνουν από τα Υπουργεία, αναζητώντας στους δρόμους και σε τρώγλες, ανθρώπους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.

- Ανοίγουν τα τρελάδικα και οι φυλακές και μπαίνουν άλλοι με υποχρεώσεις που τις λησμόνησαν – κλέφτες πολιτικοί, νομάρχες, δήμαρχοι κ.ά.

- Σταματάνε οι αγορές όπλων και πολεμικών αρμάτων ή πλοίων. Δήθεν για την προστασία της πατρίδος από τους εχθρούς.


*Ο Γιώργος Χρονάς γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1948 στον Πειραιά. Από το 1973, που εμφανίστηκε στα γράμματα, έχει εκδώσει είκοσι δύο βιβλία με ποιήματα, πεζά, θέατρο.


===========


@ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ 10
του Παύλου Ευμορφίδη 02/05/2011

Να σχεδιάζονται και να κατασκευάζονται τα πεζοδρόμια, πριν από τον σχεδιασμό και την κατασκευή των δρόμων.

- Να χαραχτούν ποδηλατόδρομοι σ' όλες τις μεγάλες πόλεις.

- Να μειώνεται ο πληθυσμός τής Αθήνας κατά 100 πολίτες την ημέρα και να αυξάνει, αναλόγως, ο πληθυσμός στά χωριά μας.

- Αντί να πηγαίνουν στα φροντιστήρια, τα παιδιά να εκ-παιδεύονται στα γυμναστήρια και κάθε μέρα να γυμνάζονται, τουλάχιστον μία ώρα, στο σχολείο, από την πρώτη δημοτικού μέχρι την τρίτη τού λυκείου.

- Να διδάσκεται η Γεωγραφία, από την πρώτη δημοτικού, στην αγγλική γλώσσα.

- Να γίνουν οι βουλευτές 100 και να πηγαίνουν στη Βουλή με ποδήλατα ή με συγκοινωνίες, χειμώνα καλοκαίρι.

- Να γίνει η υγιεινή τού σώματος κύριο μάθημα από την πρώτη δημοτικού.

- Να αλλάξει το χρώμα των άμφιων των ιερέων, από μαύρο σε εκρού, στο φυσικό χρώμα τού βαμβακιού.

- Να γίνει ο στρατός επαγγελματικός.

- Σχολεία, εργοστάσια, δημόσιες υπηρεσίες να λειτουργούν σε διαφορετικά ωράρια, ώστε να καταπολεμηθεί η κυκλοφοριακή συμφόρηση που σημειώνεται τις ίδιες πάντοτε ώρες.

* Ο Παύλος Ευμορφίδης είναι ο δημιουργός και η ψυχή της εταιρείας Coco-mat. Γεννήθηκε στην Σπάρτη το 1958. Τελείωσε το Λύκειο στη Γερμανία. Είναι πτυχιούχος της Ανωτάτης Εμπορικής και της Γυμναστικής Ακαδημίας. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Κολωνία. Εργάστηκε στη Daily Telegraph στο Λονδίνο. Ομιλεί εννέα γλώσσες. Είναι χορτοφάγος. Παντρεμένος με την Mirjiam Wiggers, πατέρας τεσσάρων παιδιών. Λατρεύει τα σπορ, είναι αντικαπνιστής και οπαδός της αειφορίας.


=========


@ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ 10
του Δημήτρη Ποταμιάνου 03/05/2011

- Θα’ θελα να περπατώ σε πιο φαρδιά πεζοδρόμια, να μην ξαναδώ τροχοφόρα στους πεζόδρομους και διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα στους δρόμους. Οι αβίωτες μικρές και μεγάλες πόλεις μας πνίγουν καθημερινά την όρεξή μας για δουλειά, αλλά και για ωραία σχόλη, και σίγουρα είναι έτσι ένας από τους κυριότερους παράγοντες της εγχώριας οικονομικής «κρίσης».

- Σχολεία, νοσοκομεία, περιβαλλοντικές υπηρεσίες, αδειοδοτήσεις επιχειρήσεων, αυτά και άλλα πολλά να είναι υπό τη δικαιοδοσία και τον έλεγχο των οικονομικά αυτοδύναμων τοπικών κοινοτήτων. (Μείωση από κοντά των βουλευτικών εδρών και των υπουργικών θώκων.)

- Να επιταχυνθεί και να διευκολυνθεί η ένταξη των μεταναστών (απλούστερα και εξυπηρετικότερα μέτρα για έκδοση αδειών παραμονής και εργασίας, επίσπευση των διαδικασιών για απόκτηση υπηκοότητας).

- Κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας. Παράλληλα, δραστικός περιορισμός των «αμυντικών δαπανών», και, γιατί όχι, κήρυξη ακόμα και μονομερούς αφοπλισμού.

- Να σταματήσουν οι οδηγοί αυτοκινήτων, οι επαγγελματίες ιδίως, να σταυροκοπιούνται περνώντας εμπρός από τη μια εκκλησία μετά την άλλη. Βάζουν σε κίνδυνο τους συνεπιβάτες τους και τ’ άλλα οχήματα που κυκλοφορούν στο δρόμο, χωρίς να εξασφαλίζουν κατά κανένα τρόπο τη σωτηρία της ψυχής τους. Οι στάσεις του μετρό, του τραμ και των λεωφορείων να πάψουν να έχουν ονόματα σκόρπιων αγίων, και να δηλώνουν πολύ πιο κατατοπιστικά συγκεκριμένες τοποθεσίες. Να καταργηθούν ασφαλώς τα μαθήματα θρησκευτικών, να ισχύσει ο επιβεβλημένος «λαϊκός» έλεγχος της περιουσίας των ιερωμένων, και να πάρει επί τέλους συναινετικό διαζύγιο η πολιτεία μας από την εκκλησία.

- Ανοιχτά τα υπό συνεχή αξιολόγηση πανεπιστήμια / ερευνητικά κέντρα στα διαπιστωμένα ταλέντα. Ευπρόσδεκτες οι ιδιωτικές χορηγίες πανεπιστημιακών εδρών. Δίδακτρα στα προγράμματα μεταπτυχιακών σπουδών. Μαζί με την κατά προτεραιότητα στήριξη από την πολιτεία της γνώσης και της έρευνας, είναι κινήσεις όλες αυτές που θα κάνουν τις δημόσιες σχολές να μη φοβούνται τα ελεύθερα πλέον ανώτατα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια.

- Διαφανή όλα ανεξαιρέτως τα «δημόσια δεδομένα». Ειδικότερα, γνωστοποίηση στους φορολογούμενους πολίτες του συγκεκριμένου προορισμού των φόρων που καλούνται να καταβάλουν, με υποχρέωση επιστροφής του φόρου σε περίπτωση μη εκτέλεσης των ανακοινωμένων/ προγραμματισμένων έργων. (Οι μόνοι φόροι που θεωρητικά τουλάχιστον ξέρουμε σήμερα πού πάνε, είναι οι επονομαζόμενοι «υπέρ τρίτων». Να πληρώνουμε, δε λέω, αυτά που μας αναλογούν, αλλ’ ας έχουμε και μερικούς φόρους για μας τους ίδιους.)

- Καμιά δουλειά δε μπορούν να έχουν τα Υπουργεία με τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (και αντιστρόφως). Οι γενναιόδωρες εθελοντικές δράσεις της Κοινωνίας των Πολιτών- που δεν συμπλέει παρά αντιπαρατίθεται ενδεχομένως κατά περίσταση στην κεντρική κρατική εξουσία- ασφαλώς και μπορούν να προκόψουν από μόνες τους, με τους δικούς τους ευφάνταστους τρόπους και τα δικά τους μέσα, χωρίς επισφαλή αλισιβερίσια με λογής λογής κρατικούς «αξιωματούχους».

- Ας εκχωρηθούν επί τέλους οι απαραίτητες όσο και δεσμευτικές άδειες σε όσες επιχειρήσεις μπορούν να εγγυηθούν αξιόπιστες ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές. Τα ψηφιακά και αναλογικά σήματα είναι βέβαια κατ’ εξοχήν κοινοί πόροι. Σαφώς προτιμότερο είναι όμως να έχουμε ελεγχόμενους δικαιούχους που τους αξιοποιούν, αντί για ανεξέλεγκτους καταπατητές/ καταχραστές τους.

- Πόσο θα’ θελα, τέλος, αλλά και πριν ίσως απ’ όλα τ’ άλλα, μιαν αλλαγή νοοτροπίας- και τούτο αφορά φυσικά όλους τους συμπατριώτες: Το κέρδος, όχι μόνο δεν είναι ύποπτο, παρά είναι καλό και άγιο πράγμα. Εξασφαλίζεται όμως κυρίως από τη συνεργασία, την οποία τη συντηρεί και τη δυναμώνει βέβαια ο επινοητικός ανταγωνισμός. ( Σημειώνω πάντως εδώ και το αναγκαίο βάθος χρόνου. Από τον «δεκάλογό» μου, δηλαδή, η τελευταία αυτή διακαής επιθυμία για αλλαγή, όσο καθοριστική κι αν είναι, ξέρω πολύ καλά ότι είναι η μόνη που δε μπορεί να έχει άμεσο αντίκρυσμα.)

*Γεννημένος στην Αθήνα από κεφαλονίτικο (και ηπειρώτικο) σόι, σπούδασε κοινωνικές επιστήμες στη Γαλλία, όπου και κόλλησε τον ιό της καλοφαγίας. Φανατικός υπέρμαχος έκτοτε της αισθητικής αυτοάμυνας. Δίδαξε στο Τμήμα Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου, του οποίου διετέλεσε και Πρόεδρος την τελευταία τετραετία. "Κύρια ασχολία του εκεί το κυνήγι ταλέντων. Δικαιώθηκε σε αρκετές περιπτώσεις, αλλά δε λέει να σβήσει η πίκρα του για τα σπουδαία ταλέντα που χάνονται στην πελατειακή και εν τ’αυτώ αδικτύωτη χώρα μας. Επίμονος αναγνώστης και γραφιάς, θεωρεί ως κυριότερους εχθρούς του τους θιασώτες τής «λεγεώνας του κακού», αντιτάσσοντάς τους πεισματικά τα μύρια πρόσωπα του καλού.


=========


@ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ 10:
της Άννας Δαμιανί