Συμφωνία μετά την ρήξη

Eurogroup

Η επερχόμενη συμφωνία στο Eurogroup, όπως είχαμε προβλέψει προ ημερών, θα έπεται της ρήξης, έτσι ώστε να γίνει καλύτερη πολιτική διαχείρισή της από όλες τις πλευρές.

Η κυβέρνηση, με επιθετική διπλωματία κατάφερε να απλώσει τη βεντάλια των απαιτήσεων και να βάλει στο τραπέζι το σύνολο των ελληνικών θέσεων, από κούρεμα μέχρι κατοχικό δάνειο και από Ουκρανία και Μόσχα, μέχρι άνοδο της Λεπέν μετά από ευρωπαϊκή ρήξη. Ήταν ασφαλώς μια αποφασιστική κίνηση, η οποία ενισχυόταν και από το κατάλληλο κλίμα διεθνώς.

Οι ΗΠΑ έκαναν περισσότερο από σαφές ότι ζητούν συμφωνία, αλλά και τέλος της λιτότητας στην Ευρώπη, ο Ντράγκι αποφάσισε ποσοτική χαλάρωση, ενώ στη συνεδρίαση των G20 Αμερικανοί, Κινέζοι, Ιάπωνες και Γάλλοι, άπαντες σχεδόν άσκησαν κριτική στην εμμονή της Μέρκελ, για τυφλή τήρηση των περιοριστικών πολιτικών.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, μια άρνηση της Γερμανίας να δεχθεί τροποποίηση έστω του υφισταμένου προγράμματος, από μια κυβέρνηση που μόλις εξελέγη, θα ήταν εντελώς ακατανόητη από όλους, θα ήταν εκτός κλίματος. Το ύστατο επιχείρημα των Γερμανών ότι οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται και ότι το θεμέλιο του δυτικού κόσμου είναι το pacta sunt servanda, είναι εντελώς προσχηματικό.

Όλοι στη Δύση το ξέρουν καλά -και σίγουρα και οι Γερμανοί, με τη μεγάλη παράδοση που έχουν στις νομικές και πολιτικές σπουδές- ότι μια συμφωνία είναι δεσμευτική εφόσον είναι δίκαιη και εφόσον δεν έχουν αλλάξει ουσιωδώς τα δεδομένα. Ένας νόμος δεν αρκεί να είναι νόμος, πρέπει να είναι και δίκαιος νόμος. Αυτό η Δύση το γνωρίζει από την εποχή του Σάιλοκ. Επομένως, ένα υφιστάμενο πρόγραμμα δεν μπορεί να είναι θέσφατο, πολύ περισσότερο μετά από ένα εκλογικό αποτέλεσμα.

Ευφυώς ο Τσίπρας σημείωσε, πως εάν δεχόμασταν ασυζητητί το υφιστάμενο πρόγραμμα, θα ήταν σαν να μην είχαν μεσολαβήσει εκλογές στην Ελλάδα, σαν οι εκλογές να μην έχουν πια κανένα νόημα. Θα επρόκειτο δηλαδή για πλήρη και τυπική κατάλυση των εθνικών κοινοβουλευτικών πολιτευμάτων. Κάτι τέτοιο κανένας Ευρωπαίος δεν το δέχεται.

Επομένως, η θέση της ελληνικής κυβέρνησης ήταν πολύ περισσότερο σταθερή από ό,τι νόμιζαν οι εγχώριοι φιλογερμανοί δημοσιολογούντες, που εμφανίζονται πλέον ανοιχτά να επιθυμούν την ελληνική αποτυχία, μπροστά σε μια φαντασιακή γερμανική μηχανή. Οι Γερμανοί είναι αυτή τη στιγμή σε φάση επαναπροσδιορισμού της πολιτικής τους στην Ευρώπη και προφανώς το μόνο που θέλουν είναι να μην εκτεθούν στην γερμανική κοινή γνώμη, αλλά και να μην αμφισβητηθεί ο ρόλος τους στην ΕΕ. Αυτό όμως δεν μπορεί να διασφαλιστεί με μια ευρωπαϊκή κρίση, που οι ίδιοι μάλιστα θα έχουν προκαλέσει.

Επί της ουσίας, η κυβέρνηση θα πετύχει μια ελάφρυνση του μεταβατικού προγράμματος και ένα νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα το φθινόπωρο. Στο μεταξύ, θα ξεδιπλώσει όλο το φάσμα των ριζικών μεταρρυθμίσεων στο δημόσιο, με στόχο το ξήλωμα του πελατειακού κράτους και την προστασία του δημοσίου συμφέροντος. Η συμμετοχή των ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση, αλλά και η πιθανή εκλογή Αβραμόπουλου στην προεδρία, θα οδηγήσουν σε πλήρη εξουδετέρωση της κεντροδεξιάς και νεοφιλελεύθερης αντιπολίτευσης.

Κατόπιν όλων αυτών, η προεδρία Σαμαρά στη ΝΔ λαμβάνει τέλος και θα έχουμε τάχιστα αλλαγή αρχηγού, προφανώς από τη νέα γενιά. Ο οποίος -η οποία, πιθανόν- θα έχει και όλο το χρόνο για να αναμορφώσει την κεντροδεξιά παράταξη συνολικά.

*Ο Απόστολος Διαμαντής είναι πανεπιστημιακός και συγγραφέας.

πηγή:Protagon.gr