Zητείται Ελπίδα… Ζητείται Τιμωρία…

Zητείται Ελπίδα… Ζητείται Τιμωρία…

Ο Δημήτρης Β. είναι ένας ασθενής. Δεν αναφέρομαι στα συμπτώματα και τις επιπτώσεις των σωματικών του παθήσεων, που είναι αρκετά και δύσκολα. Αυτά, δόξα τω Γεραμπί, θα έλεγα ότι τα αντιμετωπίζει με ανεκτή επιτυχία. Το πρόβλημά του είναι άλλης φύσης, εκείνης που φοβάμαι ότι επηρεάζει και ένα μεγάλο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας. Ας προσπαθήσω να περιγράψω, κάπως, τα συμπτώματα της ασθένειας.

Απουσία του συναισθήματος της χαράς. Μια μόνιμη αίσθηση θλίψης. Ματαίωση. Αδυναμία αντίδρασης. Αγωνία. Οργή. Εκδικητικότητα. Ανεκτικότητα. Αναβλητικότητα. Μαλθακότητα. Αδιαφορία. Ενοχές. Τύψεις. Έλλειψη χρησιμότητας. Εφιάλτες. Διάθεση αυτοτιμωρίας. Κυνισμός. Τρυφερότητα. Αγάπη και αλληλεγγύη. Μοναξιά. Άγχος. Ανασφάλεια.

Toν γνωρίζω πολύ καλά τον Δημήτρη, περισσότερο από κάθε άλλον στη ζωή μου. Τον αγαπώ, τον συμπονώ, τον καταλαβαίνω, του συμπαραστέκομαι, τον μαλώνω, τον συμβουλεύω… Αλλά δεν είναι παιδί, να το πλάσεις με τη σωστή διδαχή.

Είναι ήδη 85 ετών, με τεράστια πείρα της ζωής και πλήρεις παραστάσεις: οικογένεια, παιδιά, εγγόνια, επαγγελματική καριέρα, ταξίδια, χώρες, ανθρώπους, λάθη, επιτυχίες. Δεν θέλει να πεθάνει, αλλά δεν τον φοβίζει καθόλου η ιδέα του θανάτου. Ξέρει ότι βρίσκεται στη αίθουσα αναμονής για το τελευταίο μοναχικό ταξίδι, αλλά δεν βιάζεται, γιατί υπάρχει ένα πρόσωπο που τον χρειάζεται όσο κανείς άλλος, δίπλα του στη ζωή της.

Όπως εκείνος επαναλαμβάνει συνεχώς, είχε τη τύχη να αγαπηθεί αλλά, κυρίως, να αγαπήσει. Να γνωρίσει, όχι μόνο τον έρωτα, αλλά την πραγματική, την ολοκληρωτική αγάπη, που είναι και εκτίμηση και κατανόηση και συντροφικότητα και συμπόνια και φιλία και παρέα. Τα πάντα, όλα…
Την μοναδική του Ελευθερία, την αγαπημένη του σύζυγο και σύντροφό του.

********

Ο Δημήτρης, λέει για την αφεντιά μου, πως είμαι ο γκουρού του, ο μέντοράς του. Με τιμά ο τίτλος αλλά μου πέφτει φαρδύς. Άντε, ας δεχθώ ότι είμαι το alter ego του. Της ίδιας ηλικίας είμαστε και γνωριζόμαστε από 11 ετών, το 1941 εκεί στο Μπογιάτι, την ημέρα που είδαμε τα καμιόνια και τα τανκς των γερμανών κατακτητών να προχωρούν μπροστά από το σπίτι μας, επί της παλιάς λεωφόρου Χαλκίδας, προς την Αθήνα.

Έκτοτε, δεν έλειψα ούτε μια στιγμή από δίπλα του. Ίσως - μόνο τις ώρες των, όχι λίγων χειρουργικών επεμβάσεων που έχει κάνει στη ζωή του - εκείνος όντας σε νάρκωση, να ξέφυγε για κάποιες ώρες. Εγώ ποτέ.

Είπαμε πολλά. Αλλά δεν ανέφερα το όνομα της ασθένειας που τυραννά τον Δημήτρη και πάρα πολλούς έλληνες. Είναι η «Μάστιγα και η Τιμωρία των Ενόχων».

Για να υπάρξει, με αυτόν τον τρόπο, και η θεραπεία των εκατομμυρίων παιδιών, νέων ή μεγαλύτερων σε ηλικία ελλήνων/ελληνίδων, που βίωσαν την προδοσία της πατρίδας και του λαού της, από τα πολιτικά καθάρματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Διαφορετικά δεν θα λιώσουν ποτέ τα κόκκαλά του, εκεί στο τάφο του.

@radical30
03.03.2015