Οι φυλακές της παιδικής ηλικίας

Δημήτρη μου καλημέρα. Διάβαζα σήμερα στο protagon.gr (στο συνιστώ) το
πιο κάτω άρθρο και φυσικά το μυαλό μου πήγε αμέσως σ' εσένα και την
Κατερίνα. Όχι στη σχέση μου μαζί σας σαν παππούς - αυτή, με δική μου
ευθύνη είναι ασ' τα να πάνε- αλλά στη σχέση σας με τους γονείς σας.

Φαινομενικά και ουσιαστικά είστε μια καλή κα αγαπημένη φαμίλια, αλλά σε ποιό βαθμό ισχύει αυτό μόνο εσείς το γνωρίζετε. Όλοι μαζί και ο καθένας
χωριστά...

Όσο για εμάς του δύο, η πρώτη ευχή που κάνω μέσα μου είναι, να
"πάρεις" από εμένα σχεδόν ΤΙΠΟΤΑ. Κράτησε μόνο το όνομα και τη
δύναμη της ψυχής μου...Τίποτα άλλο, γιατί ο χαρακτήρας μου δεν μου
επέτρεψε να γνωρίσω ή να προσφέρω τη ευτυχία... Κάποιες χαρές, ναι.

παππούς Δημήτρης

«Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας», Alice Miller (Ροές)

της Μαρίας Ψαριανού


Κάθε παιδί είναι ικανό να κάνει τα πάντα για να μπορέσει να καλύψει
την πιο βασική του ανάγκη δηλαδή να πάρει αγάπη και αποδοχή από τους
γύρω του, έτσι ώστε να μπορέσει να πιστέψει στον εαυτό του, να
δυναμώσει και να ανοίξει τα φτερά του προς τη ζωή. Εν τέλει να
καταφέρει αυτό που πασχίζει από τη στιγμή που γεννιέται, να
ενηλικιωθεί.

Ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών συνάντησαν εμπόδια στην προσπάθεια τους να
καλύψουν αυτή τους την ανάγκη. Κατέστη αδύνατο για αυτά να πάρουν
αγάπη άνευ όρων από τους γονείς τους. Έτσι αναγκάστηκαν να
προσαρμόσουν το χαρακτήρα τους και τη συμπεριφορά τους με τέτοιο τρόπο
ώστε να μπορέσουν να την κερδίσουν. Καθώς δεν τους επετράπη να
εκφράσουν τα πραγματικά τους συναισθήματα έχασαν την επαφή με τον
εαυτό τους και τις πραγματικές τους ανάγκες, χτίζοντας τοίχους και
απωθώντας τραυματικές εμπειρίες στο ασυνείδητο.

Ως ενήλικες αργότερα αυτά τα καταπιεσμένα συναισθήματα μπορεί να
εκφραστούν με καταναγκαστική συμπεριφορά, νευρική ανορεξία,
εθισμό σε ουσίες, ναρκισσισμό κα. Ενώ το πιθανότερο είναι πως θα
αντιγράψουν και θα μεταφέρουν της ίδιες συμπεριφορές και στα δικά τους
παιδιά.

Η διεθνώς αναγνωρισμένη συγγραφέας, η οποία σπούδασε στην Ελβετία
φιλοσοφία, ψυχολογία και κοινωνιολογία, μετά από πολύχρονη και βαθιά
έρευνα, μας δείχνει το δρόμο για το πώς θα μπορέσουμε να
ξανακερδίσουμε τον πραγματικό μας εαυτό, τον οποίο μας είχαν κάποτε
απαγορεύσει. Και ενώ από τη μια μας καλεί να καταρρίψουμε το μύθο και
τη βεβαιότητα ως προς τους καλούς γονείς που έκαναν τα πάντα «για το
καλό μας», από την άλλη μας παροτρύνει να τους συγχωρήσουμε καθώς
πολλά από όσα ασυνείδητα έπραξαν έγιναν γιατί και οι ίδιοι έκρυβαν
μέσα τους ένα πληγωμένο παιδί.

Πιστεύω πως το βιβλίο είναι ενδιαφέρον για οποιονδήποτε, είτε το
διαβάζει από την πλευρά του γονέα, είτε για προσωπική βελτίωση.

Η Μαρία Ψαριανού συμμετέχει στον διαγωνισμό μας για τα Βιβλία
αντιμετώπισης Κρίσεων.