THN TEΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ.....

ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ.....

....μπήκα στο χειρουργείο για την αφαίρεση του καρκινογόνου αριστερού νεφρού μου, ήμουν ήδη 75 ετών και πριν ένα χρόνο είχα υποστεί οξύ έμφραγμα μυοκαρδίου. Οι πιθανότητες να τη ξαναβγάλω καθαρή ήταν 60/40, κατά. Αυτό τούλαχιστον μας είπαν οι γιατροί και γι' αυτό ζήτησαν από τη σύζυγό μου και τον γιό μου να υπογράψουν ότι συμφωνούν να γίνει η επέμβαση. Είχα χρόνο μια εβδομάδα να φροντίσω για κάθε εκκρεμότητα που θα δημιουργούσε η πιθανή "φυγή" μου.

Περιουσιακό στοιχείο στο όνομά μου δεν είχα ποτέ. Ότι είχα καταφέρει μετά από 35 χρόνια δουλειάς, ήταν ήδη στο όνομα της πρώτης συζύγου μου και των παιδιών μου. Με την Ελευθερία ξεκίνησα από το μηδέν, αλλά και πάλι σε εκείνη ανήκουν ότι έχουμε αποκτίσει. Εγώ, στο όνομά μου, είχα ανέκαθεν τους λογαριασμούς!!! Όχι τους τραπεζικούς, αλλά των ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, ΝΟVΑ, τών διδάκτρων των παιδίων και του ενοίκιου του σπιτιού (τώρα με την Ελευθερία αυτό).

Βέβαια είχα πάρει, και τις δύο φορές που παντρέφτηκα, μια αρκετά ικανοποιητική προίκα: Ήταν και οι δύο εργαζόμενες!! Λίγο το έχετε; Την εποχή (1961) εκείνη οι εργαζόμενες γυναίκες ήταν η εξαίρεση. Όταν οι φίλοι μου θέλησαν να μάθουν τι προίκα πήρα (αν πήρα) τους απάντησα: δύο διαμερίσματα στη Αθήνα 110 τ.μ. και ένα στον Πειραιά. Δέν έλεγα ψέματα επί της ουσίας. Ο μισθός της Ντόρας σαν υπάλληλος στην ΟΑ (τότε ΤΑΕ, επί Ωννάση) ήταν αντίστοιχος με τα ποσά που θα εισπράταμε από τα τρία ενοίκια. Στο ίδιο επίπεδο ήταν και η Ελευθερία (υπάλληλος λ/γ σε πολυεθνική).

Ξέρω, το παρατράβηξα, αλλά αυτό είναι μόνιμη κατάσταση με μένα. Από τη πιθανότητα του θανάτου μου, βρέθηκα να σας μιλάω για τούς γάμους μου και τα προικιά μου!!

Αφού δεν είχα λοιπόν κάποιες κληρονομικές υποχρεώσεις, τα παιδιά μου ήταν πια ολόκληροι άντρες, ο μεγάλος οικογενειάρχης και με δύο παιδιά, το μόνο που με απασχόλησε ήταν η "πνευματική κληρονομιά" σε αυτούς που θα έμεναν (αν έμεναν) πίσω. Αλλά και πάλι, ότι "το πνευματικό" είχα να τους προσφέρω, το είχαν εισπράξει ήδη και καιρό. Μα θες με τη αγάπη μου, την αφοσίωση, τη φροντίδα, την αγωγή, την οικογενειακή μου κουλτούρα, τον τρόπο της ζωής μου, την ανεκτικότητα και την ανοχή; Όλα αυτά ήταν ήδη κτήμα τους και ότι ήταν να καταλάβουν το είχαν ήδη καταλάβει. Άλλωστε τα είχα κωδικοποιήση: Συνέπεια λόγων και πράξεων. Ότι λέμε το εννούμε, αλλίως ας μη μιλάμε ας μη τάζουμε και ας μην υπονοούμε....

Χωρίς να θέλω να παραστήσω τον σκληρό και τον ατρόμητο - κανείς δεν θέλει να πεθάνει, έτσι δεν είναι; - δεν πίστευα ότι θα πέθαινα, άντε κάποια κουσούρια υπολόγιζα ότι θα μου έμεναν και έτσι έγινε. Μία μέρα πριν την επέμβαση, κάλεσα όλη τη φαμίλια και δύο φίλους να με επισκεφτούν στο Νοσοκομείο. Το απαίτησα!! Ήρθαν όλοι, εκτός από τον μικρό. Τον κατάλαβα απόλυτα. Είναι ο καλύτερος όλων μας, ο πιο ποιοτικός αλλά και ο πιο αδύναμος. Δεν άντεχε αυτή τη συνάντηση, που στα μάτια του ήταν ένα σίγουρο "αντίο" στο φίλο και πατέρα.

Στους άλλους έδωσα θάρρος, κοιτόντας στους στα μάτια τους βεβαίωσα ότι κινδυνεύω μόνο.... από λεωφορείο και πάνω και τους ζήτησα, όταν με το καλό θα έβγαινα από το Νοσοκομείο, να συναντηθούμε πάλι όλοι μας, στο σπίτι της μεγαλύτερης αδελφής μου και να το γιορτάσουμε.

Όταν έγινε το reunion party μαζευτήκαμε καμιά 25αριά με τα ανήψια και 5-6 καλοί φίλοι. Εκείνη η ημέρα θα μου μείνει αξέχαστη. Όχι γιατί ήταν η πιο όμορφη, αλλά γιατί δάκρυσα όταν με υποδέχτηκαν με αγκαλιές, φιλία και χειροκροτήματα. Τότε μόνο αισθάνθηκα το ρίγος του φόβου, στη σκέψη και την αίσθηση ότι δεν θα τους έβλεπα ξανά, αν είχα πεθάνει. Ήμουν ακόμη αδύναμος μετά την εγχείριση, κατέβασα και μερικές βότκες παραπάνω, ε, δεν ήθελε και πολύ να λυθεί η γλώσσα μου. Έτσι κι' αλλιώς δεν μασάω τα λόγια μου....

Όταν μου ζητήθηκε να πω δύο λόγια στη παρέα - ήμουν ο μεγαλύτερος μετά την αδελφή μου Ειρήνη, το έκανα ευχαρίστως και μάλλον το έκανα καλά. Μέχρι τη στιγμή που στη "κορώνα" τα σκάτωσα!!!! Ξεφούρνισα το εξής (περίπου) :

""Eδώ, σ' αυτό το χώρο, βρίσκομαι σήμερα ανάμεσα στους ανθρώπους που αγαπώ πιο πολύ στη ζωή μου. Την οικογένεια και τους πιο καλούς μου φίλους. Και είσαστε μπόλικοι, να 'σαστε καλά. Οφείλω όμως να σας πω ότι μόνο εννέα από εσάς προηγείστε σε αγάπη από τον......Ολυμπιακό. Μετά συνεχίζουμε από το 11 και πέρα. Το 10 ανήκει στο "θρύλο""".....!!!!!!

Υπάρχουν, ανήψια κυρίως, και βέβαια εκείνοι οι φίλοι, που όποτε βρουν την ευκαιρία μου λένε καυστκότατα:

""Tι κάνεις θείε (ή Δημήτρη). Πως είναι η Ελευθερία, τα παιδία, τα εγγόνια σου, τ' αδέλφια σου, ο "Θρύλος";; Όλοι καλά;""

Ε, όταν αυτοί οι 10 είναι καλά, τότε όλα είναι καλά. Ψέματα θα λέμε;;

radical30