Παρηγοριά στον άρρωστο ως που να βγεί η ψυχή του;

<<2012: τα καλύτερα έρχονται!>>

του Άρη Δαβαράκη



Καλή Χρονιά λοιπόν! Να που διαγράφοντας έναν κύκλο 365 ημερών, ξαναβρεθήκαμε -περίπου- στο σημείο εκκίνησης: το παλέψαμε έναν χρόνο, προσπαθήσαμε να προσαρμοστούμε, οι περισσότεροι περάσανε μεγάλες στεναχώριες το 2011, κάποιοι για προσωπικούς λόγους, γίνανε πιο ευτυχισμένοι, πάρα πολλοί καταστράφηκαν οικονομικά, πολύ λίγοι γίνανε απίστευτα (ζαλιστικά!) πιο πλούσιοι – και μ’ εκείνα και με τ’ άλλα, η ζωή συνεχίζεται. Η καινούργια χρονιά μας βρίσκει, σαν χώρα, σαν εθνική οντότητα, σαν κράτος, σαν κοινωνία σε μια κατάσταση τόσο κακή και τόσο δύσκολα διαχειρίσιμη ώστε, όσοι από μας είμαστε ακόμα αισιόδοξοι, στηριζόμαστε αποκλειστικά και μόνο στην ελπίδα πως, κάπως, με κάποιον τρόπο (όπως συχνά μας έχει συμβεί και στη ζωή μας) «τα πράγματα θα φτιάξουνε».

Δεν προτείνουμε συγκεκριμένες λύσεις -ίσως γιατί δεν υπάρχουνε κιόλας προς το παρόν. Για να στηρίξουμε όμως όσο καλύτερα μπορούμε την αισιοδοξία μας, οι πιο επίμονοι ανάμεσά μας, τα επιστρατεύσαμε όλα: από τα «οικόπεδα» με τον υπόγειο και υποθαλάσσιο φυσικό γεωγραφικό μας πλούτο που επικαλούνται οι πιο «άμεσοι» (και «υλιστικοί!») ονειροπόλοι για να στηρίξουν σε κάτι, τελοσπάντων, «χειροπιαστό» τις ελπίδες τους, μέχρι την γεωπολιτική στρατηγική σημασία του γεωγραφικού χώρου που περικλείεται μέσα στα σύνορά μας, την τεράστια τουριστική περιουσία μας, την ηλιοφάνεια και τους αέρηδές μας*, μέχρι και την ιδιωτική μας μεταφυσική, την αντοχή μας στα δύσκολα, την μακρόχρονη ιστορία μας και φυσικά, το «διαμάντι του στέμματος» - την γλώσσα δηλαδή που μιλάμε από την εποχή του Ομήρου, 28 με 29 αιώνες τώρα, με ελάχιστες παραφθορές - αν θελήσει να δει κανείς αντικειμενικά τι σημαίνουν 28 με 29 αιώνες μέσα στην καταγεγραμμένη επιστημονικά διαδρομή του ανθρώπινου είδους (από την στιγμή που άρχισε βέβαια να μιλάει και να συνεννοείται με σχετική σαφήνεια, εφευρίσκοντας αυτό το εξαίσιο «όργανο» που ονομάστηκε γραφή και ανάγνωση).

Ποιος άλλος λαός πάνω σ’ αυτή τη Γή, λέει επί 28 αιώνες τον ουρανό «ουρανό» και τη «θάλασσα» θάλασσα, «ήλιο» τον ήλιο και «ποταμό» τον ποταμό; Όσο και να αμφισβητείται η συνέχειά μας εγώ γράφω τώρα στην γλώσσα του Ομήρου, του 5ου π.Χ αιώνα, της Σαπφούς, του αποστόλου Παύλου, του Ιωάννη του Δαμασκηνού, του Ιωάννη της Κλίμακος, του Ρωμανού του Μελωδού, του Διονυσίου Σολωμού, του Μακρυγιάννη και, βέβαια, των δύο Νόμπελ που ο «πολιτισμένος κόσμος» μας απένειμε μόλις πριν λίγα χρόνια, στο δεύτερο μισό δηλαδή του 20ου αιώνα. Σ’ αυτήν, την ίδια γλώσσα, γραφτήκανε αριστουργήματα ακόμα και στην διάρκεια των 400 χρόνων της «σκλαβιάς μας», αφού έπεσε δηλαδή το πολυπολιτισμικό Βυζάντιο (που όμως, επίσημα αλλά και ανεπίσημα, μιλούσε και έγραφε Ελληνικά), μέχρι να φτιάξουμε αυτό το «σύγχρονο» Κράτος όπου συμβιώνουμε τώρα όλοι εμείς οι πολλοί και διάφοροι, οι σημερινοί Έλληνες όπως τους διαμόρφωσε το ποτάμι της ιστορίας, μαζί με τους, από άλλες περιοχές του πλανήτη μετανάστες, τους ήδη ενταγμένους και τους υπό ένταξη.

Αυτό έχουμε τώρα: το οικόπεδο αυτό που το μεγαλώσαμε πολύ πριν από έναν αιώνα, όταν με τους Μακεδονικούς πολέμους (στους οποίους πολεμούσε επί 7 χρόνια ο παππούς μου ο Διονύσης, γεγονός που συχνά επαναλαμβάνω με πραγματική υπερηφάνεια) ανεβάσαμε τα σύνορά μας πολύ ψηλότερα – επαναφέροντας, μεταξύ πολλών άλλων κατακτήσεών μας και την Θεσσαλονίκη στην φυσική της επικράτεια – την Ελληνική. Μετά τον Β’ πόλεμο και τις πραγματικά ηρωικές επιδόσεις μας στην διάρκειά του, πήραμε πίσω και πολλά από τα νησιά μας (που αν και υπό Τουρκική ακόμα κατοχή το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, συνέχιζαν πάντα να μιλούν, να γράφουν και να σκέφτονται Ελληνικά). Το οικόπεδο αυτό (μιλάω απλά γιατί δεν ξέρω και πολλά), προσπάθησε να το «εξασφαλίσει» από την απειλή της «φίλης και γείτονος», ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, εντάσσοντας το (with a lot of help from his friends, τον Βαλερύ Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν πρώτο και καλύτερο) στην από τότε ακόμα «υπό διαμόρφωση» σημερινή ΕΕ.

Δεν ενταχθήκαμε σ’ αυτό το κλάμπ αξιοκρατικά, ενταχθήκαμε κατ’ εξαίρεση, χωρίς να εκπληρούμε τις προϋποθέσεις, καταθέτοντας όμως στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων όλες μας αυτές τις (σχεδόν 30 αιώνων πια) ιστορικές περγαμηνές στις οποίες (δειγματοληπτικά!) αναφέρθηκα παραπάνω. Και προσπαθήσαμε να κάνουμε αυτό που προσπάθησε να προλάβει να κάνει και ο Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος – αλλά δεν πρόλαβε: να ενταχθούμε στην «Δύση» και να δηλώσουμε ευθαρσώς και «δι’ επισήμων χειλέων» (που εκπροσωπούσαν τότε το 53% του Ελληνικού λαού, μετά από ελεύθερες πια, εκλογές) ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν» - και όχι στην ακόμα και σήμερα χιλιοταλαιπωρημένη, βάρβαρη, αιματοβαμμένη δυστυχώς, και λιμοκτονούσα (περισσότερο ή λιγότερο φανατικά Ισλαμική) Ανατολή. Δηλώσαμε πως δεν θέλαμε να είμαστε μέρος ούτε της Μέσης Ανατολής, ούτε του Τρίτου Κόσμου, αλλά τμήμα της Αμερικανοευρωπαϊκής συμμαχίας όπως διαμορφώθηκε μετά την ανεκτίμητη συμβολή των Αμερικανών στην αίσια έκβαση του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου και του Νέου Κόσμου που αναδύθηκε από την συμφωνία της Γιάλτας.

Δεν ξέρω – το έχω μάθει καλά το μάθημα μου – ή θα με πιάσετε πάλι αδιάβαστο; Νομίζω πως χοντρά-χοντρά μέχρι εδώ είχαμε βρει έναν «κοινό τόπο» με τους εταίρους-συνεταίρους μας και προχωρούσαμε χρηματοδοτούμενοι αφειδώς προς μία οικονομική «σύγκλιση». Και ενώ τις τρείς τελευταίες δεκαετίες είχαμε πιστέψει πως τον έχουμε δέσει πια τον γάιδαρο μας και πορευόμαστε παρέα με τους Μιλανέζους, τους Παριζιάνους και τους Βερολινέζους – έξαφνα όχι μόνο βρεθήκαμε να απειλούμεθα με πτωχεύσεις και οικονομικές καταστροφές – αλλά το πρόβλημά μας συνέπεσε με μία άνευ προηγουμένου σε μέγεθος οικονομική έκρηξη, τις συνέπειες της οποίας μοιάζουν να μην μπορούν να τις χειριστούν ούτε οι ηγέτες των πολύ ισχυρών συμμάχων μας, όπως η Γαλλία, η Γερμανία – αλλά και οι ΗΠΑ με το ευρωπαϊκό τους οικειοθελώς «υιοθετημένο» αγαπημένο παιδί, την κάποτε «Μεγάλη» Βρετανία.

Η παρηγοριά (και μας είναι απαραίτητη αυτή τη στιγμή) είναι πως δεν είμαστε μόνοι μας αυτές τις δύσκολες στιγμές που η παγκόσμια οικονομία αναδιαμορφώνεται εκ βάθρων και η ανθρωπότητα, με τις νέες τεχνολογίες και τα επιστημονικά της άλματα, θέτει νέες αρχές, άλλους κανόνες, καινούργιους «όρους» στο, παγκόσμιο πια, «παιχνίδι». Είναι βέβαια από τη μια μεριά λίγο στενάχωρο να υποδεχόμαστε τον καινούργιο χρόνο κυριολεκτικά βουτηγμένοι στα χρέη, το ξέρω και το ζω. Είναι όμως και πολύ αισιόδοξο το γεγονός πώς το παιχνίδι ακόμα «παίζεται», πως όλα αλλάζουν παγκοσμίως κοσμογονικά – και ότι αν σταματήσουμε να «επιρρίπτουμε ευθύνες» για το τι έγινε μέχρι τώρα (εδώ, τοπικά) και συγκεντρωθούμε στο πως «θα το σώσουμε» ώστε οι εξελίξεις να συνεχίσουν (τουλάχιστον) να μας περιλαμβάνουν, καθόλου δεν το αποκλείω το 2012 να είναι μια χρονιά που θα γράψει ιστορία και θα «επαναφέρει» την Ελλάδα στα συγκαλά της – υποχρεώνοντάς την, στην ανάγκη, να ξαναβρεί «Το μέτρο και το πάθος*» - όπως λέει, πολλά χρόνια τώρα, για την «δικιά του Ελλάδα», ο Νίκος Πορτοκάλογλου.


protagon.gr

*Οι σημάντορες άνεμοι που ιερουργούν που σηκώνουν το πέλαγος σαν Θεοτόκο, που φυσούν και ανάβουνε τα πορτοκάλια που σφυρίζουν στα όρη κι έρχονται : Ο Μαΐστρος, ο Λεβάντες, ο Γαρμπής, ο Πουνέντες, ο Γραίγος, ο Σιρόκος, η Τραμουντάνα, η Όστρια (Οδυσσέας Ελύτης, "Δοξαστικόν" του Άξιον Εστί).