Αντώνης Νικοπολίδης

Ο «ατσάλινος» Αντώνης Νικοπολίδης
Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος

Ο Νίκος Σαργκάνης είχε καλύτερα ρεφλέξ: κάποτε κράτησε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο «Ολντ Τράφορντ» παίζοντας με τη φανέλα του Αθηναϊκού! Ο Παναγιώτης Κελεσίδης είχε παράστημα: στην έξοδό του τρόμαζε ο κόσμος. Ο Τάκης Οικονομόπουλος στην εποχή του είχε μια σπάνια «πλαστικότητα» –ήταν πολύ ψηλός και την ίδια στιγμή εκρηκτικός: αυτό καταλαβαίνω από τα φιλμάκια της εποχής. Ο Βασίλης Κωνσταντίνου ήταν τρελός και ήρωας μαζί: απίστευτος μπελάς. Ο Αντώνης Νικοπολίδης δεν έμοιαζε σε κανέναν από αυτούς. Υπήρξε μια μοναδική ιστορία –ίσως ο πρώτος αληθινός επαγγελματίας στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Δεν νομίζω ότι θα σπάσουν τα ρεκόρ του Αντώνη Νικοπολίδη –το βρίσκω σχεδόν αδύνατο. Οχι γιατί δεν θα βρεθεί κάποιος καλύτερος τερματοφύλακας ή γιατί δεν θα υπάρξει ποδοσφαιριστής με τόσο μεγάλη καριέρα: και καλύτερο τερματοφύλακα μπορεί να δούμε και παίκτες με μεγαλύτερη διάρκεια θα εμφανιστούν. Ομως οι εποχές έχουν αλλάξει και δεν έχουμε πια επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Πλέον έχουμε σταρ, «νέους Μέσι», ταλέντα που πηγαίνουν κάθε μήνα στη Γιουβέντους, πιτσιρικάδες που ασχολούνται με την μπάλα για τις γκόμενες και τα ακριβά αυτοκίνητα, προικισμένους νεαρούς που ψάχνουν, υπό την πίεση του μπαμπά που έχει επενδύσει πάνω τους, δύο σούπερ συμβόλαια που θα τους επιτρέψουν να λύσουν τα προβλήματά τους, ακόμα κι αν δεν παίξουν καθόλου μπάλα. Ο Νικοπολίδης μεγάλωσε αλλιώς.

Ευλογία

Τη δεκαετία του '80, που ο Νικοπολίδης έγινε από πιτσιρίκος αντράκι, το επάγγελμα του ποδοσφαιριστή ήταν ακόμα κάτι σαν ευλογία Θεού. Η πιθανότητα να βγάλεις χρήματα κάνοντας κάτι που για δεκάδες παιδιά ήταν χόμπι ήταν μικρή. Δεν υπήρχαν μάνατζερ να σε προτείνουν, δημοσιογράφοι να αναδείξουν το ταλέντο σου, σκάουτερ να σε βρουν για να δικαιολογήσουν την παρουσία τους: έπρεπε να τα κάνεις όλα μόνος και το μόνο διαβατήριο στην επιτυχία ήταν η ικανότητα, που είναι άλλο πράγμα από το ταλέντο. Ο Νικοπολίδης δεν εμφανίστηκε ποτέ ως σούπερ ταλέντο, είχε όμως όλες τις ικανότητες που πρέπει να έχει ένας επαγγελματίας για να προκόψει. Ολη του η καριέρα είναι ένας ύμνος στον επαγγελματισμό, ο οποίος στην περίπτωσή του σημαίνει δύο πράγματα: συνεχής προσπάθεια για βελτίωση και –κυρίως– ατσάλωμα χαρακτήρα. Τα είκοσι δύο επαγγελματικά χρόνια του οφείλονται στην τήρηση ενός τρόπου δουλειάς και ζωής. Επαγγελματίας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι.

Αλλαγές

Η καριέρα του είναι γεμάτη αλλαγές. Περιμένει στωικά οκτώ χρόνια για να πάρει τη θέση του Βάντσικ, αλλά δυσφορεί ελάχιστα και ποτέ δημόσια. Δουλεύει –δηλαδή βελτιώνεται. Μέσω της βελτίωσης διεκδικεί την προαγωγή κι όταν η στιγμή φτάνει, την αντιμετωπίζει όχι ως καταξίωση, αλλά ως ένα επόμενο βήμα. Είναι προφανές ότι βελτιώνει τις εξόδους, παίζει πιο πολύ με τα πόδια, προσαρμόζεται σε χρόνο-ρεκόρ στους νέους κανονισμούς –αλλά όλα αυτά έχουν μικρή σημασία, επειδή ένας επαγγελματίας είναι υποχρεωμένος να τα κάνει και η βελτίωση του Νικοπολίδη δεν είναι παρά η απόδειξη του επαγγελματισμού του. Από την άλλη, όταν φτάνει η ώρα να διαπραγματευτεί την παραμονή του στον ΠΑΟ δεν διστάζει να πει «αντίο». Προφανώς πληγώνει πολύ κόσμο, όμως ο ίδιος δεν νιώθει ευχαριστημένος και καταλαβαίνει ότι η έλλειψη εκτίμησης που διαπίστωσε στη συζήτηση για την ανανέωση του συμβολαίου του θα είναι απλώς ένα πρόβλημα που θα ξαναβρεί μπροστά του. Αν ο ΠΑΟ δεν εκτίμησε επαρκώς τον επαγγελματισμό του, δεν είναι πρόβλημα του Νικοπολίδη.

Τύχη

Κάποιος άλλος με χαρακτήρα λιγότερο ατσάλινο θα έμενε στον ΠΑΟ και θα είχε την τύχη του Δημήτρη του Παπαδόπουλου π.χ. Του κάνανε ένα μεγάλο συμβόλαιο και γκρίνιαζαν γι' αυτό πριν καν το υπογράψει! Τον Νικοπολίδη τον έθαβαν στον Τζίγκερ οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι της αυλής ένα χρόνο πριν: η παραμονή του έγινε ντέρμπι άνευ λόγου. Οταν πήγε στον Ολυμπιακό επιδόθηκαν σε μια προσπάθεια σαρκασμού και χλευασμού, η οποία απλώς κατέδειξε πόσο σκληρό παιδί είναι ο διεθνής τερματοφύλακας: ο Νικοπολίδης γύρισε με το κύπελλο του πρωταθλητή Ευρώπης για να υπογράψει στον Ολυμπιακό, επειδή οι επαγγελματίες μιλάνε με έργα. Εκεί κατέδειξε ότι για τις αποτυχίες τού ΠΑΟ το μερίδιο των παικτών ήταν μικρότερο απ' αυτό που αρκετοί νομίζαμε: ο Νικοπολίδης του Ολυμπιακού ήταν ο ηγέτης που στον ΠΑΟ πολλές φορές έλειψε.

Σφραγίδα

Λένε ότι κέρδισε τους οπαδούς του Ολυμπιακού γιατί έγινε μέλος και γιατί διαμαρτυρήθηκε για τη διαιτησία σε ένα ματς με την Ξάνθη: κουταμάρες! Τους κέρδισε γιατί όλοι εκτίμησαν τη σοβαρότητά του. Τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού με το «κίνημα του φραπέ», τους Λατίνους και τους Καστίγιους ήταν παιδική χαρά: ο Νικοπολίδης επιβλήθηκε γρήγορα, βάζοντας στην ομάδα τη σφραγίδα του δικού του επαγγελματισμού. Οχι τυχαία, μόνο με αυτόν κάτω από τα δοκάρια ο Ολυμπιακός έκανε στο Τσάμπιονς Λιγκ υπερβάσεις για τον σύλλογο σπάνιες. Το τελευταίο μάθημα επαγγελματισμού το έδωσε σε όλους φέτος. Μολονότι υπήρξε ο κορυφαίος υποστηρικτής της επιστροφής του Βαλβέρδε, έχασε τη θέση του και την έχασε από ένα μέτριο τερματοφύλακα. Κι όμως, έπαιξε τον ρόλο του αναπληρωματικού του Πάρντο με την ίδια σοβαρότητα που ήταν κάποτε αναπληρωματικός του Βάντσικ: με μια ελεγχόμενη πίκρα (χάρη στον χαρακτήρα) και με πολλή και σταθερή δουλειά (χάρη στον επαγγελματισμό).

Λίγοι

Είχε ένα θέλω ο Νικοπολίδης πρόσφατα: ήθελε να βγάλει ένα βιβλίο για την καριέρα του, το οποίο να κυκλοφορούσε τη μέρα της αποχώρησής του. Μου ζητήθηκε από τον εκδοτικό οίκο να συνεργαστώ στη συγγραφή –πιστεύω ότι με κάποιον θα το κάνει, εγώ δεν τα κατάφερα να συνεργαστώ μαζί του. Θα ήταν τιμή μου, αλλά δεν έχω ούτε τον επαγγελματισμό ούτε τον σιδερένιο χαρακτήρα του. Μόνη μου παρηγοριά, ότι λίγοι σε αυτή τη χώρα τα έχουν αυτά...

========

ProZone

Δεν έχει καμία σημασία να γράψω ποιες προβλέψεις δικαιώθηκαν: οι τελευταίες αγωνιστικές δεν είναι των διαιτητών, είναι των παραγόντων. Ομως, επειδή ο κανόνας έχει πάντα μία εξαίρεση, εμφανίστηκε για να γράψει ιστορία ο Μάνταλος, η αποκάλυψη της φετινής χρονιάς, ο άνθρωπος που πιστεύει πως θα γίνει Κασναφέρης και Βασάρας στη συσκευασία του ενός!

Ο Μάνταλος πρέπει να είναι ο πρώτος διαιτητής στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου που έδωσε δύο πέναλτι κόντρα στον ΠΑΟ και τον άφησε και με εννέα παίκτες. Δύο πέναλτι εναντίον του ΠΑΟ έχουν ξαναδοθεί: τελευταία φορά πριν από τρία χρόνια στη Λεωφόρο με τον Πανιώνιο. Δύο αποβολές επίσης: τελευταία φορά σε ένα ντέρμπι στο ΟΑΚΑ με τον Ολυμπιακό. Και τα δύο ταυτόχρονα πρέπει να είναι κάτι πρωτοφανές. Μεμπτό; Οχι φυσικά. Ο διαιτητής πρέπει να εφαρμόζει τον κανονισμό, χωρίς να κοιτάζει τα χρώματα της φανέλας. Εντυπωσιακό, ωστόσο, ότι ο τύπος έδωσε όλες του τις αμφιβολίες υπέρ του Ολυμπιακού Β.

Ξέρω ωραίες ιστορίες για τον Μάνταλο, έχουν σημασία; Οχι. Του χρόνου θα 'ναι και διεθνής. Το πιο ωραίο είναι ότι η ταχύτατη ανέλιξή του στους πίνακες της Σούπερ Λίγκας αποδιδόταν από την πιάτσα στην, τάχα μου, επιρροή του ΠΑΟ στην ΕΠΟ: πέρυσι κυκλοφορούσε ότι ο νεαρός σταρ «είναι η απόδειξη ότι τα κόζα άλλαξαν» –φέτος δε, όταν ο Μάνταλος αρνήθηκε ένα πέναλτι στον Πανσερραϊκό στο ματς με τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ, και τι δεν γράφτηκε! Ωσπου ήρθε η κρίσιμη στιγμή και Μάνταλος αποφάσισε να δείξει πόσο δίκιο είχαν εκείνοι που τον «χρεώναν» στους «πράσινους» –το ίδιο κι ο Παππάς (εκείνος του ΠΑΟ - ΑΕΚ) που ως «τέταρτος» άφησε να γίνει κανονικό πανηγύρι στους πάγκους. «Πράσινος» ο Μάνταλος, «πράσινος» και ο Παππάς: η έκφραση «πράσινα άλογα» δύσκολα βρίσκει καλύτερη εφαρμογή.

Χρόνια τα γράφω, αλλά μόνος τα ακούω: δεν υπάρχουν ούτε «πράσινοι», ούτε «κόκκινοι» διαιτητές –υπάρχουν μόνο ομάδες σεβαστές κι ομάδες που δεν τις φοβούνται. Το πώς στον ΠΑΟ κατάφεραν να μεταμορφώσουν τον περσινό νταμπλούχο, εναντίον του οποίου δεν είχε σφυριχτεί πέναλτι, σε ομάδα που της κάνει πλάκα ο Ολυμπιακός Βόλου αποτελεί κατόρθωμα.

Α, να μην το ξεχάσω: ο Μπίκας, ο άνθρωπος που επί Τζίγκερ τοποθετήθηκε υπεύθυνος της Λίγκας για τους παρατηρητές, έβαλε του Μάνταλου άριστα...

Η δεύτερη φιέστα

Τελειώνοντας με την υποχρέωση (Καρράς - Κοκκίνου), τα στελέχη του Ολυμπιακού αποφάσισαν πραγματικά να διασκεδάσουν και κατά τις 3:30 εμφανίστηκαν σχεδόν όλοι, πλην προέδρου, στον Ρέμο. Εκεί οι συγκεκριμένοι ήθελαν να πάνε εξαρχής: έγινε ο χαμός! Ο Δουρέκας είναι γνωστός σόουμαν (οπότε τίποτε από τα χιλιάδες που έκανε δεν εξέπληξε), ο Τάσος Μητρόπουλος ρίχνει πάντα δυο ζεμπεκιές (μία κατ' απαίτηση και μία από καρδιάς): η έκπληξη ήταν το ζεϊμπέκικο του Γιάννη («αχ, ψεύτη κι άδικε ντουνιά») Μώραλη –κάτι σπάνιο. Ο Μώραλης γενικά είχε την τιμητική του. Οταν εμφανίστηκε το κύπελλο στο μαγαζί ακούστηκε ότι «το πρωτάθλημα φέτος το πήρε ο Μώραλης και να η απόδειξη» (μεγάλος γλεντζές κι ο Μοντέστο! Ποιος θα το 'λεγε...)!



πηγή: sportgr