Ο "ταρίφας" (2)

Εκείνη την εποχή, τουλάχιστον καμιά τριανταριά χρόνια πίσω, ζούσα με την οικογένειά μου στη
Νέα Σμύρνη και εργαζόμουν στην Αθήνα (Σύνταγμα). Γεννημένος στο Πειραιά και με όλους τους φίλους μου εν ζωή τότε, διατηρούσα τις επαφές μου που ήταν σε επίπεδο χαρτοπαιξίας και ποδοσφαίρου (γήπεδο). Επειδή δεν οδήγησα ποτέ αυτοκίνητο (άλλη ιστορία αυτή), όλες μου οι μετακινήσεις γίνονταν με ταξί. Είναι ζήτημα σν στη διάρκεια της, μετά τα 30, ζωής μου έχω μπει
σε ΜΜΜ πάνω από 2Ο, άντε 30 φορές. Και αυτές μόνο με το παλαιό μετρό, ποτέ λεωφορείο.

Οι σχέσεις μου με τους "ταρίφες" είχε περάσει πολλά στάδια ως ότου εξεληχθεί σε "άψογη".
Εκ των πραγμάτων έπρεπε να συμβιβαστώ με τον τρόπο που λειτουργούσαν. Κατέβαινα κάθε
πρωί (γύρω στις 9) στη Συγγρού και σήκωνα το χέρι στα διερχόμενα ταξί, ενώ συγχρόνως "σχιμάτιζα" με το στόμα τη λέξη σ ύ ν τ α γ μ α!! Δεν με άκουγαν, απλά διάβαζαν τα χείλη μου.
Μετά από τρεις τέσσερις προσπάθειες κάποιος ταρίφας σταμάταγε και μου έλεγε "βολέψου".
Τις περισσότερες φορές ήμουν ο τριτοτέταρτος επιβάτης. Κάπου εκεί στους Στήλους του Ολυμπίου Διός, άρχιζε η αποβίβαση της πελατείας. Εγώ κατέβαινα στο ύψος της Βουλής και κατηφόριζα την Μητροπόλεως.

Η επιστροφή ήταν συνήθως πιο εύκολη, γιατί υπήρχε η στάση των ταξί απέναντι από τα γραφεία
της Ολυμπιακής και ο ταξιτζής που ήταν η σειρά του, μόλις έπερνε τον πρώτο επιβάτη και έκουγε
τον προορισμό φώναζε προς το μέρος της ουράς, π.χ.: "Συγγρού"!!!! 'Oσοι πήγαιναν προς τα εκεί,
ανεξάρτητα του αν ήταν δεύτεροι, πέμπτοι ή και τελευταίοι στη ουρά, επιβιβάζονταν. 'Ηδη στα πρώτα εκατό μέτρα της διαδρομής, ο "ταρίφας" αφού είχε ακούσει την ακριβή διεύθυνση του πρώτου επιβάτη την ανακοίνωνε στους υπόλοιπους και εκείνοι αποφάσιζαν αν θα κατέβαιναν επί
της Συγγρού ή θα συνέχιζαν μέχρι να ξαναβγεί το ταξί στη λεωφόρο και ακολουθούσε μια νοερή
πορεία πάντα στη ίδια λογική. Με λίγα λόγια το ταξί έκανε δουλιά λεωφορείου, μετά τον πρώτο
επιβάτη. Ήμουν, επομένως, ένας έμπειρος "ταξιταξιδευτής"......

Το συγκεκριμένο βράδυ (Τετάρτη ήταν) , είμουν στο Πειραιά και έπαιζα χαρτιά σε ένα φιλικό σπίτι. Στις 9:45 υπήρχε στη τηλεόραση το εκτός έδρας ευρωπαϊκό ματς του Ολυμπιακού με την Κάλιαρι, αν δεν κάνω λάθος, το οποίο δεν θα έχανα με τίποτα. Επειδή κέρδιζα αρκετά, καθυστέρησα την αποχώρησή μου από το παιχνίδι. Έτσι, όταν βγήκα στο δρόμο ήταν ήδη γύρω
στις 9:30. Δεν πρόλαβα ούτε να το σκεφτώ και με το που βγαίνω στη παραλιακή, τσουπ να ένα
ταξί ελεύθερο με τη σημαία ανεβασμένη. Σηκώνω το χέρι, σταματάει μπροστά μου, ανοίγω τη πόρτα του συνοδηγού και θρονιάζομαι.... Εκείνος δεν ξεκινάει, αλλά με ρωτάει που πάω.

> Νέα Σμύρνη, του απαντώ, και μάλιστα βιάζομαι να προλάβω το ματς του Θρύλου στη tv....
> A, λυπάμαι δεν θα μπορέσω να σας εξυπηρετήσω. Και εγώ σπίτι για το ματς πηγαίνω και μένω στη Κοκκινιά...
> Εντάξει δεν τρέχει και κάτι, άντε να χάσεις κανένα τεταρτάκι το πολύ πολύ, του απαντώ
> Λυπάμαι δεν μπορώ να σας πάω, μου ξαναλέει...

Ανοίγω το πακέτο βγάζω ένα τσιγάρο, το ανάβω - αν και υπάρχει η ένδειξη NO SMOKING -
και μισογυρίζοντας το κορμί μου προς το μέρος του του λέω:
> Κοίτα, νομίζω πως έμπλεξες άσχημα. Ξεκίνα, μη καθυστερείς. Θα με πας θέλεις δεν θέλεις.
Η μόνη λύση που έχεις είναι να με πας στο πλησιέστερο τμήμα, να σε καταγγείλω για άρνηση
ναύλου, να σου κάνω και μια μήνυση και να αφήσουμε τους μπάτσους να αποφασίσουν τα πάρα πέρα. Δεν μπήκα με το ζόρι στο αμάξι σου. Εσύ σταμάτησες για να πάρεις κούρσα και το "ελεύθερος" είναι ακόμη ανεβασμένο. Έλα μη καθυστερείς....

> Δηλαδή θέλεις να πουλήσεις μαγκιά; μου λέει, και ανοίγοντας τη πόρτα, βγαίνει από το αμάξι, έρχεται από τη δική μου μεριά, ανοίγει τη πόρτα και ακουμπόντας το αριστερό χέρι στο κολονάκι δείχνει έτοιμος για τσαμπουκά. Βρήκε τον άνθρωπο....

Χωρίς δεύτερη σκέψη, τραβάω τη μισάνοιχτη πόρτα, ευτυχώς όχι πολύ δυνατά, και του μαγκώνει τα δάχτυλα....Λυγίζει στα γόνατα και με το πονεμένο χέρι στη μασχάλη αρχίζει να φωνάζει βοήθεια!!!!! Ανοίγω τη πόρτα, βγαίνω, του ρίχνω μια χαίδευτική καρπαζιά και όπως φεύγω του λέω, "άντε μαλάκα, θα χάσεις το ματς...."