Όταν μιλούν τα παιδιά...

... καλά θα κάνουμε να τα ακούμε προσεκτικά. Δείτε κάποια κείμενα μαθητών, που αντλήσαμε σήμερα από το potagon.gr...


του Ανδρέα Τζαγκουρνή, 17 ετών
"Ο πους της καθέτου αρχή δια την γεωμετρίαν"

Παιδεία: H συστηματική παροχή γνώσεων, η διαδικασία αγωγής που στοχεύει στην πνευματική άνοδο του πνευματικού επιπέδου (κατά τον Γ.Μπαμπινιώτη). Και ξαφνικά μου γεννιέται το ερώτημα… Σε ποιά χώρα μεγάλωσαν οι συγγραφείς του συγκεκριμένου λεξικού;

Η κατάσταση της Παιδείας στη χώρα συνδυάζει την τραγικότητα με το στοιχείο της γελοιότητας. Οι υπουργοί, που δεν κατανοούν τα προβλήματα της Παιδείας. Υπουργοί που στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια αφού δεν είναι βέβαιοι για την ποιότητα του έργου τους. Οι καθηγητές. Μονιμότητα, 4 μήνες διακοπές και καθόλου έλεγχος. Καθηγητές που το θεωρούν αδιανόητο να απαντήσουν σε απορίες με τη μόνιμη δικαιολογία “μα πάτε φροντιστήριο”. Αλλά ας μην τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι. Γιατί σε κάθε κανόνα υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Σχολεία με κάγκελα στα παράθυρα και χωρίς θέρμανση. Με προαύλια που είναι στρωμένα από μπετόν, χαλίκι και πίσσα. Με τα σκουριασμένα μετακινούμενα τέρματα και τις μπασκέτες που τρίζουν και φοβάσαι να περάσεις από κάτω.
Καταλήγουμε ασφαλώς στο συμπέρασμα ότι ο μαθητής δεν έχει ιδιαίτερα κίνητρα για να ενδιαφερθεί για το σχολείο.

Γεγονός για το οποίο ευθύνεται η εκάστοτε κυβέρνηση καθώς επίσης και η κοινωνία που δεν αντιδρά σε μια κατάσταση η οποία δεν φαίνεται να έχει τέλος. Γιατί με το σύστημα αυτό τα παιδιά βγαίνουν από τα σχολεία κοινωνικά ανάπηρα. Χωρίς κριτική σκέψη με ένα κάρο άχρηστες για την μετέπειτα ζωή τους γνώσεις, όπως και αυτή του τίτλου.

----------


του Ιάσονα Στούπα, 17 ετών
"Μήπως τελικά η κρίση μπορεί να έχει και θετική επίδραση";

Μια οικονομική κρίση εκτός από την οικονομική δυσχέρεια που προκαλεί σε μια οικονομία, και τις δυσκολίες που φέρνει αντιμέτωπους στους ανθρώπους, πάντα με βάση τα χρήματα, μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα και σε άλλες σημαντικές πτυχές της ζωής. Αν βγεις στον δρόμο πλέον αυτό που επικρατεί είναι μιζέρια και θλίψη η οποία αντικατοπτρίζεται στα λυπημένα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω μας.

Είναι πολύ σημαντικό να μην επηρεαστούμε τόσο πολύ από την κρίση και να φανούμε δυνατοί. Διότι, εξαιτίας της υπάρχουν δυνατότητες να καταφέρουμε να επιστρέψουμε στις ρίζες και να ζήσουμε μια ζωή η οποία να μην αποσκοπεί μόνο στο κέρδος. Γιατί δυστυχώς τον σημαντικότερο ρόλο στην παρακμή της κοινωνίας μας τον έχει παίξει το χρήμα και η επιδίωξη του.

Ο μέσος άνθρωπος της εποχής μας έχει μάθει να ζει για να δουλεύει, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της μέρας του το περνάει κάνοντας κάτι που δεν του αρέσει μόνο και μόνο για να ζήσει πιο πλούσια. Είναι συνηθισμένος να ζει σε έναν κόσμο που το παν είναι τα υλικά αγαθά. Τα συναισθήματα όπως ο έρωτας και η φιλία έχουν παραμεληθεί.

Αν δούμε ίσως την κρίση σαν μια ευκαιρία να αλλάξουμε πρώτα από όλα τους εαυτούς μας και να ξεφύγουμε από την υπερκατανάλωση, ώστε να γίνει μια επανεκκίνηση στον κόσμο, τα πράγματα να πάρουν μια άλλη τροπή. Μήπως τελικά η κρίση μπορεί να μας βγει και σε καλό;

------------


της Πέννυς Σταματαλάτου, 15 ετών
"Η Ελλάδα μετράει"

Θα..Θα..θα.. θα ανακάμψει η Ελλάδα..κάποτε. Κάποτε ίσως μπορούσε να προσφέρει πολλά σε μας τους νέους, κάποτε ήταν δίπλα μας. Η Ελλάδα του σήμερα; Τι γίνεται σήμερα; Τι άλλαξε; γιατί μας εγκατέλειψε έτσι, τόσο απλά; Τα όνειρά μας, τις φιλοδοξίες μας για το μέλλον.

Πιστεύαμε ότι αυτή η χώρα θα μας έδινε την δυνατότητα να μορφωθούμε και να βρούμε δουλειά. Tώρα γιατί αρχίζει και μας εγκαταλείπει; Δεν φταίει αυτή όμως. Άλλοι φταίνε. Άλλοι μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Είναι αυτοί που μας μάγευαν με θα, θα, θα. Ποιος τους είπε όμως ότι εμείς θέλαμε να ζούμε μέσα σε ένα ψέμα;

Τώρα πλέον αρχίζω να καταλαβαίνω πως ζούσαμε με δανεικά. Και τώρα τι γίνεται; Τι είναι η οικονομική κρίση και η πτώχευση; Είμαι σε μια ηλικία που δεν μπορώ να σας δώσω τον ορισμό αυτών των λέξεων, αλλά μπορώ να σας τις περιγράψω μέσα από αυτά που ακούω και βλέπω καθημερινά.

Άρα κρίση σημαίνει να μην ξέρεις τι θα σου ξημερώσει την επόμενη μέρα.
Να βλέπεις υγιείς άλλοτε επιχειρήσεις να βάζουν λουκέτο και συνεπώς όνειρα ανθρώπων να γκρεμίζονται. Συνανθρώπους σου να πεινάνε και όσο και να προσπαθείς να βοηθήσεις, να μην αλλάζει τίποτα. Όμως, δεν τα παρατάμε. Έχουμε όνειρα. Έχουμε στόχους.

Εμείς του σήμερα, μπορούμε να σώσουμε το αύριο διορθώνοντας τα λάθη του χθες.

----------

Respect! όπως συνηθίζουν να λένε οι σημερινοί νέοι, για κάτι που εγκρίνουν ή τους αρέσει...
@radical30





-----------

Υπάρχει και συνέχεια όμως:

-----------


"Η γενιά του Facebook αλλάζει"
του Θοδωρή Κανελλόπουλου

Είναι γεγονός ότι οι επιπτώσεις στη ζωή των νέων εξαιτίας της κρίσης είναι πολλές. Επηρεάζει όλες τις οικογένειες χωρίς να κάνει διακρίσεις σε πλούσιους ή φτωχούς αφού τα έξοδα για ψυχαγωγία και ένδυση έχουν μειωθεί δραματικά. Πλέον πολλοί νέοι σκέφτονται ξανά και ξανά πριν πραγματοποιήσουν μια αγορά,ενώ άλλοι προσπαθούν να βρούν δικαιολογίες για να γλιτώσουν το κέρασμα στους φίλους τους.

Πολλά παιδιά ενώ πριν είχαν το μυαλό τους στα ρούχα ή στο ποδόσφαιρο, τώρα πλέον έχουν αλλάξει τελείως τους προβληματισμούς και τις σκέψεις τους.
Σε γυμνάσια και λύκεια γίνεται συχνότερα από κάθε άλλη χρονιά λόγος για τον τρόπο λειτουργίας του συστήματος και της οικονομίας.

Για να πούμε, όμως και την μαύρη αλήθεια οι πολύωρες συζητήσεις που πραγματοποιούνται στο facebook αλλά και στο twitter αποτελούν μια ανακούφιση για πολλούς γονείς οι οποίοι βρίσκονται σε οικονομικό αδιέξοδο.

Συνοψίζοντας πιστεύω πως πρέπει να συλλογιστούμε εάν αυτή η γενιά του facebook όντως δεν σκέφτεται τα προβλήματα της σημερινής κοινωνίας και δεν ψάχνει λύσεις για να βοηθήσει την οικογένεια τους να φύγει από τον φαύλο κύκλο της απόγνωσης. Και όπως όλοι οι αναγνωρισμένοι και σημαντικοί άνθρωποι λένε το μέλλον είναι η νέα γενιά και πρέπει να της δώσουμε την ευκαιρία να δείξει τι μπορεί να κάνει και σίγουρα θα κάνει πολλά περισσότερα από εμάς γιατί η κάθε νέα γενιά έχει περισσότερες γνώσεις από την προηγούμενη άρα και μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα.


-----------------------


"Welcome to Greece"
της Αναστασίας Στατήρη, 18 ετών

Πολλοί από αυτούς είναι γομάρια 30 χρονών ΚΑΙ! αλλά ζουν ακόμα με τους γονείς τους. Πολλοί από αυτούς έχουν αυτοκίνητο των 50.000 ευρώ, αλλά αρνούνται να δώσουν στον παρκαδόρο τα 5 ευρώ, γιατί τα θεωρούν κοροϊδία. Νηστεύουν όποτε το θυμούνται και φυσικά με διαφορετικούς όρους κάθε φορά. Μισούν τους δημοσίους υπαλλήλους αλλά όνειρο ζωής είναι να γίνουν ένας από αυτούς. Αυτοί είναι οι Νεοέλληνες;

Λοιπόν, η αλήθεια είναι πως η οικονομική κρίση έφερε στην επιφάνεια πολλούς κακομαθημένους από εμάς. Από τη μια διαμαρτυρόμαστε και μυξοκλαίμε για τις μαύρες τρύπες στα δημόσια ταμεία, για τη κακοδιαχείριση και τη διαφθορά και απ’ την άλλη προσπαθούμε με κάθε τρόπο, είτε νόμιμο άρα και ηθικό (ας γελάσω) είτε παράνομο να χωθούμε σε μια δημόσια υπηρεσία να νομιμοποιήσουμε το αυθαίρετό μας.

Ο Έλληνας όμως ξέρει κάτι καλά και αυτό είναι να επιρρίπτει τις ευθύνες σε όλους πέρα από τον ίδιο. Το κακό είναι πως η νεολαία κοιμάται, υπνωτισμένη μέσα στη φροντίδα του διαδικτύου. Πολλοί, ακόμη και σήμερα το 2012, πιστεύουν πως για την κατάντια μας φταίνε τα 400 χρόνια τουρκικής σκλαβιάς. Κατηγορώντας λοιπόν τους γείτονες και τους πολιτικούς μας, η κατάσταση μάλλον δεν αλλάζει. Έτσι, αν ο ψηφοφόρος είναι ατομιστής και συμφεροντολόγος, τότε και ο πολιτικός θα προσαρμοστεί ανάλογα.

Τελικά μήπως ως λαός κάνουμε κάτι λάθος ή εμείς έχουμε δίκιο και ο υπόλοιπος πλανήτης άδικο; - κλασική νοοτροπία Έλλην



------------------------


"Είμαστε πνευματικά νεκροί"
της Ειρήνης Κατσικέα, 18 ετών

Τώρα ίσως αρχίζει η γκρίνια ενός παιδιού. Ίσως αρχίζει η αλήθεια.
Το οικονομικό σύστημα καταρρέει, διότι απ’ ό,τι φαίνεται ισορροπούσε τόσο καιρό σε σαθρά θεμέλια και όλα τα λεφτά του κόσμου ήταν, εξ’ αρχής αέρας.
Τώρα, όλα τα κράτη παλεύουν να ανορθώσουν την παγκόσμια οικονομία και να εξασφαλίσουν το καθένα ένα μέλλον στη στρογγυλή τράπεζα της ισχύος. Ένα μίζερο τραπέζι από την πιο φίνα πορσελάνη.

Δεν ξέρω πολλά από οικονομικά. Πιθανότατα δεν ξέρω τίποτα και μιλώ αυθαίρετα μα το θέμα μου είναι το εξής. Ας φανταστούμε για μια στιγμή ότι το θαύμα γίνεται, αφού φτάσουμε στον πάτο, δεν έχουμε πού να πάμε και ικανοποιούμε το πόρισμα της ιστορίας ότι η ανθρωπότητα κάνει κύκλους και πλέον παίρνουμε την ανηφόρα. Μετά;

Λεφτά θα υπάρχουν, ο καπιταλισμός θα δοξάζεται και πάλι, οι πλούσιοι παραδοσιακά, θα γίνονται πλουσιότεροι και λιγότεροι και οι φτωχοί το αντίθετο. Όλα καλά, σωστά; Να κανείς ποτέ δε σκέφτηκε ότι όλα αυτά δεν έχουν σημασία;

Εμείς είμαστε ήδη νεκροί. Πολύ μελοδραματικό; Έστω, πνευματικά ναρκωμένοι. Η κατανάλωση, που καταπνίγει τη μοναξιά, το φόβο και επωάζει τον εγωισμό μας. Κλασικά πράγματα, από τι αποτελείται μια καλή έκθεση Πανελλαδικών εξετάσεων ίσως.

Το πιο λυπηρό είναι ότι και να μην έγραφα αυτές τις γραμμές, πιθανότατα, τα πράγματα θα ήταν ίδια.

Ίσως ποτέ δεν είχαμε αληθινά τη δυνατότητα να υπάρξουμε ως γένος το οποίο θα πραγμάτωνε όλες τις φιλοδοξίες και τις προφητείες που ορίζαμε για τους εαυτούς μας από την αρχή των χρόνων.
Όχι, λάθος, το πιο λυπηρό είναι ότι ποτέ ένα 18χρονο θα πίστευε τις παραπάνω προτάσεις.


-------------------


"Tι μας λείπει τελικά"
της Αλίκης Ζωγράφου, 18 ετών

Άκουγα πριν λίγο καιρό κάποιους νέους να συζητούν μπροστά από τους καφέδες και πάνω από το τάβλι τους για την εκπαίδευση.

«Το ελληνικό σχολείο. Μια πονεμένη ιστορία. Ένα ανεπαρκές και άδικο σύστημα αξιολόγησης, σχολεία χωρίς τις απαραίτητες εγκαταστάσεις, καθηγητές που αδιαφορούν για το μάθημα και τους μαθητές. Μια παιδεία που υπολειτουργεί. Τεχνοκρατικό σύστημα που δε βοηθά τους νέους να εξελιχτούν σε άξιους πολίτες».

Τέτοια παράπονα και σχόλια θα ακούσεις σε μια τυπική συζήτηση για το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα. Κι όμως υπάρχουν σχολεία, στα οποία όλα αυτά αναιρούνται. Με άψογες υποδομές. Με καθηγητές οι οποίοι αγαπούν τη δουλειά τους, ζουν για να διδάσκουν. Η χαρά τους είναι η πρόοδος των μαθητών τους.

Παρόλα αυτά οι μαθητές των σχολείων αυτών δε φαίνονται ευχαριστημένοι. Τι μας λείπει τελικά; Αυτό που λείπει από τον Έλληνα μαθητή είναι η νοοτροπία που θα έπρεπε να τον χαρακτηρίζει.

Αν δεν εκτιμάς αυτά που σου παρέχονται, όσο ελλιπή κι αν είναι, δε θα προοδεύσεις ποτέ. Συμφωνώ με την απαίτηση να καταργήσουμε το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα. Να το γκρεμίσουμε να το κάψουμε στο πυρ το εξώτερον! Αλλά τι θα χτίσουμε στη θέση του; Αυτή την ερώτηση πρέπει να απαντήσουμε οπωσδήποτε,πριν αρχίσουμε να καταστρέφουμε κάτι που ήδη υπάρχει. Δυστυχώς δεν έχω λάβει ως τώρα μια ικανοποιητική απάντηση από εμάς τους νέους. Και είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να πολεμήσει ο καθένας μέσα του.

Όσες διαδηλώσεις και πορείες κι αν γίνονται, δε θα είναι ποτέ αρκετές, αν δεν αλλάξουμε και μέσα μας.


---------------------

"Ανισόρροπη εποχή"
της Χριστίνας Καλογεροπούλου, 17 ετών

Κρίση υπάρχει. Φυσικά και υπάρχει. Όλοι λίγο πολύ τη βιώνουμε, ο καθένας
με διαφορετικό τρόπο. Είναι άδικο όμως το ότι τα πιο αθώα μέλη της κοινωνίας μας είναι αυτά που πληρώνουν στην ουσία τα λάθη.

Σε ένα χρόνο θα έχω και εγώ λόγο στις εξελίξεις. Θα «μετέχω στα κοινά», όπως με τόσο ζήλο προσπαθούν να με πείσουν πως πρέπει να κάνω. Θα μπορώ να επιλέξω ποιος θα έχει λόγο για τη χώρα μου. Εγώ και τόσοι άλλοι στην ηλικία μου. Όμως τι να επιλέξουμε; Το γκρεμό ή το ρέμα;

Αναρωτιέμαι γιατί εντυπωσιάζει τόσο η αποχή από τις κάλπεις κάθε χρόνο. Και επίσης αναρωτιέμαι γιατί αυτός ο φαύλος κύκλος δεν σπάει επιτέλους, και γιατί το καινούριο, ακόμη και στα πολιτικά κόμματα τρομάζει τόσο. Τόσα χρόνια με λύπη συνειδητοποιώ πως ανακυκλώνονται τα ίδια και τα ίδια ονόματα…τα ίδια και τα ίδια λάθη. Τώρα όμως τι κάνουμε;

Είμαι πραγματικά περίεργη για το ποια θα είναι η εξέλιξη των πραγμάτων αλλά περισσότερο ποια θα είναι η εξέλιξη του εαυτού μου. Θα κάνω άραγε κάτι , ή θα παραμείνω μια ακόμη παθητική τηλεθεάτρια των εξελίξεων, όπως τόσοι και τόσοι στην κοινωνία αυτή; Ή απλά θα επαναλάβω τα ίδια λάθη που με τόσο μόχθο κατακρίνω; Άραγε νιώθει κάποιος εκεί έξω όπως νιώθω και εγώ; Είναι δέσμιος του φόβου του ή προσπαθεί να τον νικήσει, όπως θέλω να πιστεύω ότι κάνω και εγώ…;

---------------

"Eλλάδα vs Γερμανία"
του Δημήτρη Hertlein, 19 ετών

Όλα ξεκινάνε με την πτήση ελληνικής - παρακαλώ - αεροπορικής εταιρείας! Ακούς βέβαια για την κρίση, τα νέα μέτρα, τη μείωση του αφορολόγητου και όλο το πακετάκι περικοπών και απορείς: αν ισχύουν όλα αυτά, τί κάνουν όλοι αυτοί με τα σκι μπροστά σου στο τσέκ-ιν; Τι κάνει αυτή η ελληνίδα πίσω σου με την σακούλα-γίγας Jimmy Choo; Όλοι αυτοί ζουν σε ένα παράλληλο ελληνικό σύμπαν όπου τα χαρτονομίσματα των 500 ευρώ τα ξεκολλάς από την ταπετσαρία του τοίχου και η κρίση αποτελεί κάτι εξωπραγματικό; Το προσπερνάς όλο αυτό και λες πως αυτοί είναι από τους λίγους που έχουν την πολυτέλεια αυτή.

Από τότε που η βάση μου, λόγω σπουδών, είναι στην Γερμανία, οι 2 αυτές χώρες βρίσκονται μονίμως στο μυαλό μου σε ένα ντιμπέιτ, τα συν και τα πλην της κάθε μιας.

Σαν λαός είμαστε προγραμματισμένοι να μην σβήνεται το χαμόγελό μας ακόμα και στους πιο χαλεπούς καιρούς! Και αυτό είναι καλό. Έτσι έχουμε το κουράγιο να συνεχίσουμε στη σκληρή πραγματικότητα. Η έννοια χαμόγελο, σε αντίθεση με εμάς, είναι παντελώς άγνωστη στους Γερμανούς και η επικοινωνία σπάνια υπερβαίνει τα τυπικά πλαίσια.

Προσωπικά καταλήγω στο εξής: μπορεί οι φίλτατοι Γερμανοί φίλοι μας να έχουν τους πολιτικούς, τα ΜΜΜ στην ώρα τους και τη δύναμη αλλά εμείς έχουμε τον καλό καιρό και την αγάπη στη ζωή μας όσο μελό και αν ακούγεται αυτό. Και τα δύο αυτά είναι παράγοντες που μπορούν να μας κρατήσουν ενωμένους σε κάθε είδους κρίση είτε αυτή είναι οικονομική είτε ηθική.

--------------

"Facecrisis"
της Άννας Μαρίας Λυγερού, 14 ετών

Είσαι πλέον 14 χρονών. Ιδανική ηλικία για να αρχίσεις να ασχολείσαι ενεργά με όσα συμβαίνουν γύρω σου. Να παρακολουθείς τις πολιτικές εξελίξεις και να έχεις άποψη όχι μόνο για τα θέματα της καθημερινότητας αλλά και για όσα συμβαίνουν παγκοσμίως. Αυτά μουρμουράει η μαμά την ώρα που προσπαθώ να στείλω μήνυμα στην κολλήτη μου από το κινητό ή όταν απορροφημένη από το facebook δεν ακούω καν ότι κάτι με ρωτάει.

Ας είναι λοιπόν. Μάλλον θα έχει δίκιο. Ας προσπαθήσω δειλά-δειλά να μπω κι εγώ στο πνεύμα και να παρακολουθήσω τις ειδήσεις. Κρίση, επιτόκια, χρέος, spreads, ομόλογα, ΔΝΤ, ευρωζώνη και ξανά κρίση. Κρίση σε όλες τις γλώσσες ...crisis, Krise, crisi…

Πολύ ωραία αρχή. Τι είναι όλες αυτές οι άγνωστες λέξεις; Πως να καταλάβω τι γίνεται μέσα από αυτό τον κατακλυσμό όρων που δεν μου λένε τίποτα;

Ναι, καταλαβαίνω ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε άσχημη θέση, οι Έλληνες αντιμετωπίζουμε οικονομικά προβλήματα. Ο κόσμος διαμαρτύρεται. Τα βγάζει πέρα δύσκολα. Πολλοί άνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς δουλειά , άλλοι ζουν με τον εφιάλτη ότι σε λίγο καιρό δεν θα είναι σε θέση να εξασφαλίσουν ένα βασικό εισόδημα για την οικογένειά τους, ενώ οι νέοι έχουν χάσει πια τις ελπίδες τους να βρουν μια απασχόληση έστω, που να τους προσφέρει τα απαραίτητα για να μπορούν να ζήσουν ανεξάρτητοι και να σταματήσουν να επιβαρύνουν την οικογένειά τους.

Ο κόσμος έχει σταματήσει να κάνει σχέδια ακόμα και για τα πιο απλά, για μια εκδρομή, ένα ταξίδι, για τις διακοπές. Πόσο μάλλον για τα πιο σημαντικά. Τι θα σπουδάσουν τα παιδιά τους, πού θα σπουδάσουν ακόμα και αν πρέπει να σπουδάσουν. Φόβος για το αύριο. Πόσο άσχημο συναίσθημα! Αυτό βιώνω εγώ, αυτό βλέπω γύρω μου.

Τι φταίει όμως για όλα αυτά; Θα μου πείτε έχει σημασία τι φταίει, σημασία έχει τι μπορούμε να κάνουμε. Πώς όμως να λύσεις ένα πρόβλημα αν δεν ξέρεις τι το δημιούργησε; Και πώς να καταλάβεις τα αίτια όταν απλά σε βομβαρδίζουν με λέξεις που ίσως ούτε και οι ίδιοι δεν ξέρουν να ερμηνεύσουν;

Βοηθήστε τη νέα γενιά να καταλάβει, γιατί αν δεν καταλάβει τώρα, απλά θα συνεχίσει να στέλνει μηνύματα και να μιλάει στο facebook. Kαι όταν θα έρθει η ώρα τα προβλήματα αυτά να κλέψουν της ελπίδες της θα είναι ανίκανη να κάνει κάτι για να διεκδικήσει τα όνειρά της και τις φιλοδοξίες της,


-------------

"Στο καζάνι της πολιτικής"
της Αλεξίας Παπαϊωάννου, 17 ετών

Στο καζάνι της πολιτικής συγχρωτίζονται κάθε λογής πρόσωπα, ιδεώδη, πρακτικές. Φαινόμενο της εποχής ή διαχρονικό, ο πολιτικός κόσμος φαντάζει λερός και όσοι τον απαρτίζουν είναι αιώνια αμφιλεγόμενοι. Ακόμη και απέθαντοι πολιτικοί ηγέτες που παραμένουν φεγγοβόλα σύμβολα καινοτομίας, μεταρρύθμισης και αυθεντικότητας πρωταγωνιστούν διηνεκώς σε «θεωρίες συνομωσίας»-ηθελημένα ή μη.
Ποιος ο ρόλος των νέων στην αέναη πλεκτάνη της τόσο παρεξηγημένης και διαστρεβλωμένης έννοιας «πολιτικής»;

Οι νέοι της Ελλάδας στην πλειονότητά τους εμφανίζονται απαθείς, αδιάφοροι, ανίδεοι, μα πάντοτε αγανακτισμένοι. Υποσχεσιολογίες, λαϊκιστικοί λόγοι που αναβλύζουν επιβλητικότητα και πυροδοτούν ελπίδες και εν τέλει…τα πράγματα δεν εξελίσσονται κατά τις προβλέψεις… και οι προσδοκίες εξανεμίζονται αφήνοντας μια διάχυτη αίσθηση πανωλεθρίας. Αυτά τα γνωρίζουν λίγο πολύ όλοι. Με αυτά αγανακτούν πολύ όλοι .

Η Ελλάδα είχε φτάσει στο σημείο να αναγάγει την πολιτική σε οικογενειακή υπόθεση. Οι εκλογές δεν παρέκκλιναν από την «παράδοση» και για πολλούς-αν όχι για τους περισσότερους-το παιδί δεν χρειαζόταν να αναζητήσει προτού επιλέξει. Ή πιο σωστά δεν επέλεγε καν. Ο ξεπεσμός της Ελλάδας και το χάος που περιέβαλλε το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι ίσως να έχει ήδη μπει στη διαδικασία της αλλαγής .Δυστυχώς τα περισσότερα Ελληνόπουλα δεν είναι πολιτικοποιημένα, όμως δριμύτατα μειώνονται αυτά που στα τυφλά θα οικειοποιηθούν τις απόψεις της οικογένειας, ψηφίζοντας κοινώς τα ίδια ή τα ελαφρώς παραλλαγμένα.

Με εξαίρεση νέους βαθιά κομματικοποιημένους-συχνά σε σημείο άτεγκτου φανατισμού-και νέους που ονειροβατώντας ασπάζονται «παρα-πολιτικές» ιδέες και εντάσσονται σε «αιρετικά κόμματα» που απαξιώνουν τα πάντα, ο μέσος νέος Έλληνας διαρρηγνύει τα ιμάτιά του στο βωμό ενός θολού οράματος, εμποτισμένου με ανακρίβειες, οργή και διακαή πόθο για ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις ,που παραμένουν όμως απροσδιόριστες.

Νέοι ή μεγάλοι, ελάχιστοι είναι αυτοί που πράττουν με ευσυνειδησία και με σεβασμό στον εαυτό τους και το κράτος, που έχουν εμπεριστατωμένη γνώμη αναφορικά με τα κακώς κείμενα της εποχής και που έχουν εντρυφήσει στην κοινωνικοπολιτική ιστορία του τόπου τους, ώστε να μπορούν σθεναρά να προασπίσουν τα ιδανικά τους ,να αλλάξουν τα δρώμενα, να απαιτήσουν και να κατακτήσουν. Εξ ου και οι ατέρμονες πορείες διαμαρτυρίας που θεωρητικά στοχεύουν στο κοινό καλό και στην πράξη καταλήγουν πάντοτε σε αιματηρούς αγώνες κομματικοποιημένων «τσαμπουκαλευόμενων» διανθισμένες με καταστροφές ξένης περιουσίας και δακρυγόνα σπρέυ από ένθερμους επαναστάτες χωρίς αιτία…κυριολεκτικά.