Αν χαθεί και η ελπίδα, χάνεσαι....

Η σεζόν εφέτος προβλέπεται ακόμα χειρότερη. Πρώτη μπούφλα από την Οντένσε. Δεύτερη από τη Μακάμπι. Ο χαμένος σ' ένα πράγμα μπορεί να πατήσει και να στηριχθεί. Στην ελπίδα. Αυτή είναι που θα τον κρατήσει όρθιο και δεν θα την αφήσει να πέσει. Η πίστη ότι μπορεί να το γυρίσει.

Οι Χριστιανοί που πίστευαν στη μετά θάνατο ζωή και στον παράδεισο, δεν είχανε κανένα πρόβλημα να γίνουνε κολατσιό για τα λιοντάρια. Όπως τώρα οι μουσουλμάνοι που ζώνονται με εκρηκτικά και πατώντας το κουμπί είναι βέβαιοι ότι θα συναντήσουνε τον Αλάχ. Έτσι και στο παράδεισο. Η Ρεάλ έχασε πέρυσι από τη Μπαρτσελόνα σε πρωτάθλημα και σε Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν τα παράτησε, όμως. Ούτε τώρα όταν έχασε το Σούπερ Καπ. Μέχρι και ξύλο έριξε ο Μουρίνιο στον βοηθό του Γουαρντιόλα. Κι όχι επειδή είναι νευρικός. Σκόπιμα το έκανε. Για να συντηρήσει την πίεση και την ελπίδα που λέγαμε.

Πάμε λοιπόν ένα χρόνο πίσω. Στις 2 Αυγούστου του 2010 έγινε το Μακάμπι-Ολυμπιακός: 1-0. Έχει ενδιαφέρον να δούμε τη σύνθεση του Ολυμπιακού: Νικοπολίδης, Μοντέστο (46' Τοροσίδης), Χολέμπας, Μέλμπεργκ, Αβραάμ, Ντουντού, Όσκαρ, Ζαϊρί (58' Ιμπαγάσα), Μαρέσκα (79' Μήτρογλου), Ντιόγκο, Ρόμενταλ. Κι αφήνουμε στην άκρη τα νεύρα του Βαγγέλη, που είχε πει στον Μώραλη να μην ανέβει ο Ντιόγκο στο αεροπλάνο και να μείνει αμανάτι στο Ισραήλ. Έχει καμία σχέση η ενδεκάδα στο Τελ Αβίβ με την ομάδα του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα; Κατ' αρχήν έφυγε ο Λίνεν και πήρε τη θέση του ο Βαλβέρδε. Τρεις από αυτούς που είχαν ξεκινήσει έφυγαν άρων-άρων. Ο "ληστής του τρένου" που άκουγε στο όνομα Έντσο Μαρέσκα, έλυσε το συμβόλαιο του. Όπως κι ο Όσκαρ, ενώ ο Ντιόγκο δόθηκε δανεικός. Ο Ντουντού που ήταν θεωρητικά βασικός κι αναντικατάστατος δεν έπαιξε λόγω τραυματισμού. Ο Ζαϊρί είχε κάποιες συμμετοχές ως αλλαγή κι ο Ρόμενταλ περισσότερο έμενε στον πάγκο, παρά ξαναέγινε βασικός.

Καμία σχέση ο Ολυμπιακός του πρωταθλήματος με αυτή την πειραματική ενδεκάδα του Τελ Αβίβ. Ο Μοντέστο καθιερώθηκε αμυντικό χαφ. Ο Ιμπαγάσα έβγαλε μάτια. Ο Φουστέρο βγήκε εργαλείο κι ο Μιραλάς δεν κρατιότανε με τίποτα. Στο δεύτερο γύρο προστέθηκε κι ο Τζιμπούρ. Στην υποθετική περίπτωση που θα γινόταν ένα παιχνίδι ανάμεσα στον κανονικό Ολυμπιακό και τον Ολυμπιακό του Τελ Αβίβ το σκορ θα θύμιζε παιχνίδι πόλο. Πέρυσι στις 2 Αυγούστου, λοιπόν, ο Ολυμπιακός είχε και το χρόνο όλο και τις δυνατότητες να γυρίσει το χαρτί. Να αλλάξει προπονητή, να κάνει μεταγραφές και να παρουσιάσει στο γήπεδο μια εντελώς διαφορετική ομάδα. Επειδή είχε διοίκηση και λεφτά. Κάτι που του δεν έχει σήμερα ο Παναθηναϊκός. Για αυτό και δεν υπάρχει ούτε καν η ελπίδα που λέγαμε.

Κι αυτό είναι το ακόμα χειρότερο από το 0-3 και τον επερχόμενο αποκλεισμό. Προσθήκες για να ενισχυθεί η ομάδα δεν πρόκειται να γίνουν. Το κλίμα στα αποδυτήρια δεν γίνεται να αλλάξει. Στο ενδεχόμενο να φύγει ο Φερέιρα τίποτα δεν προδικάζει ότι ο επόμενος θα είναι καλύτερος (όπως πέρσι ο Βαλβέρδε στον Ολυμπιακό). Το OAKA στη ρεβάνς της Πέμπτης θα είναι άδειο. Όσοι πάνε στο γήπεδο θα πάνε (στην καλύτερη περίπτωση) για να βρίσουν και να ξεχαρμανιάσουν. Στη χειρότερη για να κάνουν επεισόδια.

Αυτός που χάνει ένα παιχνίδι, ακόμη κι αν έχει σαν συνέπεια τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό μπορεί να το ξεπεράσει. Αυτός που έχει χάσει και την ελπίδα, όπως τώρα ο Παναθηναϊκός, δεν μπορεί να ξεσηκωθεί με τίποτα.